Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Κροσσοί”
15/02/2017, 12:45 πμ

Διήγημα: “Κροσσοί”

Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // *

 

f7

 

Το σκοτεινό δωμάτιο φωτίστηκε με περιοδική φωταψία, νεκρούς και ζωντανούς κροσσούς, «ναι» και «όχι», που πιο καλά έμοιαζαν να μην είχαν ποτέ ζωγραφίσει τη ζωή μου ξανά. Δεν ήταν δικά μου ούτε τα ναι ούτε τα όχι, τουλάχιστον δεν μπόρεσα να τα ταυτοποιήσω ακόμα. Όμως η διαίσθηση μου είχε αρχίσει να κουδουνίζει σα δαίμονας. Ήταν οι αποφάσεις μου ετούτοι οι κροσσοί, οι στάσεις μου, οι σχεδιασμοί τού μυαλού μου; Κροσσοί; Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζουν με barcode, ταυτοποίηση προϊόντος πως μοιάζουν. Ποιά μικρή σκέψη ελεύθερη -από τις πολλές που έχω φυλακίσει- θα μπορούσε να το ανεχτεί; Εντούτοις, μετά το πρώτο σοκ, οι αισθήσεις μου άρχισαν να συνηθίζουν στην παράξενη αυτή αποτύπωση. Τώρα όσο κοιτάζω, συνηθίζω και την εικόνα των ματιών μου. Όμως και τα αυτιά μου, κίνησαν να σχηματίζουν ρυθμικά σύνολα στην εναλλαγή αυτών των κροσσών… μα και η μνήμη μου επίσης άρχισε να τους αποδέχεται. Ξεσκάλισε κάτι μαθητικά πειράματα κυματικής τού φωτός και ναι, το δίχως άλλο δεν ήταν πρωτόφαντα. Η αφή μου κι αυτή επίσης άρχισε να εξοικειώνεται. Κροσσούς έπιανε, κολωνάκια στη σειρά να τα ακουμπά, να γλιστρά πάνω τους, να τα χουφτώνει καθώς στηρίζεται, καθώς αγωνίζεται να στηρίξει τις μνήμες της. Μόνο η μύτη μου φυσούσε και ξεφυσούσε αμήχανα. Μπορεί να έφταιγε και το δωμάτιο, το πνιγηρό, που στερούσε τον φρέσκο αέρα τής ευθύνης της. Θα μου πεις είχε … συνέταιρο ανάγκης το στόμα. Δεν της καλάρεσε η ιδέα όμως. Το στόμα που θα άνοιγε. Σκέψεις που λέγονται φωναχτά δε μαζεύονται μετά. Έπρεπε σιωπηλά να συστρατευθεί με τις άλλες αισθήσεις να ξεκαθαρίσουν τι γύρευαν στο σκοτεινό δωμάτιο. Να μαζέψουν τις εμπειρίες τους μέχρι τότε και μετά να αποφασίσουν, αν θα ανοίγονταν. Πάντως συν τω χρόνω και η μύτη συγκατάνεψε και το ανοίκειο άρχισε να γλυκαίνει. Οι φωτεινοί κροσσοί τής έφεραν στον …νου αέρα καθαρό και μυρωδιές απ έξω… οι σκοτεινοί, την πνιγηρή κλεισούρα… κι άρχισε να παίρνει βαθειές εισπνοές και να τις καταπίνει γρήγορα πριν τις αρπάξει πίσω το σκοτάδι το επόμενο. Έτσι σιγά σιγά… το άδειο δωμάτιο που είχα μπει, που είχα βρεθεί με κάποιο τρόπο, δε θυμάμαι πως, άρχισε να γεμίζει. Εικόνες, μυρωδιές και ήχους. Οι κροσσοί άρχισαν να γίνονται δικοί μου. Η καθημερινότητα μου, η πριν η μετά, άρχισε να μεταφορτώνεται σε κώδικες φωτός και σκότους. Δεν ήξερα αν ήταν μόνο δικοί μου αυτοί οι κροσσοί. Αν και η διπλανή μου σκέψη μπορούσε ίδια να τους ταυτοποιήσει. Όμως αν το είδωλο μου τόσο πιστά υπηρέτησα και υπηρετώ ίσαμε τώρα, γιατί να μη συνεχίσω έτσι… κι αυτοί οι κωδικοί στον απέναντι τοίχο… χμμ…καλά μού ταίριαζαν για μαθηματική μου αποτύπωση.

Θεέ μου, θα ανοίξω το φως. Αυτό το δωμάτιο με τρομάζει.

Όχι που είναι έτσι, αλλά που άρχισα να το συνηθίζω. Θα ανάψω το φως. Άμεσα. Αυτοί οι κροσσοί θα πάψουν να υπάρχουν. Για πόσο δε ξέρω. Φαντάζομαι μέχρι την επόμενη αμφισβήτηση τής ελευθερίας μου, που δυστυχώς δεν έπαψε να μου είναι παντού και πάντα αισθητή.

 

 

 

* Ο Μάνος Μαυρομουστακάκης (γεν. 1960) είναι μαθητής στον σχολείο τής ποίησης συνεχώς … μεταξεταστέος. Έχει υπογράψει μέχρι στιγμής δύο ποιητικές συλλογές (ΟΔΟΙΠΟΡΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, 190 & 1 ΧΑΊΚΟΥ. Εκδ. Γαβριηλίδης) και ένα θεατρικό (Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, Εκδ. Δωδώνη)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top