Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Life – Style Jungle.
11/11/2015, 7:48 μμ

Life – Style Jungle.

Από τον Τάκη Κάρη //

 

Καθώς ο Γιάννης Παναγόπουλος και ο Τάκης Κάρης έπιναν τον καφέ τους σε ένα αστικό καφέ του ελληνικού χωριού, συζητούσαν για τα περιοδικά και ενώ ταυτίζονταν ως προς τις παράμετρους, διαφωνούσαν για το αποτέλεσμα, μία εύθραυστη ισορροπία λοιπόν…

 

σάρωση0022

 

Διάβαζα στο F (σ.σ. facebook) το editorialτου Elena’s Diary, ένα blog που υπογράφει η άλλοτε κραταιά εκδότης περιοδικών όπως η Vogueή το Life&Style, Έλενα Μακρή. Στο κείμενό της αυτό εξέφραζε τη λύπη της για την εκ βάθρων διάλυση του περιοδικού τύπου στην Ελλάδα και όλων όσων συμπαρέσυρε στην κατάρρευση αυτή. Και ήτανδιαφημιστικές εταιρείες, άλλα ΜΜΕ, εμπορία καταναλωτικών αγαθών και τόσα πολλά όσα και τα ΠΩΛΕΙΤΑΙ/ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ απανταχώθεν, όσοι και οι άνεργοι, όσοι και οι επιχειρηματίες που κατηγορούνται. Μετά από 20 + 1 έτη στην υπηρεσία τού εν λόγω genre, των περιοδικών λάιφσταιλ, δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω με τη θέση αυτή καθότι πολλάκις αντιμετώπισα κι εγώ ο ίδιος, εν μέσω οικονομικής κρίσης, απόψεις του τύπου «αυτά μας φάγανε», «φούσκα ήταν», διάχυτα στο εγχώριο voxpop, όπου εν μέσω ημιμάθειας και πανικού, αναζητούσαν τα αληθινά αίτια της οικονομικής κατάρρευσης, σε μία υγιή βιομηχανία, η οποία ακριβώς τα αντίθετα πρέσβευσε στη χώρα αυτή, ήτοιτην επιχειρηματικότητα και την κατανάλωση, πάντα επιλεκτικά. Βέβαια, όταν αντιμετωπίζεις τυφλή προκατάληψη και σκοταδισμό εννοείται ότι δεν εμπλέκεσαι σε διάλογο, γιατί κατ’ουσίαν δεν υπάρχει. Ο ελληνικός περιοδικός τύπος, σχεδόν ανύπαρκτος μέχρι το ’88-’89, αποτελούσε με την απουσία του μια αντανάκλαση των πολλών ιδιαιτεροτήτων και αντιφάσεων του ελληνικού μιντιατικού τοπίου—σε σχέση με τα άλλα δυτικά—καθώς εδώ ραδιοφωνία και τηλεόραση μονοπωλούντο από το κράτος, απαγορεύονταν οι ιδιωτικές συχνότητες, η Ραδιοτηλεόραση ήταν το Εθνικό Περιοδικό (οι αναγνώστες του το προπλήρωναν στον λογαριασμό της ΔΕΗ και το εξοφλούσαν με το αντίτιμο στο περίπτερο) και μία πληθώρα ημερησίων, απογευματινών πολιτικών εφημερίδων κάλυπταν όλες τις αποχρώσεις της κομματικής σκακιέρας, με μόνο ανταγωνιστή στο ξύλινο περίπτερο ή στους πάγκους στην Ομόνοια και το Σύνταγμα, τις αθλητικές. Σκηνικό ανάμεσα σε Στάλιν και Πινοσέτ δηλαδή που ταίριαζε στο βαλκανικό «τοπίο στην ομίχλη», δύο ώρες πτήση μόνο από το μεγαλύτερο οικονομικό, καταναλωτικό και μιντιατικό κατά συνέπεια, παγκόσμιο πάρτυ στην ιστορία (με εξαίρεση ίσως αυτό της νέας χιλιετίας, είκοσι χρόνια αργότερα).

