«Lemon, μια απίστευτη ιστορία» στο θέατρο Radar
Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου //
Ένας δύσκολος αποχαιρετισμός λόγω συνθηκών, δίνει τέλος σε μια όμορφη και ανιδιοτελή φιλία. Εσείς ταξιδέψατε με το πλοίο Virginian; Αν ναι, τότε σίγουρα γνωρίσατε το θρύλο του 1900. «Lemon, μια απίστευτη ιστορία» στο θέατρο Radar.
Χαιρετώ τους αναγνώστες της θεατρικής στήλης του Fractal! Όπως καταλαβαίνετε από τον ενθουσιώδη χαιρετισμό μου, ήμουν στην ευχάριστη θέση να παρακολουθήσω στο θέατρο Radar, την ιστορία του Lemon. Και ένιωσα τέτοια αγαλλίαση! Ήρθε όμως η στιγμή να σταματήσω τις φλυαρίες και να υπεισέλθω στο θέμα. Επί σκηνής, ξεδιπλώνεται η ιστορία ενός ανθρώπου, παιδιού θαύμα με τα πιο ευγενικά αισθήματα. Ο λόγος για τον Lemon ή αλλιώς τον επονομαζόμενο θρύλο του 1900. Η Γεωργία Τσαγκαράκη, η σκηνοθέτης της παράστασης, εμπνεύστηκε από τον ποιητικό μονόλογο με τίτλο: «Ο θρύλος του 1900» και τον διασκεύασε με σκοπό να τον μεταφέρει στη θεατρική πραγματικότητα. Κατάφερε να σπάσει το μονόλογο του κεντρικού ήρωα, βάζοντας στο παιχνίδι και ένα δεύτερο πρόσωπο, δημιουργώντας έτσι έναν κάποιο αντίλογο. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τη διασκευή της ιστορίας, πρέπει να ειπωθεί ότι οι συντελεστές διατήρησαν τη βασική φόρμα της ιστορίας και της πρόσθεσαν τόσο κωμικές όσο και δραματικές νότες. Με άλλα λόγια πέτυχαν την εξισορρόπηση που πιστεύω, αυτός ήταν ο τελικός στόχος, δηλαδή να αποφορτίσουν τις όποιες δραματικές κορυφώσεις με την ένταξη του χορού και της γρήγορης μουσικής.
Ο Μελαχρινός Βελέντζας (1900) και ο Γιώργος Δρίβας (Τιμ Τούνυ), δύο ηθοποιοί που έδεσαν ως θεατρικό δίδυμο. Αναμφισβήτητα, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο, στις ατάκες, όντας συγχρονισμένοι στην κίνηση, διέπονταν από κέφι, είναι γεγονός ότι μας μετέδωσαν τη ζωντάνια τους στο ακέραιο. Συγκεκριμένα, ο κύριος Βελέντζας απέδωσε αληθοφανώς έναν άνθρωπο ταλαντούχο, ευαίσθητο, με παιδική αθωότητα. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο 1900 είναι άνθρωπος χωρίς ταυτότητα, μη πολιτογραφημένος. Ο θρύλος του 1900, το ταλέντο της ragtime μουσικής, αισθάνεται φτερό στον άνεμο διότι η ανθρωπότητα γι’αυτόν είναι ταυτόσημη με το άπειρο του χάους. «Εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες»; Συμπληρώνω αυτή την ερωτηματική φράση και αναφέρω πως είναι δύσκολο για τον 1900 να εγκαταλείψει το περιχαρακωμένο πλαίσιο διαβίωσης του. Το καράβι γι’αυτόν είναι όλος του ο κόσμος, όλη του η ζωή. Εκεί, μεγάλωσε, εκεί ξεκίνησε να συνθέτει, εκεί ξεκίνησε να έχει μια ζωή γεμάτη περιπέτεια: στον κόσμο της θάλασσας. Περιχαρακωμένο πλαίσιο το βλέπουμε εμείς οι θεατές, για εκείνον η δική του ελευθερία άρχιζε και τελείωνε στο θαλασσινό υγρό στοιχείο.
