Επτά ποιήματα

του Λάσκαρη Π. Ζαράρη // *

Κάθε πρωινό αποτελεί μια ακροβασία,
δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα για μια επιθυμία
που δίνει λάμψη στο μυαλό κι ενέργεια στο σώμα,
κάθε πρωινό αποτελεί μια επίπλωση δωματίου
και στόλισμα των τοίχων με τα κάδρα της ύπαρξης
μα άλλοτε αποτελεί και μια αναταραχή φωνών
που προσκλήθηκαν από τη μνήμη στο σαλόνι
χωρίς να μεταδώσουν τη γύρη των τοπίων
γιατί απλά λάθεψε ο περασμένος χρόνος
και ξέφτισε τη ματιά στη γύμνια των ανθρώπων.

Αθόρυβα περνώ τις μέρες μου,
στις ράγες μιας πολύτιμης στεναχώριας κυλάω
κι όμως η μουσική των γραμμών δεν ξεθυμαίνει εύκολα,
βρίσκει πάντοτε ένα ευαίσθητο αυτί
έτσι που το ταξίδι στο άδειο βαγόνι να γεμίζει με τη φωνή σου,
έτσι που να προσπερνώ έναν πρόσκαιρο θάνατο της ύπαρξης
και το αύριο να στολίζεται σαν πρόστυχη γυναίκα
για να δεχτεί στα πόδια της τον εισβολέα της νιότης που φθίνει.

Οι άνθρωποι δεν είναι στεριές
για να χτίζουμε πάνω τους τα όνειρά μας,
είναι θάλασσες ανοιχτές
που μας υπόσχονται ταξίδια
με καταιγίδες που φανερώνουν φόβους και πληγές
αλλά και άπνοιες τραγικές στων πανιών τη νοσταλγία,
να ζυμωθεί ο ορίζοντας με χρώματα ελκυστικά
και μία λάμψη, οδύνη κοχυλιού αγαπημένου
να φέρει γαλήνη στην ψυχή που άγγιξε με μιας
κι έγινε ένας δισταγμός, ασέβεια
για να κερδίσει ο άνθρωπος μια ευκαιρία
πετάγματος ή πτώσης.

Το αντιστάθμισμα του πόνου
έτσι που να μη διασαλεύεται η λογική
και τα όνειρα να μην τεμαχίζονται,
είναι η στιγμή που θες να φωνάξεις
γκρεμίζοντας κτίρια, χαστουκίζοντας την προδοσία
και όμως το μόνο που κάνεις είναι…
να δημιουργήσεις αντιρρήσεις σιωπηλά
κι η επανάσταση σου να γίνεται κρυφά
απλώνοντας την ψυχή σου σε ένα χαρτί
που αύριο ίσως γίνει το ιδανικό εισιτήριο
για τα ταξίδια που δεν έκανες ακόμη.

Τέτοια νύχτα δεν θυμάμαι άλλη φορά
αν και γλυκιά, βάρυνε στην αρχή τα βλέφαρα
και το τραγούδι ενός νυχτοπουλιού γαλήνευε τ’ αυτιά…
να σου όμως εμπρός μου αυτή η τρομερή μορφή,
σκέψη ενοχλητική, μείξη θορύβου, ψυχής μετασχηματιζόμενης
σε μια αγκαλιά ονείρου ή πειρασμού κι ένα χαμόγελο παράξενο
σαν γκρεμίζονται οι αλήθειες και πανωφόρια μνήμης δεν αρκούν
για να ζεστάνουν μιας ψευδαίσθησης το δέρμα,
που ήρθε και θρόνιασε στη σκέψη μου κι απαίτησε να σηκωθώ
αφήνοντας μόνο της ύπαρξης μου το κενό
για να χορεύει η κυρία, ακούστε και θαυμάστε,
για να χορεύει ανέμελα σε τούτο το τοπίο
που μόνο το βλέμμα το δικό μου δημιούργησε
τότε που θέλησε να ντυθεί μια μεγάλη επιθυμία
και να ξεχάσει για λίγο το ταξίδι που στοχάστηκε
και πώς αντιστάθηκε στην άρνηση και στη θλίψη.

Ποια λέξη, μισή, κολοβή
χωρίς να πετάξει, χωρίς να συρθεί
χωρίς να κρυφτεί, χωρίς να βασανίσει τα χείλη
θα γίνει ψυχή, μελάνι υγρή κι όνειρα θα πλάσει
με τη ζύμη των συλλαβών της;
Λέξη πληγή, ακονισμένη σε γυαλί
τριβείο του χρόνου, απόδειξη πίστης
χαμένη ευχή στο μαξιλάρι ενός έρωτα πικραμένου.
«Αχνίζω», γιατί;
Γιατί προσφυγή στη σάρκα ζητάω
και σβήνω αργά όπου θάνατος και ζωή καταπίνουν τις νύχτες
κάτω απ’ το πρόσωπό μου.
«Αχ» δεν πρόλαβα να γείρω στη δύση
μ’ ένα λουλούδι μαραμένο στο στήθος
μοσχοβολιά του ενστίκτου, δαγκώνω τις μέρες
και γεύομαι τύψεις από την ομορφιά που κυριεύω
μετέωρο βήμα ενός εναγώνιου ταξιδιού,
σε θέλω κι ελπίζω στο κύμα να σε αναστήσω
κι ας μαζέψω σημάδια άγριας μάχης με τον καημό.