 

σάρωση0017

 

Πρώτα η τοπική αυτοδιοίκηση με πειρατικούς σταθμούς αποπειράθηκε να σπάσει τον γύψο της λογοκρισίας και ιδιωτικές «γκλόσσυ» εκδόσεις αναρτήθηκαν στο «ξύλινο» περίπτερο προκαλώντας την απορία του αγρότη μόνου που έψαχνε. «Τ’είν’ τούτ» αναρωτήθηκε κρατώντας στα ροζιασμένα (sic!) χέρια του το περιοδικό ΚΛΙΚ, ενώ παραδίπλα μία άλλη γκλόσσυ εξτραβαγκάντζα, το μηνιαίο ανδρικό περιοδικό STATUS, τού εκθείαζε τις ευεργετικές αρετές του μανικιούρ ενίοτε αλλά και αυτές του πεντικιούρ (πιο τακτικά). Αναφέρθηκα σε αυτούς τους δύο πυλώνες του περιοδικού τύπου επειδή όχι μόνο ήταν πρωτοπόροι στον κλάδο, αλλά επειδή ανέτρεψαν κραταιές τροχοπέδες της ελληνικής αρτηριοσκλήρωσης. Σε μία χώρα όπου έκοβες τη σοβαροφάνεια και τη βλοσυρότητα με το μαχαίρι και όπου το χαμόγελο ήταν πιο παρεξηγήσιμο και από το προτεταμένο μεσαίο δάχτυλο, το  ΚΛΙΚ, ένας από τους πιο brilliantκαι προφητικούς τίτλους στον πλανήτη – και το συνειδητοποιούμε σήμερα ακόμη περισσότερο με τα πόσα κλικ το λεπτό – χρησιμοποίησε νέα γλώσσα, την καθομιλουμένη, λάνσαρε εκατοντάδες νεολογισμούς (σ σ. μετά με το Nitro, ο εθνικός «Πέτρος» το παράκανε με τους νεολογισμούς, οι οποίοι δεν ήταν πια αυθόρμητοι, αλλά πιεσμένοι και ακατάληπτοι συνεπώς), έπαιξε με το σεξ και το χιούμορ, σπάζοντας ταυτόχρονα τον ετεροχρονισμένο πουριτανισμό και την μιζεροξυνίλα που κυριαρχούσαν, ενώ προσπάθησε να υψώσει μια γέφυρα ανάμεσα στη Madonnaκαι τον Prince,που μεσουρανούσαν διεθνώς και την Άντζελα και τον Λε Πά, οι οποίοι μεσουρανούσαν στο Διογένης Palace. ToSTATUSπάλι έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο σε πολλά εδώδιμα ταμπού. Γυναικεία περιοδικά υπήρχαν (Γυναίκα, Εργόχειρο, το VotreBeauteαργότερα), ανδρικό όμως όχι. Ο Έλλην ανήρ διάβαζε μόνο πολιτικές και αθλητικές εφημερίδες (τα πρωτοσέλιδα δηλ.)το περιεχόμενο των οποίων ανέλυε εμπαθώς με τσίπουρα και ξύλο στο ατέλειωτο καφενείο της εύφορης κοιλάδας, πριν παραγγείλει τον φραπέ και με το πακέτο τα τσιγάρα στο έμπροσθεν τσεπάκι του κοντομάνικου υποκάμισου, που έφερε τη στυλάτη υπογραφή στην ετικέτα από το πλησιέστερο κατάστημα νεωτερισμών με ανδρικά είδη. Αν υπήρχε κάτι που στο σύνολο απαξιούσε η κοινή γνώμη της (ανδροκρατούμενης ) τότε κοινωνίας, δεν ήταν μόνο το στυλ, το ξύρισμα ή το αποσμητικό (αυτά εξάλλου ίσχυαν και για τις γυναίκες), αλλά το επιχειρείν, η επιτυχία και ο