Ο Γιώργος Δρίβας εντυπωσίασε με τις εκφράσεις του προσώπου καθώς και με την ευλυγισία του. Ως βασικός αφηγητής της ιστορίας, έχει καθαρή εκφορά του λόγου, είναι πολυτάλαντος, τον είχα παρακολουθήσει πριν κάποιους μήνες ,στο έργο του Άρθουρ Μίλλερ: Ψηλά από τη Γέφυρα, όπου συμμετείχε στην θεατρική ομάδα Εξόρυξη του δήμου Λαυρεωτικής, ενσαρκώνοντας το ρόλο του Έντι Καρμπόνε. Μας συγκίνησε στη σκηνή του πρώτου αποχαιρετισμού με τον 1900. Ο ήχος της τρομπέτας ήταν τόσο λυπητερός που ομοίαζε με σπαρακτικό λυγμό. Ο Τιμ Τούνυ θα μπορούσε να αποτελεί το αντίβαρο του 1900 καθ’ότι ως χαρακτήρας διέπεται από σοβαρότητα και λογική. Αφηγείται την ιστορία του 1900, κρατώντας το συναισθηματικό στοιχείο σε καίριες στιγμές, διατηρεί στέρεη τη λογική του απέναντι στα γεγονότα.
Η σκηνογράφος Νατάσσα Τσιντικίδη αξιοποίησε τη χρησιμότητα του πιάνου με ουρά. Εννοώ ότι το αξιοποίησε ως σκηνικό αντικείμενο το οποίο όποτε το καλούσε η ιστορία, μετατρεπόταν στο πλοίο Virginian (λειτούργησε βοηθητικά στην αναπαράσταση του προσαράγματος του πλοίου στην ξηρά). Γύρω από τα πιάνο, τοποθέτησε κουτιά με δυναμίτη, ούτως ώστε να κάνει πιο πειστική την αναφορά στην εκρηκτική ύλη. Το πιάνο λειτουργεί σημειολογικά στην αναφερόμενη παράσταση ως ο τόπος του θανάτου, το νεκροκρέβατο του κεντρικού ήρωα. Ο 1900 ζει με το πιάνο και πεθαίνει μαζί του, εφ’όσον αρνείται να αποβιβαστεί από το πλοίο. Το ρολόι επίσης έχει σημασιολογική ερμηνεία. Οι επαναλαμβανόμενοι χτύποι του, επιφέρουν τη σκηνική κορύφωση, σηματοδοτώντας το δραματικό φινάλε.
Η Κέλλυ Σταματοπούλου όσον αφορά την ενδυματολογία των δύο ηρώων, έδωσε έμφαση στα αξεσουάρ τους, τα συμπληρωματικά κομμάτια της ενδυμασίας όπως θα λέγαμε. Επέλεξε τα ημίψηλα καπέλα καθώς και τα μακριά παλτά που απέδιδαν στους δύο άνδρες, αέρα κομψότητας.
Η Μαρία Αθανασοπούλου φωτίζει τους ήρωες στο κέντρο. Εστιάζει στην ανιδιοτελή και αγνή φιλία τους, γι’αυτό το λόγο, αποφασίζει να τους «λούσει» με έντονο ανοιχτό φως.
