Fractal

Θέατρο: Η δύναμη και η ομορφιά της θέλησης

Γράφει η Μάριον Χωρέανθη //

 

 

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ του Τιμ Φερθ – Διασκευή & Σκηνοθεσία: Γιώργος Γαλάντης

από το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Καλλιθέας

 

 

Τα Κορίτσια Ημερολογίου τα πρωτογνωρίσαμε μέσα από τη μεγάλη οθόνη, στην ομότιτλη βρετανική ταινία που σκηνοθέτησε το 2003 ο Νάιτζελ Κόουλ, σε πρωτότυπο σενάριο των Τζουλιέτ Τοχάιντι και Τιμ Φερθ και με πρωταγωνίστριες, μεταξύ άλλων, τις Έλεν Μίρεν και Τζούλι Γουόλτερς. Η διεθνής επιτυχία του φιλμ είχε ως αποτέλεσμα τη διασκευή του αρχικά σε “καθαρόαιμο” θεατρικό έργο από τον ίδιο τον Φερθ, και στη συνέχεια σε μιούζικαλ με τον τίτλο Τα Κορίτσια, σε λιμπρέτο επίσης του Φερθ και μουσική και τραγούδια του Γκάρι Μπάρλοου, γνωστού από το δημοφιλές νεανικό συγκρότημα της δεκαετίας του ’90, Take That.

Σε μια μικρή αγγλική κωμόπολη, τα μέλη ενός συλλόγου γυναικών αποφασίζουν να φωτογραφηθούν για ένα ημερολόγιο που τα κέρδη από τις πωλήσεις του θα διατεθούν για τον εξοπλισμό του τοπικού νοσοκομείου. Η ανήκουστα σκανδαλώδης, για τη μικρή τους κοινωνία, πρωτοτυπία του εγχειρήματος έγκειται στο ότι οι συμμετέχουσες θα φωτογραφηθούν με την… περιβολή της Εύας, χωρίς απαραίτητα να έχουν τις εμφανισιακές προδιαγραφές που παραδοσιακά προϋποθέτει ένα τέτοιο τόλμημα. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι τόλμημα: διότι η καθεμιά τους καλείται, σχεδόν εν μια νυκτί, να πολεμήσει τις δικαιολογημένες ή όχι προσωπικές της ανασφάλειες για τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, τον σωματότυπο και την ηλικία της, ή τους ενδοιασμούς της λόγω συντηρητικής ανατροφής και πολιτισμικών στερεοτύπων και ταμπού, να αποδεχτεί τον εαυτό της και να ανακαλύψει τη δική της ξεχωριστή ομορφιά, η οποία, όπως αποδεικνύεται, δεν χρειάζεται να αντιστοιχεί σε ένα ορισμένο πρότυπο ώστε να θεωρείται ελκυστική.

 

 

Αν και η υπόθεση του έργου (εμπνευσμένη από αληθινά πρόσωπα και γεγονότα) δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη και εκτυλίσσεται λίγο πολύ γραμμικά, το ότι προέρχεται από κινηματογραφικό σενάριο γίνεται περισσότερο αισθητό στις πολυάριθμες σύντομες σκηνές που καταγράφουν την καθημερινότητα των ηρωίδων, τις δραστηριότητές τους στον σύλλογο, την κοινωνική ζωή και τα οικογενειακά τους δράματα, τις παράλληλες ιδιωτικές τους ιστορίες. Σε μια ταινία, τα στιγμιότυπα αυτά είναι πιο εύκολο να συμπυκνωθούν σε χρόνο και χώρο, καθώς και να γίνουν άμεσα ορατές οι τυχόν αλληλεπιδράσεις τους. Στο θέατρο, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά: μια και τα πάντα συμβαίνουν “ζωντανά” στο σανίδι, δεν υφίσταται η πολυτέλεια ούτε οι δυνατότητες των ειδικών εφέ και του μοντάζ. Κι εδώ, για μια ακόμα φορά, ο σκηνοθέτης και διασκευαστής του έργου Γιώργος Γαλάντης (δημιουργός επίσης της θαυμάσιας αφίσας της παράστασης), καθοδηγώντας την ομάδα του Θεατρικού Εργαστηρίου του Δήμου Καλλιθέας, επιστρατεύει τρόπους άκρως ευρηματικούς προκειμένου να παρακάμψει τα τεχνικά αυτά δυνάμει προσκόμματα, συνδυάζοντας δεδομένα από την ταινία και το θεατρικό κείμενο, ενσωματώνοντας άμεμπτα στη σκηνική δράση τις απαιτούμενες συχνές αλλαγές κοστουμιών και στοιχείων περιβάλλοντος και τροποποιώντας ανάλογα ή επεκτείνοντας τους διαλόγους, δίχως καμιά επίπτωση στον ρυθμό και τη συνοχή των τεκταινομένων.