πλούτος. Ακριβώς δηλαδή η bandieraτης γιάππυ επανάστασης που θριάμβευε στον δυτικό κόσμο, στην αυγή (sic!) της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνισμού. Η επιτυχία των εντύπων αυτών – και δεν θα μπώ στη διαδικασία να εξιστορήσω την πορεία τους, ας το είχαν κάνει οι εκδότες τους, όπως άλλωστε το έχουν πράξει όλοι οι σοβαροί δημιουργοί μέσων ΜΜΕ στον κόσμο (και δη περιοδικών) – ήταν τεράστια και βρήκε πολλούς μιμητές και στον ανταγωνισμό αλλά και ενδοεταιρικά, όπου κυριάρχησε η μαρκετίστικη άποψη περί «κανιβαλισμού». Κανίβαλοι ή όχι, οι νέοι τίτλοι των περιοδικών άρχισαν να συσσωρεύονται στα περίπτερα, πρώτα τεύχη φερέλπιδα και γεμάτα ενθουσιασμό, χιλιάδες δημιουργικά μυαλά σε εγρήγορση και εκτόνωση και απέναντί τους τα ζόμπι της ελληνικής πραγματικότητας που,ενώ μασούσαν το σύγκλινο (κάνει άραγε σήμερα; Ο Θεός να μας συγχωρέσει), σταυροκοπιόντουσαν κοιτάζοντας τα περιοδικά και ξίνιζανμουρίτσα με παρατηρήσεις τύπου «πολλά περιοδικά», «όλο διαφήμιση είναι», «αυτά είναι ξενόφερτα πρότυπα» (επειδή όλα τα υπόλοιπα τα παράγουμε εδώ δηλαδή, δεν εισάγουμε) και τέλος πάντων πολλά γραφικά. Στη χώρα που γέννησε μεν την αλφαβητική γραφή στην αρχαιότητα, αλλά προτίμησε στα νεότερα χρόνια τελικά τον προφορικό πολιτισμό από τον λογοκεντρικό, τα περιοδικά εις μάτην προσπαθούσαν να διεισδύσουν σε περαιτέρω κοινά-στόχους, αλλά όπως δεν μπορείς να πουλήσεις πουλόβερ στα σπουργίτια το χειμώνα—ας κρυώνουν, απλά δεν φοράνε πουλόβερ—έτσι και το βαρύ πυροβολικό της χρεοκοπημένης σήμερα χώρας, χαμογελούσε στωϊκά ατενίζοντας τα γυαλιστερά εξώφυλλα και έσπευδε για ολονυκτίες πίσω από θαμπά τζάμια. Τα περιοδικά ήταν αναρτημένα στο περίπτερο, ήταν προσιτά σε όλους και κατά συνέπεια αταξικά. Δυστυχώς, ήταν ατάκτως αναρτημένα στα περίπτερα και προσιτά μόνο σε όσους είχαν μετρητά και όχι πλαστικό, αλλά αυτά είναι θέματα merchandising, σοβαρά όπως και οι συνδρομές ή το audit, για τη διαφήμιση, ή και η διαπλοκή βέβαια–τεχνικά θέματα όμως. Όπως και ο αθέμιτος ανταγωνισμός των ένθετων περιοδικών στις εφημερίδες, θεματικών εντύπων απευθείας ανταγωνιστικών σε αυτά του περιπτέρου, πρακτική μοναδική στον κόσμο και πρωτοφανής έλλειψη τακτ (τουλάχιστο). Αυτά σκέφτηκα καλωσορίζοντας ακόμη ένα «πρωτο τεύχος» στο διαδίκτυο πλέον, αυτά και όχι μόνο (sic!).

 

σάρωση0019

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top