Fractal
Home / ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Κώστας Κωσταρέλος: Με νανοβόμβες κατά του καρκίνου
11/11/2015, 8:08 μμ

Κώστας Κωσταρέλος: Με νανοβόμβες κατά του καρκίνου

της Χρυσούλας Κατσαρού //

 

kostarellos

 

Μια νέα μέθοδος με στόχο να εκμηδενιστεί η φθορά που προκαλούν οι συμβατικές χημειοθεραπείες σε υγιή κύτταρα.

 

Με τις συμβατικές χημειοθεραπείες «χτυπάμε όλο το δάσος κι όχι μόνο το άρρωστο δέντρο», ενώ «στόχος μας θα πρέπει να είναι να εντοπίσουμε με όση δυνατή ακρίβεια αυτό ακριβώς», εξηγεί ο επικεφαλής του Εργαστηρίου Νανοϊατρικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ στη Μ. Βρετανία. Ο Κ. Κωσταρέλος, ως επικεφαλής του Εργαστηρίου Νανοϊατρικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, απασχολεί στις έρευνές του τρεις ομάδες εργασίας.

Αυτή είναι η φιλοσοφία πάνω στην οποία η ομάδα του εργαστηρίου εργάζεται, ώστε τα φάρμακα να… «καίνε» μόνο το άρρωστο δέντρο.

Η νέα μέθοδος, την οποία παρουσίασε σε συνέδριο του Εθνικού Ινστιτούτου Ερευνών για τον Καρκίνο (NCRI) της Μ. Βρετανίας, είναι ο συνδυασμός στόχευσης και θερμότητας. Η στόχευση ήδη γίνεται, καθώς τα φάρμακα εγκλείονται σε νανοσωματίδια και κατευθύνονται προς τον όγκο, έτσι ώστε να μειώνεται η τοξικότητα του φαρμάκου και κατά συνέπεια και οι παρενέργειες.

Θερμαίνοντας συγκεκριμένους ιστούς σε θερμοκρασία κάτω των 45 βαθμών Κελσίου, τα λιποσώματα που μεταφέρουν στο εσωτερικό τους αντικαρκινικά φάρμακα, θερμοευαίσθητα και πορώδη όπως είναι, όταν φθάνουν στον στόχο τους, απελευθερώνουν το φάρμακο. Οπως σχολίασαν Bρετανοί δημοσιογράφοι, «οι θερμικές νανοχειροβομβίδες εκρήγνυνται πάνω στους καρκινικούς όγκους». Οπως όμως μας εξηγεί, «τίποτα δεν σκάει στην πραγματικότητα, απλώς μόλις τα λιποσώματα φθάσουν στο ”καυτό” σημείο των καρκινικών κυττάρων που έχουν θερμανθεί, μια ”σκανδάλη” πυροδοτείται και το φάρμακο απελευθερώνεται. Αυτό επιτρέπει την αποτελεσματικότερη μεταφορά των φαρμάκων στους όγκους και έτσι μειώνει τις παράπλευρες απώλειες στα υγιή κύτταρα». Οπως προσθέτει ο ίδιος, «πρόκειται με απλά λόγια για μια έρευνα σε τρία επίπεδα: να φτάσει το φάρμακο στον όγκο, να χτυπήσει τα καρκινικά κύτταρα κι όχι τα υγιή και να απελευθερώσει ακριβώς τη στιγμή που θα έχει ”κάτσει” στο κύτταρο το φάρμακο». Τα συγκεκριμένα νανοσωματίδια του Εργαστηρίου Νανοϊατρικής ακόμα δεν έχoυν δοκιμαστεί κλινικά, έχoυν όμως περάσει με επιτυχία το πειραματικό στάδιο κι επόμενος στόχος της ομάδας του είναι να κατασκευάσουν θερμοευαίσθητα λιποσώματα, τα οποία να εκπέμπουν ένα σήμα, έτσι ώστε οι επιστήμονες να ξέρουν ακριβώς πού πάνε και ποιο χρονικό σημείο είναι το καταλληλότερο για να απελευθερωθεί το φάρμακο. «Οση μεγαλύτερη ακρίβεια πετύχουμε τόσο προς τον προορισμό όσο και τη χρονική στιγμή που πρέπει να διοχετευθεί το φάρμακο, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχουμε».