 

 

Μια άλλη ιδιομορφία του συγκεκριμένου έργου είναι η παρουσίαση της επίμαχης γυμνής – καλλιτεχνικής, ωστόσο – φωτογράφισης για τις ανάγκες του ημερολογίου. Η λύση που προτείνεται στην παράσταση του Εργαστηρίου είναι απλή όσο και ευφυώς αποτελεσματική στη σύλληψη και την εφαρμογή της: ολόσωμες φόρμες στο χρώμα του δέρματος και, κυρίως, εστίαση στα συναισθήματα και τις αντιδράσεις των προσώπων παρά στο “γυμνό” αυτό καθαυτό, ας είναι και υποτιθέμενο. Το κεντρικό νόημα του έργου, άλλωστε, δεν είναι παρά ο ενδόμυχος πόθος του καθενός μας να ξεπεράσει τα παντός είδους όρια που επιβάλλει η “πολιτισμένη” συμπεριφορά και συνύπαρξη μέσα στην κοινωνία, να απελευθερωθεί από τις κάθε λογής τυραννικές συμβάσεις και την ίδια στιγμή, να επιδείξει μια “αναβαθμισμένη” αισθητικά και, κατά βάθος, ιδεολογικά εκδοχή του εαυτού του. Άλλο αν, στην πορεία, η εμπειρία της υπέρβασης λειτουργήσει αλλιώς για τον κάθε χαρακτήρα, βγάζοντας με τη σειρά της στο φως κίνητρα, προθέσεις, εσωτερικές αντιφάσεις και παλινδρομήσεις που ούτε ο ίδιος δεν τις είχε, πιθανώς, συνειδητοποιήσει σε όλο τους το φάσμα. Κι έπειτα, υπάρχουν και οι εξωτερικοί παράγοντες που θα μπουν αναπόφευκτα στη μέση – η ξαφνική, αναπάντεχη φήμη των “κοριτσιών του ημερολογίου” δεν θα αργήσει να ξεφύγει όχι μονάχα απ’ την περιορισμένη τους κοινότητα, αλλά και απ’ τον πρωταρχικό της ευγενή στόχο, και να αποτελέσει παντοιοτρόπως και πανταχόθεν αντικείμενο εκμετάλλευσης.

 

 

Τα Κορίτσια Ημερολογίου ανέβηκαν τον Ιούλιο που μας πέρασε στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας, πλαισιωμένα από όμορφα και αγαπημένα τραγούδια των Μπάρι Γκιμπ (από τους Bee Gees), The Revivalists, Μπράιαν Άνταμς, Ροντ Στούαρτ, Στινγκ, Σάιμον & Γκαρφάνκελ, Νιλ Ντάιαμοντ και Τζορτζ Μάικλ, τα οποία επέλεξε ο Γιώργος Γαλάντης, καθώς και δυο ακόμα τραγούδια ερμηνευμένα από τα μέλη της ομάδας: What a Wonderful World και Tomorrow – το δεύτερο, από το μιούζικαλ Άννυ, με ελληνικούς στίχους του ποιητή Κώστα Ορκόπουλου. Επίσης η Χριστίνα Κάτρη (Ντόροθη) και η Υβόννη Τομά (Μάγκυ) αξιοποιούν τις ικανότητές τους στο πιάνο και το τραγούδι αντίστοιχα, δίνοντας πνοή, μαζί με τις Σοφία Μανασίδου (Κρις Χάρπερ), Ιουλία Καστρίτση (Άννυ Κλαρκ), Ρόζα Αργυρούδη (Κόρα), Ευαγγελία Κυριακίδου (Τζέσυ), Αλίκη Φαμέλη (Σήλια), Κατερίνα Μανασσάκη (Ρουθ), Τάνια Καραΐσκου (Μαρί), Φωτεινή Κουρέτα (Λαίδη Κρεϊβενσάιρ), Ελένη Αποστολίδη (Εϊλίν) και τους Κώστα Γιαννατσή (Τζων Κλαρκ), Δημοσθένη Παρθενόπουλο (Ροντ Χάρπερ), Κώστα Διαμαντόπουλο (Λώρενς) και Αντώνη Νίτη (Λίαμ), σ’ έναν επαρχιακό μικρόκοσμο με τα καθημερινά του, συνταρακτικά ή τετριμμένα δράματα, τα όνειρα και τις προσδοκίες, τις κοντόφθαλμες αντιλήψεις, τα παθήματα και τις συγκρούσεις του. Οι εξαιρετικές, καλοζυγισμένες και πειστικές ερμηνείες και η άψογα συντονισμένη κίνηση όλων των επί σκηνής συντελεστών, όπως και οι φροντισμένες ηχογραφήσεις και κατασκευές των Θωμά Παπανικολάου και Δημοσθένη Παρθενόπουλου, συνεισφέρουν σ’ ένα θέαμα άρτιο από κάθε άποψη και χορταστικό, που κυριολεκτικά δεν θα είχε τίποτα να ζηλέψει από μια ακριβή θεατρική παραγωγή. Μαζί με τις Ανθισμένες Μανόλιες και τη Δωδέκατη Νύχτα που παρουσιάστηκαν πέρσι το καλοκαίρι, πρέπει να είναι από τις πιο σημαντικές, δικαιωματικά φιλόδοξες πρόσφατες δουλειές του Εργαστηρίου.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top