Fractal
Home / ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ / O Κωστής Βελώνης και το εικαστικό «παγκόσμιο θέατρο» στο Μεξικό
06/11/2014, 3:43 πμ

O Κωστής Βελώνης και το εικαστικό «παγκόσμιο θέατρο» στο Μεξικό

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Έχει γεννηθεί στην Αθήνα το 1968, έχει σπουδάσει εικαστικές τέχνες και αισθητική στο Παρίσι και πολιτιστικές και ανθρωπιστικές σπουδές στο Λονδίνο, είναι διδάκτορας στο τμήμα Αρχιτεκτονικής στο Ίδρυμα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία σε όλο τον κόσμο και προσφάτως πήγε στο Μεξικό. Ο Κωστής Βελώνης ήταν καλεσμένος να μιλήσει εκεί για τη δουλειά του και συμμετέχει με τρία έργα του. Το θέμα της έκθεσης ήταν «Το παγκόσμιο θέατρο»,  πραγματοποιήθηκε στο Museo Tamayo του Mexico city «και αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο η αρχιτεκτονική χρησιμοποιείται ως θέαμα για να υλοποιήσει τη συμβολική κυριαρχία των πολιτικών ιδεολογιών», όπως μας είπε.

 

velonis

 

 

Συμμετείχε με «γλυπτά σε μορφή μακέτας που αναπαριστούν την ελληνική, τη σοβιετική και τη γερμανική εκπροσώπηση στη Διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1937», «σ’ αυτές τις εκθέσεις, -μας εξηγεί- κάθε έθνος περιοριζόταν σ’ ένα κτίριο- βιτρίνα το οποίο αναδείκνυε ήδη από την εποχή του crystal palace (1851), την εικόνα που επιθυμούσε να προβάλλει στο κοσμοπολίτικο φαντασιακό».

«Ενδιαφέρομαι για την οντολογική δικαίωση του κατατρεγμένου», ο Κωστής Βελώνης θα πει αποκαλύπτοντας τους κεντρικούς άξονες της δουλειάς του και τις εικαστικές του εμμονές: «Τα έργα άλλοτε δίνουν έμφαση στην εμπειρία του ατελούς, ή στη σχεδιαστική προσαρμογής τους σε κάποια αναγκαιότητα. Η επίδειξη του αρχιτεκτονικού αποσπάσματος, το θραύσμα ενός αντικειμένου ή ακόμη και μια κτιριακή δομή σε μικρή κλίματα αντανακλά συνήθως το φυσικό ερείπιο της ανθρώπινης ζωής. Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια την αμφισβήτηση της γλυπτικής με την επίσημη καταγραφή της ιστορίας, εκεί όπου το μνημείο γίνεται ερείπιο του εαυτού του, πολύ πριν τη σταδιακή συμβολή του χρόνου στη λήθη».

Στη δουλειά του, ισχυρίζεται, «το πολιτικό είναι περισσότερο υπαρξιακό, με την έννοια ότι οι προσδοκίες των απλών εργαζομένων σχετίζονται περισσότερο με την επιθυμία της απόδρασης από τη ρουτίνα της εργασίας και λιγότερο μέσα από την από την στρατευμένη ιδέα της αντίστασης και της επανάστασης. Η “απόδραση” από τη βιοπάλη είναι ένας από τους δρόμους προς τη χειραφέτηση».

Για τη σχέση τέχνης και κρίσης, και αν κρίση σημαίνει και κρίση στην Τέχνη ή το αντίθετο, θα μας πει: «Πολλοί υποστηρίζουν ότι σε εποχές κρίσης η τέχνη είναι πιο μάχιμη και ουσιώδης, ότι μπορεί να αφαιρέσει όλα τα περιττά στοιχεία ενός bourgeois εφησυχασμού. Όμως αυτά είναι εικασίες, γιατί ακριβώς σε εποχές κρίσης θα κάνεις περισσότερους συμβιβασμούς για να γίνεις ευπώλητος ή θα το εκμεταλλευτείς για να δώσεις στη τέχνη σου επίκαιρο και πολιτικό χαρακτήρα, ώστε να αξιοποιηθεί αντίστοιχα στη διεθνή αγορά».

«Η μόνη αναγκαιότητα της Τέχνης» θα καταλήξει, «είναι η ανάγκη της επιβίωσης και η αγάπη για τη ζωή».

Όσον αφορά την ήττα, «η ήττα φωτίζει τη τραυματική σχέση του υποκειμένου με το “αντικείμενο”, και από αυτή την άποψη προκύπτουν πάντα ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την ευάλωτη και εφήμερη ύπαρξή μας», θα μας πει.

Και για την σύγκρουση ανάμεσα στο συλλογικό και το ατομικό, αν υπάρχει αυτό: «Μέσα από μια πρόχειρη κατανόηση των κινημάτων δεν υπάρχει και πολύ διαθέσιμος χώρος να ταυτιστείς με ιδεολογίας που προκάλεσαν γενοκτονίες και αφόρητο πόνο. Το συλλογικό δεν θα έπρεπε να είναι τίποτα άλλο από αυτό που έχει οργανικά την τάση να είναι, πολλές και ετερόκλητες τάσεις που συνυπάρχουν και αντιτίθενται. Το συλλογικό στη στερεοτυπική εκδοχή του πλησιάζει δραματικά το φασισμό. Το ατομικό μας φέρνει πιο κοντά στη θέση του άλλου, γιατί είναι τελικά προσωπική η δέσμευση και η ευθύνη που έχει το υποκείμενο στο πρόσωπο του άλλου. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια», θα ισχυριστεί.

 

 

velonis3

 

 

velonis2

 

 

velonis4

 

 

velonis1

 

 

* Ο Κωστής Βελώνης γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε πολιτισμικές και ανθρωπιστικές σπουδές (MRes) στο London Consortium και Καλές Τέχνες στο Paris VIII University, (Maitrise, D.E.A). Είναι Διδάκτωρ στο τμημα αρχιτεκτονικης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Στις πρόσφατες εκθέσεις του (2013-2011) περιλαμβάνονται οι ακόλουθες: 2013 Direct Democracy” , MUMA /Monash University Museum of Art, Melbourne, Αυστραλία, The Gra(m)mary of Puppetry” (ατομική) Monitor Gallery, Rome, Ιταλία, “HELL AS PAVILION”, Palais de Tokyo, Paris, Γαλλία 2012 “Newtopia. The State of Human Rights” Mechelen Cultural Centre, The Academy of Fine Arts, Scheppers Institute, Mechelen, Βέλγιο “Material and Culture” – MAK Center for Art and Architecture-Schindler House, Los Angeles, ΗΠΑ, 2011″Κτίζοντας τη Σκηνή”, (ατομικη) Omikron Gallery, Λευκωσία, Κύπρος, “Melanchotopia”, Witte de With Contemporary Art Center, Rotterdam, Ολλανδια,Signal Center for Contemporary Art, Malmo, (ατομική) Σουηδία, «”Μοναξιά σε κοινό έδαφος: Πως μπορεί η κοινωνία να πράξει αυτό που ο καθένας ονειρεύεται”, (ατομικη) Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα “Pastoral Dreams in the Days of Bankruptcy”, (ατομικη) Dana Charkasi Gallery, Βιεννη.

[ ιστολόγιο: http://kostisvelonis.blogspot.gr/ ]

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top