Διήγημα: “Ψυχή Τε”
Του Χάρη Κοντονίκα // *
Φυσικά και πόνεσε. Ο πόνος είναι προειδοποίηση. Όσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος τόσο πιο οξύς ο πόνος. Πόνεσε πολύ. Εκατοντάδες φωνές προσπάθησαν να τον σταματήσουν, σειρήνες περιπολικών, ασθενοφόρων, πυροσβεστικών ηχούσαν στο κεφάλι του, στο νευρικό σύστημα, πιο μέσα, στο είναι του. Όλο το σώμα μια προειδοποίηση, μια φωτεινή επιγραφή κινδύνου, η πίεση στα κόκκινα, κάτι κακό ερχόταν, κάτι πολύ κακό.
Βρισκόταν στο μοιραίο σταυροδρόμι σε μοιραία στιγμή. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει μια απόφαση. Έπρεπε. Μια απόφαση – έστω και λάθος – είναι καλύτερο από μια μη-απόφαση, δεν είναι; Δηλαδή τι; Να καθόταν και να περίμενε; Δε θα σταματούσε ο κόσμος όσο περίμενε. Θα συνέχιζε. Και μετά ποιος ξέρει ποιες και πόσες άλλες αποφάσεις θα ορμούσαν καταπάνω του ζητώντας να τις επιλέξει. Αποφάσεις σπερματοζωάρια. Εκατομμύρια αποφάσεις θα τρέχαν καταπάνω του αλλά εκείνος θα μπορούσε να επιλέξει μία τη φορά. Καλή, κακή, όμορφη, άσχημη, πάντως μία. Τη δική του απόφαση.
Και οι άλλες, οι μη επιλαχούσες τι γίνονται; Γίνονται τύψεις, όνειρα, δυνατότητες, λάθη ή γίνονται τίποτα, κενό, όπως οι δρόμοι που δεν πατήθηκαν, οι γωνίες που δεν έστριψε κανείς, οι φανταστικές γωνίες, τα μεγάλα ερωτηματικά: τι θα γινόταν αν;
Εκείνος αποφάσισε. Επέλεξε. Όχι λογικά. Ας πούμε ψυχοσωματικά. Ναι υπήρξε ένας διαπληκτισμός μεταξύ καρδιάς και νου. Δε μας είναι ξεκάθαρο ποιος κέρδισε. Μας έγινε όμως σαφές ότι το μεγαλύτερο ανθρώπινο επίτευγμα είναι η επικράτηση της λογικής έναντι του συναισθήματος. Καθώς και η επικράτηση του συναισθήματος έναντι της λογικής. Δισυπόστατο το ανθρώπινο μεγαλείο!
Η επόμενη στιγμή ήταν τραγική. Προφανώς και δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο – πως μπορεί να είναι κανείς; Το σώμα έσκισε με ορμή τον αέρα. Στο τέλος της διαδρομής περίμενε μια ψηλή, καλλίγραμμη, συμπαγής, πακτωμένη, μπετονένια κολόνα. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που προλαβαίνεις και ακούς έναν ήχο – πριν την καταστροφή – και ξέρεις – ξέρεις όμως – ότι κάτι πολύ άσχημο πρόκειται να συμβεί – ίσως γιατί έχει ήδη συμβεί – στο επόμενο δευτερόλεπτο. Πως ακούγεται το “κρακ” του αχίλλειου τένοντα μέσα στο αυτί προτού συνειδητοποιήσεις ότι δε μπορείς πια να περπατήσεις; Πως ακούς το “μπαμ” της σφαίρας προτού τη συναντήσεις; Ή πως φτάνει στα αυτιά σου το “σ’ αγαπώ” του δικού σου ανθρώπου όταν εκείνος έχει πάψει από καιρό να είναι δικός σου; Έτσι σηματοδοτούν ήχοι, κρότοι, λαλιές – ή και η απουσία τους – κάποιο οδυνηρό τέλος. Πες το προειδοποίηση, στάδιο προετοιμασίας, μη σε πιάσει το κακό εξ απήνης – έτσι δεν ορίσαμε τον πόνο;
Άκουσε τον ήχο. Αυτό το άκουσε. Το σώμα διαλύθηκε από την πρόσκρουση. Κομμάτια παντού γύρω από τη γκρι, καλλίγραμμη κολόνα. Ελαφρύτερη από όλα, η ψυχή αιωρήθηκε για λίγο και μετά έπεσε και κείνη στις πλάκες αναπηδώντας και αφήνοντας ένα γλυκό ήχο “τικ τικ τακ” προτού μείνει ακίνητη.
