Fractal

Δύο ποιήματα από ανέκδοτη ποιητική συλλογή

Της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου //

 

poetry_

 

Να με θυμάσαι

Η μνήμη είναι έγερση, σου είπα
να θυμάσαι
να με θυμάσαι

Όταν σε είδα να το φοράς κατάσαρκα
το φρέσκο
να το ομοιώνεσαι σαν κάποιο
νέο πεπρωμένο
όλες οι μέρες μου χτυπήθηκαν
με το Αδύνατο
κι εσύ στεκόσουν ιερός
απ’ τη μεριά του παραδείσου
του αειρρόω

Έτσι λένε η ψυχή ξεδιπλώνει το άρμα
το παμπάλαιο
και μέσα από ίριδες και καμπανούλες του βουνού
μέσα από αύρες λευκές θαλασσινές
μιας άλλης επικράτειας
σε πήγε εκεί που οι όρκοι όσων αγαπούν
γίνονται άγγελοι
και τα νερά μιλητικά
νερά σεντίφια να στέκονται όρθια
στα όρη επάνω που παλιότερα κι από τον χρόνο

Να με θυμάσαι!

 

Δευτέρα της Αχερουσίας

Αυτή η στέρηση είναι αγάπη, σου είπα
η στέρηση είναι αγάπη

Η δίψα που με καίει εμένα
δίψα αύαι λέαις εγώ και απόλλυμαι
είναι αγάπη
χάνομαι στα ασφοδελά μονοπάτια σου
κι έναν έναν ελευθερώνω τους ήχους στο σώμα μου
να ακούσω τη μουσική σου

Πού πήγαινες κι ούτε γύρισες να με δεις
Έτσι με το βλέμμα στο άκτιστο φως
έτσι με το λευκό λινό στο σατινένιο δέρμα
και τα σγουρά να πέφτουν στο μέτωπο της νιότης
ένας Άγγελος που ακύρωσε τη στάχτη
πιο ψηλός κι από τον χρόνο
με μια οσμή καμένου αστεριού
οσμή αυγής κεχριμπαρένιας
στάθηκες
καταμεσής στο σκοτάδι που άλλαζε την ώρα εκείνη
κι ένας λυγμός πλανιόταν στον αέρα

Πού πήγαινες αμίλητος
ποιος σου κρατούσε το χέρι
πάνω απ’ τον κατακλυσμό;

μοναχικός ταξιδευτής στο άσπρο μονοπάτι
βιαζόσουν, είπες
να πας στην άσπρη πέτρα
στον άσπρο ποταμό
όπου μόνο τ’ αστέρια γεωγραφούν
την απροσμέτρητη ερημία.

 

Οκτώβρης 2014

(Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top