Fractal
Home / ΣυνΘύματα / Life goes on
28/12/2016, 11:17 πμ

Life goes on

Γράφει η Αγγελική Λάλου //

 

life-goes-on

 

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η ίδια δουλειά. Έβγαζε; Κρατούσε; Αφαιρούσε; Πρόσθετε; Τα έβαζε κάτω κι άρχιζε το μέτρημα. Μα δεν τα πήγαινε καλά με τις πράξεις. Πολλές φορές σταματούσε γιατί μπερδευόταν. Πώς να μετρήσει άλλωστε όλα αυτά που ήθελε. Τα χαμόγελα. Τις πίκρες. Τα δάκρυα. Τη χαρά. Τα βλέμματα. Τα χάδια. Τα βήματα. Τις στιγμές. Όχι. Δεν μπορούσε να μετρήσει τις στιγμές. Ούτε καλές ούτε κακές. Να τις θυμάται, ίσως. Ναι, όσο μπορούσε να τις διατηρήσει στη μνήμη. Αλλά κι αυτή πόσα να χωρέσει. Το μυαλό ή η καρδιά. Με ποιο όργανο θυμάται ο άνθρωπος;

 

Με τις αισθήσεις. Η μνήμη περνάει από τις αισθήσεις. Η γλώσσα αναπολεί γεύσεις. Η μουσική σε περπατά σε σκοτεινά μπαρ και δρόμους όπου έχεις ταξιδέψει. Τα μάτια, αν και κλειστά, βλέπουν ξεκάθαρα το αγαπημένο πρόσωπο, ανασυνθέτουν κάθε λεπτομέρεια, σαν να έχουν μάθει απέξω μια φωτογραφία. Το άρωμα επιστρέφει κάθε τόσο από το πουθενά και σε μαγεύει, όπως την πρώτη φορά που το οσφράνθηκες. Και τα χέρια, τα δάχτυλα, έχουν τη δική τους μνήμη. Ό,τι άγγιξαν. Ό,τι κράτησαν. Το σχήμα, η θέρμη, το ρίγος…από την παλάμη ως τα πέλματα.

Το σώμα θυμάται αλλιώς. Σε κάθε του πόρο. Τα κύτταρα της  μνήμης έχουν τους δικούς τους νόμους. Πολλαπλασιάζονται ή πεθαίνουν με τους δικούς τους ρυθμούς. Το σώμα ξέρει. Έχει τη σοφία των χρόνων που κουβαλάει στο δέρμα του αλλά και στο αίμα. Αποβάλλει κάθε τι τοξικό. Κρατάει μόνο ό,τι ωφέλιμο. Θα μπορούσε άραγε έτσι να θυμάται κι ο άνθρωπος; Να κρατάει πια μόνο ό,τι του κάνει καλό. Και δεν εννοώ μόνο τα ευχάριστα. Χρειάζεται κι η θλίψη της απώλειας για να αναγνωρίζει τη χαρά της ουσιαστικής ύπαρξης. Χρήσιμος κι ο φόβος της μοναξιάς για να εκτιμά την αληθινή παρουσία. Απαραίτητη κι η επίγνωση του κάθε τέλους, για να μπορεί να αρχίζει ξανά.

Κύκλος η ζωή. Από το μηδέν ως το άπειρο. Από τη νύχτα ως τη μέρα. Από το φθινόπωρο ως το καλοκαίρι. Ο χρόνος, η ώρα, το λεπτό… το κάθε δευτερόλεπτο, αέναες κυκλικές κινήσεις. Ανάσες. Η δίνη του αέρα πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Ένας μικρός εσωτερικός στρόβιλος. Ένα κύμα που ξεκινάει ήρεμα και φτάνει ως την άκρη του κόσμου. Ξεβράζεται. Κατασταλάζει. Γίνεται σταγόνα. Το παίρνει το σύννεφο. Γίνεται βροχή. Κυλάει σε πόλεις, σε στέγες, σε ανθρώπους που επιλέγουν να μην κρατάνε ομπρέλα. Γιατί ξέρουν ότι η βροχή είναι ευλογία. Νερό που ταξιδεύει. Η μνήμη του νερού συναντάει τη δική μας προσωπική μνήμη και ενώνεται, γίνεται ένα. Έτσι περνάνε οι ιστορίες από γενιά σε γενιά. Με σάλιο, με δάκρυα, με όλους τους χυμούς του ανθρώπινου σώματος. Ποτάμι ο χρόνος. Κι οι όχθες του όλος ο κόσμος. Όλα τα πλάσματα, που γέρνουν πάνω του και πίνουν και ξεδιψούν, ή βρέχονται και καθαρίζονται. Βαπτίζονται κάθε μέρα στο θαύμα της ζωής. Πλένουν τα μάτια για να μπορούν να βλέπουν κάθε μέρα το ξημέρωμα. Κάθε μέρα το φως. Το φως γύρω και μέσα τους. Να γίνονται οι ίδιοι φως. Κι η μνήμη ο ήλιος που θα τους δείχνει το δρόμο, θα τους φωτίζει τα βήματα, για να έχουν τη δύναμη να προχωράνε εμπρός.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top