Fractal

Ο Λεωνίδας Βουδογιώργης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

le1

Από πολύ παλιά, άρχισα να γράφω στιχάκια για τραγούδια. Πάντα με γοήτευαν τα τραγούδια γιατί έμοιαζαν με φιλιά, πήγαιναν από στόμα σε στόμα. Όταν άρχισα να ψάχνω μέσα μου και γύρω μου, προέκυψαν αυτά τα διηγήματα. «Έψαχνα μέσα μου κι άναβαν παράθυρα στις νύχτες μου. Κοίταγα γύρω μου κι έβλεπα μέσα μου και πίσω μου, πολύ πίσω στο χρόνο. Ψηλαφούσα παλιά σημάδια μου και ανακάλυπτα άγνωστες παλιές ουλές». Όταν σκαλίζω τα χαρτιά μου ξεχύνονται από συλλαβές μέχρι φράσεις και περιμένουν….Όταν όμως πάρουν φωτιά, βάζουν φωτιά και στη μνήμη μου.

Τόποι, άνθρωποι με καλούν πίσω. Έτσι νιώθω. Και παραδίνομαι πάντα χωρίς αντίσταση.

Μ’ αρέσει να κλείνω την ζωή στα γραφτά μου. Είναι από μόνη της τέχνη, κάτι σαν μαγικός ρεαλισμός.

Όμως σ’ όλη αυτή την προσπάθεια έτσι όπως αποτυπώθηκε στα “Δώδεκα ψέματα και μια αλήθεια” μπορεί κανείς να διακρίνει και μια συνέχεια της συγγραφικής διαδικασίας πέρα από την όποια λογοτεχνική της αξία. ‘Ο,τι έχω γράψει μέσα σε τούτα τα διηγήματα είναι ναι μεν βιωματικά αλλά δεν θέλω να κάνω και την βιογραφία μου. Δεν θέλω να παραστήσω τον σοφό, μόνο να πω τις ιστορίες μου, εάν είναι δυνατόν με μια απολαυστική γλωσσική απόδοση. Σημαντικό ρόλο παίζει η μνήμη και ότι αυτή έχει φυλάξει. Η μνήμη είναι η μόνη μου περιουσία Είμαστε ό,τι θυμόμαστε. Μιλώ για τα βιώματά μου, αλλά δεν παραλείπω να μιλώ για τους άλλους, είτε με γοήτευσαν είτε με απογοήτευσαν. Πάντως για αυτούς που με ενόχλησαν δεν ασχολούμαι.

Όταν ανακαλείς ανθρώπους στη μνήμη σου, με όλα αυτά που σου έδωσαν-έδωσες συναισθήματα-μυρωδιές-γεύση -αίσθηση δεν μπορεί παρά να ‘χεις ένα καλό λόγο ,αλλιώς είναι σαν να προδίδεις τον εαυτό σου. Αν θυμάσαι ζεις! Μπορεί η μνήμη να ‘ναι οδυνηρή πολλές φορές αλλά είναι και απόδειξη ότι ζεις.

 

dodeka

Πασχίζω να γράψω και ταυτόχρονα πασχίζω να θυμηθώ. Αυτή η εσωτερική ανάγκη που με οδηγεί στο γράψιμο είναι μια άσκηση αυτογνωσίας και ταυτόχρονα μια λύτρωση. Έτσι κι’ αλλιώς βρίσκεσαι σε μια χρονική απόσταση από τα γεγονότα οπότε το παρών σου έρχεται να αποδείξει την αλήθεια και την δύναμη του παρελθόντος. Λυτρώνεσαι γιατί παραδέχεσαι, ομολογείς και ενίοτε κάνει και την εμφάνισή του το χιούμορ λειτουργώντας σαν βάλσαμο. Και έρχεται ο αναγνώστης στο τέλος να «τραγουδήσει» ένα από τα τραγούδια σου για να νιώσεις πως υπάρχουν κι άλλοι που μπορούν να μοιραστούν κάτι μαζί σου Έδωσες μια χαρά και πήρες κάτι σαν συγγραφέας και όχι μόνο….

Σ’ αυτές τις δεκατρείς ιστορίες μιλώ για τα ψέματα που εισέπραξα όχι σαν κοροϊδία αλλά σαν παραμύθι και για την δική μου αλήθεια. Η ζωή η ίδια μοιάζει με παραμύθι.” Μπλέκονται αλήθειες και ψέματα! Πολλά ψέματα μοιάζουν με αλήθεια και η αλήθεια άλλες τόσες φορές φαίνεται σαν ψέμα. Ένα συνταρακτικό ψέμα-ψέμα η ζωή μας και πολλές φορές μια ανούσια αλήθεια!”.

 

* Ο Λεωνίδας Βουδογιώργης γεννήθηκε στο Περιστέρι το 1957. Σπούδασε Ιστορία στο Universitatea Burcuresti της Ρουμανίας. Εργάστηκε από το 1984 έως το 2011 ως φιλόλογος. Η συλλογή διηγημάτων «Δώδεκα ψέματα και μια αλήθεια» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Το δόντι» είναι το πρώτο του βιβλίο.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top