Απόκοσμε κόσμε
ανθέ ριγμένε
για να ξεφύγεις από την αποτρόπαιη μυρωδιά
φρικτό ουρλιαχτό της νύχτας που αγγίζει
δυο μάτια ρολόγια που παιδεύουν τον χρόνο
και χέρια βαρίδια που να πιάσουν δεν θέλουν
μονάχα να κλέψουν της αγάπης τον ήλιο
τις ώρες που φεύγεις έκτρωμα ονείρου
και κλείνεις με γάζες
πληγές ενός σιωπηρού πολέμου.
Γι’ αυτό δεν αναζητώ πληγή,
την ξεσκονίζουν οι εχθροί
μες τα σωθικά μιας αλλόφρονης μοίρας
ίσκοι νοθεύουν της ελπίδας το μύρο.

* Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης γεννήθηκε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας το 1969, σε μία κωμόπολη που οικοδομήθηκε το 1907 για να φιλοξενήσει τους κατατρεγμένους πρόσφυγες που έφτασαν από τα δυτικά παράλια του Εύξεινου Πόντου, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης τους. Από τα πρώτα γυμνασιακά του χρόνια άρχισε ν’ ανακαλύπτει μια διαφορετική ποιότητα ζωής -πέρα απ’ την καθημερινότητα- όπου οι άνθρωποι, οι τόποι και τα γεγονότα αποκτούσαν άλλες διαστάσεις στα ασφαλή μονοπάτια της φαντασίας. Μια έντονη ψυχική ανάγκη που συνεχώς τον ωθούσε να συλλάβει κάποιες αθόρυβες στιγμές, που για τους ευαίσθητους ανθρώπους έχουν σημαντική αξία. Ταυτόχρονα άρχισαν να ξεχύνονται και τα μικρά σημάδια πάνω στο χαρτί, οι λέξεις, που επιθυμούσαν ν’ αποκτήσουν τη δική τους ανεξαρτησία, εκφράζοντας κατά το δυνατόν τον πόνο, την ελπίδα, την λύπη ή τη χαρά του δημιουργού.
Έτσι ξεκίνησε λοιπόν το όμορφο αλλά δύσκολο ταξίδι του στον κόσμο της λογοτεχνίας, πρώτα με ποίηση που γαληνεύει την καρδιά και την ψυχή και ύστερα με παιδικά βιβλία, αφού ποτέ δεν αρνήθηκε την παιδικότητά του για χάρη μιας συμβατικής και χωρίς ονειρικές επιδιώξεις ζωή: στον κόσμο του παιδιού και των παραμυθιών τα πάντα επιτρέπονται και είναι δυνατά! Αν και εργάζεται στις φυλακές, σ’ έναν ομολογουμένως δύσκολο χώρο, αυτό δεν τον εμποδίζει να βρίσκει παντού γύρω του ευκαιρίες για έμπνευση και δημιουργική συγγραφή. Άλλωστε αυτό αποτελεί ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που τον οδηγεί καθημερινά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις κάνοντάς τον να νιώθει σαν τον μικρό φιλοπερίεργο εξερευνητή.
Πιστεύοντας πως η καθημερινή ζωή πρέπει να βιώνεται με ανώτερες ηθικές αξίες και να εμπλουτίζεται με απασχολήσεις που καλλιεργούν το πνεύμα, προσπαθεί να κάνει την ποίηση προσωπικό τρόπο ζωής, αλλά και να παρακινήσει πολλούς δημιουργούς στα πρώτα βήματά τους.Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο διαχειρίζεται το blog: http://parathyrostaoneira.blogspot.com/ όπου παρουσιάζει το δικό του έργο μα και το έργο νέων δημιουργών (ποιητών και πεζογράφων), κάνοντας εκτενείς κριτικές μελέτες. Δημοσιεύει ποιήματα, διηγήματα και κριτικές στις εφημερίδες: «Νέα Αγχίαλος», «Κυπριακός Ελληνισμός» και «Η Θεσσαλία», στα λογοτεχνικά περιοδικά: «Μουσών Μέλαθρον», «Δευκαλίων ο Θεσσαλός», «Νέα Αριάδνη», «Πνευματική Ζωή» και «Κελαινώ», στο διαδίκτυο και στο facebook. Από το 2008 μέχρι σήμερα έχει βραβευτεί επανειλημμένα από Φιλολογικούς Συλλόγους, Ενώσεις Λογοτεχνών, Πολιτιστικές Εταιρείες και Λογοτεχνικά Περιοδικά σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σε διαφορετικά είδη του λόγου: ποίηση, διήγημα, δοκίμιο, νουβέλα και παιδικό μυθιστόρημα.
Είναι μέλος έγκυρων λογοτεχνικών και πολιτιστικών συλλόγων, όπως: της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς και του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων της Αθήνας. Έχει διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών αξιολόγησης σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς Ποίησης, Διηγήματος, Δοκιμίου και Παραμυθιού. Τον Απρίλιο του 2015 επισκέφτηκε πέντε σχολεία πραγματοποιώντας εθελοντικά τη δράση του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου (Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα – IBBY): «Ακτιβιστές Αναγνώστες – Διαβάζω στην πόλη, για την πόλη».
Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τα εξής έργα του:
1) Ποιητική συλλογή με τίτλο: «Παράθυρο στα όνειρα» (αυτοέκδοση), Αλμυρός, 2010.
2) Παιδικό βιβλίο με τίτλο: «Το νησί και το αθάνατο νερό», Ήρα Εκδοτική, Βόλος, 2012.
3) Συλλογή σύντομων ιστορικών πεζογραφημάτων με τίτλο: «Η θάλασσα που μας ενώνει», Ήρα Εκδοτική, Βόλος, 2013.
4) Εικονογραφημένη ιστορία για παιδιά με τίτλο: «Μία σημαντική αποστολή»,Ήρα Εκδοτική, Βόλος, 2013.
5) Ταξίδι γνώσεων για παιδιά (υπό έκδοση) με τίτλο: «Τα Μυστικά της Θεόπετρας», Δυάς Εκδοτική, 2015.

