Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Ο Κωστής Γκιμοσούλης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
03/12/2014, 1:03 μμ

Ο Κωστής Γκιμοσούλης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

kostisg

 

Η λέξη «θυμάμαι» είναι σα να πίνω θάλασσα.

 

«Παράξενα που δεν ξεχνάμε». Μερικά πραγματικά είναι τόσο παράξενα που ποτέ δεν τα ξεχνάμε. Όπως τα ποιήματα και κάποιες άλλες καταστάσεις.

Tο άγριο άλογο
πέταξε ψηλά
κυνήγησε ένα πουλί
άγριο κι ελεύθερο
ζωντανό και τυφλό
τυφλό και ζωντανό
κι ερωτευμένο
με τον ουρανό
που κάλπαζε σαν άλογο.

Γελάς, ε; Κωστή, συγκεντρώσου. Αλλά εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Κοιτάω εσένα και γελάω, κι αυτό είναι τόσο παράξενο που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Βουβό γέλιο, βουβό κλάμα, αμίλητες στιγμές, κοσμήματα της σιωπής.

Ο ήρωας ενός κόμικ του Ούγκο Πρατ, ο Κόρτο Μαλτέζε, για ν’ αλλάξει τη μοίρα του έκανε με το μαχαίρι μια χαρακιά στο χέρι. Εγώ πήρα μοτοσικλέτα για να κάνω μακρινά ταξίδια. Νόμιζα πως έτσι θ’ άλλαζα τη δική μου μοίρα και εν μέρει την άλλαξα. Και η υγρασία άλλαξε εμένα.

Αθήνα σ’ αγαπώ
γιατί είσαι το χωριό μου
εδώ γεννήθηκα
και είμαι γνήσιος αρουραίος.

Λένε πως όσο πιο δύσκολες είναι οι καταστάσεις τόσο πιο δημιουργικά πράγματα κάνεις. Δεν ξέρω αν οι καταστάσεις είναι δύσκολες –μπορεί και να είναι- επιμένω πάντως ότι η κρίση είναι η δική τους κρίση. Κρίση του κεφαλαίου. Έβλεπα την ταινία O Αρτίστας και κατάλαβα, χωρίς να ξέρω γιατί, την κατολίσθηση που ερχόταν.

Ό,τι είναι αληθινό
δηλαδή έχει κάποιο λόγο
κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει.

kostisg2Ποιήματα + πεζά + σχέδια. Το ‘χω ξανακάνει με τον Μαύρο χρυσό. Τότε όμως ήταν αλλιώς. Και τώρα είναι αλλιώς.

Το σύμπαν
δεν έχει ραφές
βρήκα όμως μια σχισμή
ανάμεσα στα χρώματα
και χώρεσα
χώρεσα σαν παιδί
τραβώντας από ένα σκοινί
το κόκκινο μπαλόνι μου.

Τα ποιήματα και τα πεζά και τα σχέδια δεν κατάλαβα πώς βγήκαν. Βγήκαν γιατί κάποιος μου τα υπαγόρευσε, μου τα ψιθύρισε στο αυτί. Είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω γράψει.

Έλεγε, ανάμεσα στ’ άλλα, και για ένα ρόδι. Το ρόδι αυτό τα περιελάμβανε όλα. Ποιήματα, πεζά, ωδές, έπη, ιστορίες, σχέδια, μουσικές, χρώματα κι αρώματα…

Αυτό νομίζω ότι είναι το βασικό ταλέντο του ανθρώπου. Να κάνει το κακό καλό. Και να καταγράφει τα παράξενα.

 

Το χέρι πάνω στο χέρι

κάθε άστρο δίπλα σ’ ένα άστρο
ακόμα και σ’ αυτές
τις δύσκολες μέρες
μια καρδιά ακουμπά μια καρδιά.

Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε. Όπως ο τρελός λαγός. Όπως το τρελό κουνέλι που έτρεχε μέσα στη νύχτα υπό το φως των προβολέων. Τέτοια βιβλία θα ‘θελα να υπάρχουν και να τα διαβάζω. Τέτοιο βιβλίο προσπάθησα να κάνω κι εγώ.

Τουλάχιστον να μην κόψει το ψέμα το ελεύθερο πέταγμα.

 

gimosoulis* Ο Κωστής Γκιμοσούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Μαγική πόλη, αλλά θέλει συνέχεια ν” απομακρύνεται απ” αυτήν. Κι όταν ξαναγυρνάει, να τη βλέπει αλλιώς. Γράφει διηγήματα, όπως «Η κραυγή της πεταλούδας» (2007). Καμιά φορά αυτά τα διηγήματα μεγαλώνουν και γίνονται νουβέλες ή μυθιστόρημα, όπως τα «Μια νύχτα με την Κόκκινη» (1995), «Ανατολή» (1998), «Χέρι στη φωτιά» (1999), «Βρέχει φως» (2002), «Το θηρίο είναι παντού» (2003), «Εξομολόγηση σ” έναν κολομβιανό σκύλο» (2006), «Το φάντασμά της» (2009) και «Το αηδόνι στο πόδι της» (2012). Γράφει και ποιήματα (Ο ξυλοκόπος πυρετός, Αγία μελάνη, Το στόμα κλέφτης, Επικίνδυνα παιδιά), με τελευταία τη συλλογή Αγάπη από ζήλια) (2004). Το 2001 εκδόθηκε ο «Μαύρος χρυσός», ένα βιβλίο με ποιήματα, διηγήματα και ζωγραφιές με νερομπογιές, ενώ το 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Για να μάθεις να πετάς», με ιστορίες – παραμύθια για μικρούς και μεγάλους κα με εννέα ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχοπαίδη εμπνευσμένες ειδικά για την έκδοση. Το 2013 εκδόθηκε το «Δυο μήνες στην αποθήκη», μια προσωπική μαρτυρία από την παραμονή του συγγραφέα σε νοσοκομείο. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Για την ποιητική συλλογή «Ο ξυλοκόπος πυρετός» πήρε το βραβείο Μαρίας Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top