Fractal

Αναζητώντας μια άλλη γη

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Αντρέας Καρακόκκινος «Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό», εκδ. Ένεκεν, σελ. 64

 

Εσωτερική αγωνία φανερώνει το νέο βιβλίο του Αντρέα Καρακόκκινου με τίτλο «Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό». Ο ποιητής είναι ανήσυχος. «Λαθρεπιβάτες» είμαστε όλοι εμείς ίσως που ζούμε σε μια κοινωνία που παραπαίει, που δεν ξέρουμε τί μας ξημερώνει, που μένουμε συχνά ενεοί μπροστά στα τεκταινόμενα γεμάτοι «μάταιες ελπίδες», γεμάτοι χαμένα όνειρα, που «αγοράζουμε θλίψη σε τιμή ευκαιρίας». Αγγίζει τούτη η ποίηση που έχει κοινωνικό πρόσωπο και είναι ανθρωποκεντρική με την έννοια ότι ενδιαφέρεται για το βίο και πολιτεία του σύγχρονου ανθρώπου. Οι ποιητές -και όχι μόνο αυτοί ίσως-«αναζητάμε λέξεις να ντύσουμε τη γύμνια των καιρών».(Χωρίς ενοχές). Οι καιροί που είναι δύσκολοι και ίσως «δεν την σηκώνουν την ποίηση» όταν η πραγματικότητα σε οδηγεί αλλού, σου δείχνει έναν πιο ρεαλιστικό δρόμο. Τα προβλήματα είναι υπαρκτά, η κοινωνική παθογένεια μεγάλη. Ακόμα, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι ξεριζωμένοι γράφουν με μεγάλα γράμματα τη δική τους Ιστορία. Και οι πολιτικοί και οι πολεμοχαρείς, «οι εκούσιοι φονιάδες» και οι άλλοι, «οι εκούσιοι παρατηρητές», όλοι αυτοί «κατεδαφίζουν τα χαμόγελα /κατεδαφίζουν τις ελπίδες», «σβήνουν ένα -ένα τα φωνήεντα/από τη λέξη ελευθερία/και την αφήνουν άφωνη/και κατακρεουργημένη/ (Κουκούλα Καταδότη).

Ο Αντρέας Καρακόκκινος παρατηρεί, καταγγέλλει, κραυγάζει, μιλά για ένα θέατρο του παραλόγου στο οποίο-και εδώ είναι το θέμα-έχουμε καταντήσει θεατές. Δεν είμαστε ισχυροί για την ανατροπή, για την αντίσταση, για την άρνηση, και αυτό είναι θλιβερό. Στο ποίημα «Ναυάγια» εύστοχα γράφει:

 

Οι μύθοι αργοσβήνουν

σε  άστεγες ελπίδες

κι οι γοργόνες κολυμπάνε

σε νεκρές θάλασσες.

Δεν ρωτάνε πια αν ζεις

αλλά πόσες φορές πεθαίνεις.

Αν τις συναντήσεις μη φοβηθείς

και μην αλλάξεις δρόμο.

Δεν βουλιάζουν ναυαγισμένα πλοία.

 

Δυσάρεστες διαπιστώσεις, «το σημάδι της Άνοιξης που μας προσπέρασε», διάχυτη απαισιοδοξία, πικρία  αναπόφευκτη, εικόνες κατεδάφισης και παρακμής, ποιήματα σαν μελαγχολικά τραγούδια συναντάμε εδώ, αλλά μας αφορούν, αναφέρονται στην υφή της ζωής μας πια. [«Κι έγινε η νύχτα λύπη/γερμένη σ’ ένα θλιμμένο νυχτολούλουδο/ν’ αναζητά κρυψώνα» Έγινε η νύχτα λύπη] Και σημασία έχει ότι πετυχαίνουν να κινητοποιήσουν κάτι μέσα μας εν τέλει, ότι μας βάζουν σε μια διάθεση αφύπνισης, έτσι σε πείσμα να κρατηθούμε ζωντανοί ,να μην αφεθούμε σε ό,τι πάει να μας σκοτώσει. Ο ποιητής αναρωτιέται αν υπάρχουν ακόμα εισιτήρια διαφυγής. Για ποιους; Για τους «ξένους» που έρχονται στη χώρα μας, για μας τους ίδιους που βιώνουμε τα δικά μας αδιέξοδα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα; Όλοι μας μόνοι είμαστε. Και ούτε μέσα μας δεν βρίσκουμε την Ελευθερία. Γιατί μόνο αν τη βρούμε μέσα μας και μόνο τότε θα τη νιώσουμε.

 

Αντρέας Καρακόκκινος

 

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου που φέρει τον τίτλο «Με σεντεφένια ηλακάτη», πιο ήπιες οι λέξεις, πιο μαλακό το ύφος, παρέλαση γένους θηλυκού, αφού πολλά ποιήματα αφορούν σε γυναίκες: «Το κορίτσι του σταθμού» το κορίτσι του «γωνιακού καφέ», το κορίτσι που στο μπαρ πίνει σε ένα ποτήρι τη μοναξιά του και «αναζητά μια συντροφιά/ για απόψε/ή για το πάντα της ζωής» γεμάτο αιώνια θλίψη. Επίσης, το ποίημα με τίτλο «Γυναίκα», και έντονη φλογερή γυναικεία παρουσία στο «Ταngo Argentino». Η Ηλέκτρα, η γοργόνα της σιωπής, οι Νηρηίδες στιγματίζουν διαφορετικά το δεύτερο κομμάτι του βιβλίου. Έντονη η ανάγκη εδώ για γαλήνη, για ευτυχία, για κάτι όμορφο και λαμπερό. Μια ελπίδα που με κάθε ευκαιρία αποτυπώνεται στους στίχους. Για παράδειγμα:

 

και υφαίνεις με σεντεφένια ηλακάτη

    στίχους από χρωματιστές κλωστές 

     με ρίμες μεταξένιες.

(Με σεντεφένια ηλακάτη

 

***

 

…αναζητά τον εαυτό της

να κάθεται σ’ ένα παράθυρο

και ταξιδεύει στο όνειρο

της μαγεμένης μελωδίας

 

(Το κορίτσι του σταθμού)

 

***

…στο ερωτικό λυκαυγές τους

τυλίγουν την ανάσα τους

σε αμφίβολα πορίσματα 

και ντύνονται νυχτολούλουδα.

 

[Νυχτολούλουδα]

 

***

 

…ν’ αναζητήσει μια άλλη γη 

να της χαρίσει την αγάπη

 

[Γοργόνα της σιωπής]

 

Το δεύτερο μέρος λοιπόν  ενέχει περισσότερη αποδοχή, ένα βλέμμα πιο αισιόδοξο, ένα χαμόγελο με νόημα, μια φλόγα ψυχής πιο δυνατή, προς την Άνοιξη βλέπει, εκεί η επιθυμία οδηγεί. Ο ποιητής σε γλώσσα άμεση και λιτή, με τις σωστές συνδέσεις, πότε σε χρόνο πραγματικό πότε σε χρόνο άχρονο τον αναγνώστη οδηγεί.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top