Γιατί η παράσταση Lemon, μια απίστευτη ιστορία, είναι επιτυχημένη; Διότι μέλημα της είναι να γίνει αξιοπρόσεκτη χωρίς να προξενεί θορύβους. Είναι μια άρτια τεχνικά δομημένη παράσταση και ατού της είναι οι δύο ερμηνευτές που γεμίζουν τη σκηνή, ο ένας με τη δεξιοτεχνία του στο πιάνο και ο άλλος με τις υποκριτικές του ικανότητες. Εμείς ταξιδέψαμε με το πλοίο Virginian και καταλάβαμε ότι η αληθινή φιλία, ίσως τελικά να μην αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο, μια ουτοπία.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
✩ «1984» του George Orwell από την ομάδα «Ars Moriendi» στο θέατρο «ΑΝΕΤΟΝ»
23/04/2024, 8:29 μμ -
✩ Τζεφ Μπάρον: “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη στο Ράδιο Σίτυ
23/04/2024, 8:29 μμ -
-
-
✩ Για την παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην»
23/04/2024, 8:24 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Αντώνης Μπουλούτζας: “Ο κακόβουλος μεσολαβητής είναι σαν τον σκώρο που τρέφεται απ’ το μεταξωτό ύφασμα”
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // Τον Αντώνη Μπουλούτζα τον γνωρίσαμε σαν συγγραφέα με την «Παναγία των αγγέλων». Ένα ογκώδες φιλοσοφικό μυθιστόρημα με κεντρικό άξονα την πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Στις συνειδήσεις μας, υπήρχε έτσι ή αλλιώς
Περισσότερα -
“Agnes of God” του John Pielmeier
Ο πολυχώρος πολιτισμού «διέλευσις» ανεβάζει τη θεατρική παράσταση Agnes of God του John Pielmeier. Το έργο είναι ένα ψυχολογικό δράμα και διαπραγματεύεται τη μάχη της πίστης με την αμφιβολία. Του ορθολογισμού με το μυστήριο! Με επίκεντρο μία
Περισσότερα -
Μέσα από τις δυσκολίες δεν έγινε ο άνθρωπος άνθρωπος; Στου κορωνοϊού τους καιρούς
Του Νίκου Τσούλια // Καιροί πανδημίας, εποχές εγκλεισμού, πρωτόγνωρες συνθήκες ζωής. Το γνωστό δεν σε βοηθάει καθόλου να εκλογικεύσεις τα δεδομένα. Η εμπειρία σου ψάχνεται. Η σκέψη σου χάνεται, έχει χάσει τις βεβαιότητες. Η πόλη σε πολιορκία. Ο
Περισσότερα -
✩ Πέντε ποιήματα από την αδημοσίευτη συλλογή “Εικόνες από έναν επιπλέοντα κόσμο”
Γράφει ο Γεράσιμος Δενδρινός // [1] Πέντε ποιήματα από την αδημοσίευτη συλλογή ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝΤΑ ΚΟΣΜΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ Όταν καμιά φορά συναντηθούμε τυχαία σε πόλη που καταλύει και σήμερα η προσφυγιά και ο
Περισσότερα -
Ποίημα: “Επι-κράτεια έρωτος”
Της Ελένης Μωυσιάδου-Δοξαστάκη // * Επι-κράτεια έρωτος Σύγχρονη δύναμη εγώ, απούσα ή παρούσα, ανάμεσα σε σύγχρονες υπάρξεις δεν είμαι. Έρχομαι από μακριά, άπειρες αρμολύνοντας αρθρώσεις, βαθιά, μέσα στου χρόνου τις πτυχές, κι εκεί πηγαίνω.
Περισσότερα -
Ιστορίες Μέλλοντος: “Το έμβρυο”
Του Δημήτρη Σωτάκη // * Εκείνη τη νύχτα το τραίνο περνούσε απ’ τον καπνισμένο σταθμό μεταφέροντας κιβώτια αίματος και το χώμα κόχλαζε κάτω απ’ το άνυδρο έδαφος του προαυλίου. Τα άλογα πηγαινοέρχονταν ανήσυχα από το στάβλο μέχρι τη
Περισσότερα -
Ενδοκειμενικές εικόνες, εξωκειμενικές παραστάσεις
Γράφει ο Βάιος Κουτριντζές // * Θοδωρής Νταλούσης «Λώβα», εκδ. «Θράκα» 2018 Πρώτο δείγμα λογοτεχνικής γραφής του Θοδωρή Νταλούση αποτελεί το βιβλίο «Ο μασκοφόρος», που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις «Φαρφουλάς». Μια συλλογή (13) διηγημάτων, που η
Περισσότερα