 

kostarellos2

 

Αλλαγή φιλοσοφίας

Στην ερώτηση αν «βρισκόμαστε πιο κοντά στην αντιμετώπιση του καρκίνου», ο κύριος Κωσταρέλος μάς εξηγεί ότι κατά την άποψή του είναι «λάθος να μιλάμε γενικώς για τον καρκίνο, αφού κάθε καρκίνος είναι προσωποποιημένος. Οι έρευνες που γίνονται διεθνώς, διέπονται πλέον από τη φιλοσοφία ότι ναι μεν οι διάφορες μορφές καρκίνου έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, ωστόσο πρέπει να ακολουθείται μία άκρως προσωποποιημένη θεραπεία». Επίσης, ο Ελληνας επιστήμονας επισημαίνει ότι «αν αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο σαν μία χρόνια πάθηση κι όχι σαν ποινή θανάτου, τότε θα καταφέρουμε να βρούμε και τα ανάλογα ”όπλα” και να βελτιώσουμε την ψυχολογία του ασθενούς που είναι και το κλειδί για την αντιμετώπιση του καρκίνου» και υπενθυμίζει ότι υπάρχουν νοσήματα, όπως τα καρδιαγγειακά, το οποία δεν τρομάζουν τους ανθρώπους το ίδιο όσο ο καρκίνος, παραμένουν ωστόσο ίσως και μεγαλύτερη αιτία θνησιμότητας και θνητότητας στις αναπτυγμένες χώρες.

Ενώ όμως, όπως μας λέει, η τάση της έρευνας στρέφεται προς τον «εξοπλισμό» των ειδικών, έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τον κάθε καρκίνο ξεχωριστά με μεγάλη ακρίβεια, τον ανησυχεί το κόστος τέτοιων θεραπειών. «Οι κλινικές μελέτες μιας τεχνικής σαν τη δικιά μας», μας εξηγεί, «είναι πολύ ακριβές κι αυτό γιατί απαιτούνται 2 με 3 ομάδες εργασίας: πρέπει να υπάρχει η ομάδα των νοσηλευτών που θα χορηγεί τις ενέσεις με τα λιποσώματα-φάρμακα, η ομάδα που θα ζεσταίνει τον όγκο και η ομάδα που θα παρακολουθεί σε ειδικά μόνιτορ την πορεία των λιποσωμάτων. Αυτά όλα στοιχίζουν και η τάση σε όλα τα κράτη είναι να συρρικνώνονται οι πόροι που διατίθενται για την υγεία». Σε αυτό το σημείο ο κύριος Κωσταρέλος επισημαίνει ότι μιλάει για εθνικούς πόρους και μας εξηγεί ότι το δικό του εργαστήριο είναι καλυμμένο οικονομικά σε άκρως ικανοποιητικό βαθμό από κονδύλια κρατικά και ευρωπαϊκά επειδή θεωρεί ότι μια τέτοια χρηματοδότηση βοηθάει τους ερευνητές να μεγιστοποιούν την ανεξαρτησία και τη δημιουργικότητά τους. Παρ’ όλ’ αυτά οτιδήποτε σήμερα για να επιτύχει κλινικά θα πρέπει να αναπτυχθεί από τη βιομηχανία σε συνεργασία με κλινικές μονάδες. Δηλώνει ωστόσο αισιόδοξος ότι όσο προοδεύει η τεχνολογία, θα μπορεί να μειώνεται και το κόστος.

 

Πυλώνας ανάπτυξης

Η χρηματοδότηση, μας τονίζει, είναι η κινητήριος δύναμη κάθε ερευνητή, ειδικά σε κλάδους όπως ο δικός μας. «Ενώ στην Ελλάδα έχουμε λαμπρούς επιστήμονες και όντως υπάρχουν ορισμένα εργαστήρια (πανεπιστημιακά) τα οποία κάνουν πολύ καλή δουλειά, η χρηματοδότηση ήταν πάντα πολύ χαμηλή. Στην παιδεία και στην έρευνα ανέκαθεν διαθέταμε ένα μικρό ποσοστό του ΑΕΠ, πόσω μάλλον τώρα την περίοδο της κρίσης. Αν υπήρχε πολιτική βούληση θα μπορούσαμε να καταστήσουμε την έρευνα πυλώνα ανάπτυξης της χώρας, ίδιας δυναμικής με αυτή του τουρισμού. Είναι κρίμα που σε οικογενειακό επίπεδο επενδύουμε τόσα πολλά στη μόρφωση των παιδιών μας, κάτι που το βλέπουμε με τους Ελληνες φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό σε όλους τους τομείς, καθώς επιβραβεύουμε σαν κοινωνία τη γνώση, αλλά όλο αυτό δεν μπορούμε στρατηγικά και συλλογικά να το εκμεταλλευτούμε ως χώρα για να αναπτύξουμε την έρευνα και τη βιομηχανία που θα επακολουθήσει».

Ο κ. Κωσταρέλος καταλήγει λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «το αποτέλεσμα είναι άνθρωποι όπως εγώ, που ήθελα να κάνω πρωταθλητισμό, να φεύγουν. Αν είσαι καλός ποδοσφαιριστής και θέλεις να γίνεις ακόμα καλύτερος, επιδιώκεις να παίξεις στη Ρεάλ ή τη Μάντσεστερ. Κι επειδή πρόκειται καθαρά για μια επαγγελματική επιλογή, δεν ένιωσα ποτέ μετανάστης, ούτε ότι ”έφυγα” από την πατρίδα κι ας βρίσκομαι στο εξωτερικό από το 1989, όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου».

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top