Και έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις:

1) «Ποίηση και Ζωγραφική», με το ποίημα: «Η όραση των αγαθών», Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη, 2009.
2) «Επιστολή Αγάπης» και «Διηγήματα – Παιδική Λογοτεχνία – Ποιήματα», με μία επιστολή αγάπης, με το διήγημα για ενήλικες: «Στη χαράδρα» και το διήγημα για παιδιά: «Ο Ντόναλντ ξέρει τι κάνει…», Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Διοτίμα και Μούσες», Βόλος, 2011.
3) Ανθολογία Ποίησης – Διηγήματος (Ζ΄ Τόμος: Σύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες με αφιέρωμα στη Θεσσαλία), με το διήγημα: «Η θάλασσα που μας ενώνει» και τα ποιήματα: «Ο όρκος» και «Η θλίψη του τοπίου», Πολιτιστική Συνεργασία, Αθήνα, 2011.
4) Έκδοση της Αμφικτυονίας Ελληνισμού για τον Γ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα: «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο» και με το ποίημά του: «Η μάνα όλης της ανθρωπότητας• η ελπίδα», Θεσσαλονίκη, 2012.
5) Ανθολογία: «Αλμανάκ, Βραβείων Ανθός 2011, Σειρά: Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί», με δύο ποιήματα του με τίτλο: «Οι παραμένοντες» και «Μια συνηθισμένη ιστορία», εκδόσεις Ίανθος, Σαλαμίνα, 2012.
6) Λεύκωμα: «Όταν η Ποίηση συναντά… τη ζωγραφική», με το ποίημα: «Η Νεράϊδα του Παλαιόκαστρου», έκδοση του Δημοτικού Οργανισμού Εκπαίδευσης Δήμου Βόλου, Βόλος, 2012.
7) Ψηφιακό βιβλίο (e-book) με θέμα: «Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος», μ’ ένα διήγημα με τίτλο: «Και τα χαρτονομίσματα έχουν ψυχή και καρδιά!», Εκδόσεις Σαΐτα, 2013.
8) Συλλογικό έργο: «Βιογραφικό Λεξικό Ελλήνων Συγγραφέων», εκδόσεις Ωρίωνας, Θεσσαλονίκη, 2013.
9) Δοκιμιακή μελέτη και Ανθολογία της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη: «Ο Ελληνικός Στίχος» (και η εξέλιξη του από τον 10ο αιώνα μέχρι σήμερα), με ένα ποίημά του με τίτλο: «Πικρές αλήθειες», εκδόσεις Αγγελάκη, 2014.

Σύνδεσμοι ιστοσελίδων – κοινωνικής δικτύωσης:

E-mail: laskarisz@yahoo.gr
Ιστοσελίδα: http://parathyrostaoneira.blogspot.com/
Facebook: http://www.facebook.com/laskarisz
Google: google.com/+LaskarisZararis