Fractal

Μικρό σατιρικό: “Κότα με πανταλόνια”

Της Σταυρούλας Ηλία // *

 

 

Κι έτσι τελείωσε αυτή η ιστορία, αθόρυβα όπως ξεκίνησε. Δεν ήταν ο Μήτσος για εντάσεις, εξάρσεις-καραδοκούσε βλέπεις κι η άτιμη η πίεση- και τα συναφή ερωτικοπρεπή διανοουμενίστικα. Αυτός να ξαλαφρώσει ήθελε, να ηρεμήσει κι ο προστάτης του, να καταλάβει πως ακόμη δουλεύει το «εργαλείο» και πέρα από τη γυναίκα του, να νιώσει πως κάποιος είναι και κάτι αξίζει.

Έβλεπε λοιπόν τη Νίκη και του τρέχανε τα σάλια. Τη φαντασιωνότανε -ήταν κι  ωραία γυναίκα η άτιμη-σε όλη τη γκάμα κάμα σούτρα, αλλά κι όταν βρισκόταν, όποτε βρισκόταν, με τη γυναίκα του. Αν δε σκεφτόταν την κορμοστασιά  κι ειδικά τον ωραίο πισινό της, δεν μπορούσε να λειτουργήσει. Κάτι είχε καταλάβει κείνη η καλή και γήινη γυναικούλα, η πιστή του, αλλά πού να φανταστεί την ένταση του πόθου του για την άλλη..άσε που τον θεωρούσε σχεδόν άσφαιρο,  ανέραστο… απολάμβανε πάντως τις ,έστω σποραδικές, ερωτικές εξάρσεις του συζύγου,  εξάλλου το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο,  χάρη στην άλλη εισέπραττε κι εκείνη ηδονή..

Όμως ο Μήτσος από τη μια μέρα στην άλλη καψουρεύτηκε τη Ν. (Ν. από τούδε και στο εξής) Τη σκεφτόταν διαρκώς και τα βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί ο κακομοίρης, κι είχε και τη σύζυγο δίπλα του, διπλός ο πόνος.

Ρε, τι δουλειές κι αγγαρείες έκανε σε κήπο, σπίτι κι αντιστρόφως…. ρε τι εκμετάλλευση του σώματος και γενικότερα του εαυτού του έκαμνε..κάθε μέρα έτρεχε χιλιόμετρα για να τη διώξει από τη σκέψη του..κι όσο αυτός έτρεχε για να ξεφύγει τόσο περισσότερο αυτή τον πλησίαζε και του χαμογελούσε με το υπέροχο στόμα της κι εκείνα τα χείλη, τα πολλά υποσχόμενα..

Ρε κακό που με βρήκε, σκεφτόταν ο Μ (από τούδε και στο εξής)… τι έπαθα ο άνθρωπος;; ναι στην αρχή μ ’άρεσε να τη βλέπω να κινείται στον χώρο, να μιλάμε, να κάνω χαρτογράφηση του σώματός της, για να έχω το απαραίτητο υλικό τις δύσκολες νύχτες αλλά τώρα αυτή μού έχει γίνει εμμονή, βραχνάς κανονικός, θηλιά στον λαιμό. Άσε που. και να βρεθούμε γυμνοί ο ένας απέναντι στον άλλο, δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτε από τη συγκίνηση, θα γίνω κι αντικείμενο κοροϊδίας, θα με θεωρήσει εντελώς άχρηστο, θα γίνω ρεζίλι και σε αυτήν και κυρίως στον ίδιο μου τον εαυτό… εγώ ο Μ. με τ’ όνομα, άνθρωπος με κύρος, αξία και…. φυσικά ιδιοκτησία… διότι τι θα ήμουν χωρίς αυτήν; Ένα τίποτε, ένα μηδενικό..

Δεν είχε περάσει βέβαια από το μυαλό του φίλου μας του Μ. πως έτσι κι αλλιώς ήταν ένα τίποτε με ιδιοκτησία ή χωρίς..

Κι έτσι πέρασε κάμποσος καιρός, κι ο φίλος μας ο Μ. πονούσε μεν, δεν έκανε την παραμικρή κίνηση δε.

 

Και να, φίλοι μου, που τη λύση έδωσε το σλόγκαν του κυβερνητικού ραδιοφώνου που διαφήμιζε μια θεατρική παράσταση- και πού; στην Επίδαυρο, παρακαλώ..

Το τελευταίο Σάββατο του Ιουλίου λοιπόν θα παιχθεί το πασίγνωστο έργο του Α. «Κότα με πανταλόνια», το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το ποίημα του φιλτάτου αυτόχειρα Μαγιακόφσκι: «Σύγνεφο με πανταλόνια»…

Κι εκεί, ω φίλτατοι αναγνώστες, ξεκίνησε η αυτοσυνειδησία να την πω μήπως ή αυτογνωσία; ή λειτούργησε το ένστικτο του Μ;- για το οποίο ο καλός μας ένιωθε εξαιρετικά περήφανος -κι αποφάσισε να «κάτσει στ’ αυγά» του, στο σπιτάκι και τη γυναικούλα του .Τουτέστιν να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του χωρίς έρωτα.

Δεν είναι αυτή η εποχή για έρωτες κι αγάπες, σκέφτηκε κι αποφάσισε, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιεί αλλά περήφανος για το ήθος και τον χαρακτήρα του, αφού  απέπεμψε τον πειρασμό, τούδε και στο εξής να ζει νεκρός μέχρι να πεθάνει.

Τέλος της ιστορίας. Χαίρετε και γεια σας.

 

 

* Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top