Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Στείλε μου κάτι από το Κουβέιτ…
28/10/2015, 7:54 μμ

Στείλε μου κάτι από το Κουβέιτ…

Γράφει η Ιφιγένεια Θεοδώρου // *

 

kuveit3

 

Όταν στην δεκαετία του ‘ 60 μάζευα με ζήλο τις κάρτες από τις γκοφρέτες της  «Μέλο»  με τις ενδυμασίες και τις σημαίες του κόσμου, ούτε μια φορά δεν είχα σκεφτεί ότι κάποτε θα μπορούσα να επισκεφτώ  το « Σειχάτο» του Κουβέιτ στη Ν.Δ. Ασία. Αυτό αναγραφόταν κάτω από την εικόνα, αυτό κι ότι τα κύρια προιόντα του ήταν  το πετρέλαιο και τα μαργαριτάρια. Ένα μικρό κρατίδιο στο μυχό του περσικού κόλπου  που έμεινε στο μυαλό μου ως τόπος  νομάδων  που διέσχιζαν  την έρημο  καλπάζοντας  πάνω σε καμήλες, για λόγους ανεξιχνίαστους  για τον παιδικό νου μου.  Πολλά χρόνια μετά το Κουβέιτ ήρθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας όταν,  μεσ’ το κατακαλόκαιρο  του 90,  τα στρατεύματα του Σαντάμ  Χουσείν  με δυο δρασκελιές  κατέλαβαν  το εμιράτο  πιάνοντας στον ύπνο τους ειρηνικούς κατοίκους του, που βέβαια , από πολλού είχαν πάψει να ταξιδεύουν με καμήλες. Τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου  κάτω από την έρημο του Κουβέιτ είχαν μετατρέψει τους κατοίκους του  σε εξευγενισμένους  αστούς που έβρεχαν τα χείλη τους με παγωμένη σόδα και στόλιζαν τις συζύγους τους με ακριβά κοσμήματα . Μέσα σε λίγες ώρες όλα τα  αξεσουάρ της  άνετης   ζωής τους  καταληστεύτηκαν από τους  νηστικούς,  ιρακινούς  φαντάρους.  Έμεινε  στην ψυχή του μέσου κατοίκου του Κουβέιτ   ένα βαθύ τραύμα που δεν έκλεισε,  ούτε όταν τα συμμαχικά στρατεύματα  λίγους μήνες μετά απελευθέρωσαν το εμιράτο κι έδωσαν  πίσω στους νόμιμους κατόχους τις πετρελαιοπηγές  και το υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα.

 

kuveit2

 

Πριν από λίγο καιρό ξέθαψα από την παιδική μου μνήμη την καρτούλα της Μέλο, γέμισα δυο βαλίτσες με καλοκαιρινά ρούχα κι άνοιξα τον χάρτη για να εμπεδώσω πού ακριβώς θα ζήσω για τα επόμενα χρόνια… Η τεχνολογία με βομβάρδισε με πληροφορίες κι έτσι εκ των προτέρων ήξερα ότι η εποχή των βεδουίνων με τις κοφτερές σπάθες, όπως απεικονιζόταν στην κάρτα της γκοφρέτας, είχε περάσει ανεπιστρεπτί και τη θέση τους τώρα έχουν πάρει έμπειροι επιχειρηματίες που κρατούν στο χέρι τους το ακριβότερο μοντέλο ipad. Η πόλη- κράτος του Κουβέιτ επεκτείνεται συνέχεια από την ακτή προς την έρημο κρατώντας χαμηλούς τόνους στην οικοδόμηση και σταθερή απόσταση από τις πετρελαιοπηγές που αγκαλιάζουν τον αστικό ιστό, θέλοντας να μη προκαλέσει με υπερβολές πολυτέλειας, προτιμώντας την άνεση του διακριτικού πλούτου. Το πάθημα έγινε μάθημα ,η πληγή της εισβολής δεν λέει να κλείσει.

Η παραθαλάσσια πολιτεία ήταν από πάντα χτισμένη κατά μήκος μιας πλατιάς αμμουδιάς εκεί όπου άραζαν τα καράβια τους αυτοί που γύρευαν τον πλούτο στον ορίζοντα της θάλασσας. Γιατί , διαψεύδοντας την καρτούλα της Μέλο, οι Κουβετιανοί ήταν πάντα τολμηροί έμποροι, πρωτοπόροι στην περιοχή, που δάμαζαν τα κύματα του αραβικού κόλπου μεταφέροντας εμπορεύματα από Περσία και Ινδία ή δεινοί βουτηχτές που αλίευαν μαργαριτάρια ανοίγοντας τους δρόμους των καραβανιών προς την Δύση . Στη δεκαετία του ‘ 30 όλα άλλαξαν. Ο μαύρος χρυσός μετέτρεψε την ήσυχη πολιτεία σε κέντρο εξέλιξης για την περιοχή του Κόλπου, ο δυτικός τρόπος ζωής μπόλιασε τις οικογένειες των εμπόρων και των βεδουίνων που κατέκλυσαν το μικρό κρατίδιο από παντού, οι διεθνείς εταιρείες εγκατέστησαν αντιπροσωπείες και γραφεία στα χαμηλά κτίρια δίπλα στη θάλασσα αναζητώντας ένα κομμάτι από τα μεγάλα μερίδια της νέας αγοράς .

Σήμερα η ζωή κυλάει ράθυμα για τους πολίτες της χώρας που αποκτούν από την γέννησή τους μερίδιο στα πετρέλαια της και δύσκολα για τους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες . Μια κοινωνία δυο ταχυτήτων τρέχει παράλληλα με την θάλασσα σε μια πόλη που αναπνέει βεβαρυμμένο αέρα από τις εκπνοές των διυλιστηρίων κι από τα καυσαέρια των πολυτελών αυτοκινήτων που κυκλοφορούν ασταμάτητα στις λεωφόρους. Χωρίς διάκριση και περιορισμούς, αφού η τιμή της βενζίνης είναι πολύ χαμηλότερη από αυτή του εμφιαλωμένου νερού.

 

* Η Ιφιγένεια Θεοδώρου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ασχολείται με τη βιβλιοδεσία Τέχνης και είναι μέλος της ARA. Το 1997 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Χρυσός, λιβάνι και Σμύρνη», εκδ. Ίκαρος. Ακολούθησαν τα βιβλία «Μελέκ θα πει άγγελος», εκδ. Ελληνικά Γράμματα (2001), το οποίο ήταν υποψήφιο για το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω», «Γλώσσα από μάρμαρο», εκδ. Ελληνικά Γράμματα (2005) και «Η γεύση της ερήμου», εκδ, Πατάκη (2012).

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top