Εκείνος έσκυψε και μάζεψε την ψυχή από τις πλάκες. Την έφερε μπροστά στα μάτια του και την κράτησε έτσι κάμποση ώρα. Δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να περιεργαστείς μια ψυχή. Την έβαλε στην τσέπη απαλά και ήρεμος πια, ελαφρύτερος, γύρισε την πλάτη στον εαυτό του και έφυγε.
Ο απλός παρατηρητής είδε μονάχα κάποιον να σπάει το βιολί του. Μονάχα αυτό.
* Ο Χάρης Κοντονίκας γεννήθηκε το 1971. Ενίοτε γράφει, αλλά κυρίως σβήνει.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ο θαυμαστός περίκλειστος κόσμος μου
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Μαρκ Χάντον: «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα», Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 312 Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο του Μάρκ Χάντον με τίτλο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα
Περισσότερα -
«Κοίτα να προφτάσεις τον καιρό»
Γράφει η Αγγελική Κώττη // Πολύ καλά έκανε ο Δήμος Αθηναίων και έδωσε το όνομα του Μένη Κουμανταρέα στην Δημοτική Αγορά Κυψέλης. Θα είχε μάλιστα κάνει καλύτερα αν την είχε αφήσει όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια,
Περισσότερα -
Δοκίμιο: Τα ελάσιμα ενός σύγχρονου Δον Κιχώτη…
Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη // * Σε περιόδους κατοχικού κλοιού, η Μόρφωση περιορίζεται στα βάραθρα των υλικών-οικονομικών διαστάσεών της και η Τέχνη εγκλωβίζεται στο αβυσσαλέο χάσμα των εμπορευματοποιημένων-γραφειοκρατικών συνιστωσών της. Αμφότερες γίνονται αντικείμενο «αντιδραστικών» Δυνάμεων και δόκιμο σε
Περισσότερα -
Ρούφους Γουέινραϊτ: O darling τραγουδιστής του Μόντρεαλ!
Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη // Ο πιο χαρισματικός συνθέτης, τραγουδιστής περφόρμερ του Μόντρεαλ είναι -χωρίς το δίχως άλλο- ο Ρούφους Γουέινραϊτ, που χθες τον είδαμε στο σόου το οποίο είχε παρουσιάσει και στην Αθήνα πέρυσι τον Σεπτέμβριο, κλείνοντας τις
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ζωή απ΄ την αρχή”
Της Τζένης Μανάκη // Η φυγή ήταν η επανάστασή μου κόντρα στη μέχρι πρότινος αγαπημένη μου ρουτίνα, που είχε αρχικά διαταραχθεί από τη δική του αλλαγή, ακολούθησε το ατύχημα. Έτσι, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα άλλαξε η
Περισσότερα -
Ένα διήγημα: «Ο καφές του Λεωνίδα»
Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // * … εν τω μεταξύ, η φαντασία του πανί, που φούσκωνε στον αέρα και τον έβγαζε σε όλες τις δυνατές ξέρες. Ανέβαινε πάνω τους και τις πρασίνιζε, τις φόρτωνε με σπίτια, άλογα,
Περισσότερα -
Ο πόθος της γνώσης
Του Νίκου Τσούλια // * Ο πόθος της γνώσης είναι πάντα πόθος για ταξίδι. Το διάβασμα των βιβλίων είναι πάντα μια περιπέτεια με άγνωστα όλα τα σημεία διαδρομής, με άγνωστο τον προορισμό. Αυτός ο πόθος με συνεπαίρνει για μια
Περισσότερα
