Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Παντού έχει δρόμο η αγάπη
15/06/2016, 10:23 πμ

Παντού έχει δρόμο η αγάπη

Γράφει ο Γιώργος Ρούσκας // *

 

skiniwtis«Αγάπης Νεύμα», Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης, εκδ. ΑΩ

 

Στην προς Κορινθίους Α’ Επιστολή, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει./…/Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων η αγάπη».

Αγάπη ναι, παντού. «Μείζων». Είτε ως συναίσθημα κατά τον Κωνσταντίνο Σκηνιώτη, είτε ως μία επιπλέον αίσθηση κατ’ εμέ, αγάπη καλοδεχούμενη πάντα. Συνδεδεμένη με το νεύμα; Γιατί νεύμα; «Το νεύμα, …, είναι το σκούντημα που χρειαζόμαστε όλοι μας για να δούμε τα αληθινά και τα ουσιώδη. Το νεύμα της αγάπης είναι παντού,… Αρκεί να έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή για να το δεχτεί».

Αφετηρία; Μπορεί να προέρχεται από οπουδήποτε. Αρκεί το άτομο να είναι «ανοιχτό» ώστε να μπορέσει να το αντιληφθεί: «Σου γνέφω˙/ χρόνια τώρα, κάθε μέρα/ από τις παλιές φωτογραφίες μέσα, από των ρούχων σου τη μυρωδιά», αλλά και: «λύγισε ένα κλαδάκι γερμένο/ ελευθέρωσε το φως που αδημονούσε/ να τρέξει ανυπότακτο στους δρόμους».

Νεύματα από τον ουρανό: «χιλιάδες μικρά πεφταστέρια/ βροχή να γίνονται/ και να ποτίζουν της θάλασσας τα βάθη» αλλά και νεύματα φεγγαρόφωτος: «το κορμί σου/ ένα Αυγουστιάτικο Φεγγαρόφωτο» για αγάπη ενωτική: «Η αγάπη τα ενώνει, μου λες» και αλλού: «είσαι το πλοίο μου/ μαζί φθάσαμε ως εδώ».

Που μπορεί κάποιος να τη βρει; Παντού: «πέτα, παντού έχει δρόμο η αγάπη».

Στην αφετηρία, στην διαδρομή και στον προορισμό: η αγάπη πανταχού παρούσα.

Έχει δύναμη η αγάπη; «… το φως…/έκαμψε την αντίσταση της νύχτας».

Μπορεί η αγάπη να μετατρέψει το κλάμα σε χαρά; «΄Ω, Αυγουστιάτικο Φεγγάρι/ του γιόκα μας το κλάμα/ κάνε το, γέλιο των παιδιών».

Ως και τα λουλούδια, με αγάπη φωτοσυνθέτοντας ανθίζουν ξανά, στέλνοντας νεύματα ομορφιάς, ακόμη και αν ποτίστηκαν με πικρό νερό: «δάκρυ-δάκρυ ξανανθίζουν τα τριαντάφυλλα».

Η ηδονή που πηγάζει από την ερωτική αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις, είναι το ίδιο μεθυστική για όλους: «Στης κερήθρας το εργαστήρι/ μέλι το σύμπαν στάζει˙/ έκπληκτοι βασιλείς και δούλοι/ στου κορμιού σου τη γλύκα». Που μεταφέρονται οι αγαπημένοι; «στων ανθέων τον κήπο/ από το άλγος των βασάνων μακριά».

Αναγκαία προϋπόθεση ισορροπίας; Η συμμετοχή του Άλλου και η αμοιβαία εκδήλωση των συναισθημάτων, το μοίρασμα, το δόσιμο, η προσφορά, αλλιώς η αγάπη σβήνει, χάνεται: «Η αγάπη, είπες, πρέπει να μοιράζεται/ για να μη χάνεται».

Πόσα νεύματα αγάπης άραγε έχουμε προσπεράσει αδιάφορα, πόσα δεν έχουμε δει, πόσα έχουμε απαξιώσει; Η στέρηση αγάπης, η απουσία προσδοκιών, η ανυπαρξία νευμάτων, τρέφουν την μοναξιά: «Δυο μοναξιές/ δυο βλέμματα θλιμμένα».

Τα νεύματα αγάπης, δίνουν χαρά και πληρότητα σε εκείνον στον οποίον απευθύνονται: «εσύ, στην αγκαλιά μου ήρεμα κοιμήσου» αλλά και σε αυτόν από τον οποίο εκπορεύονται: «ο φάρος στέκει ολόρθος/ τη μέρα μοιάζει λυπημένος και μοναχικός». Υπονοείται ποιητικά: σε αντίθεση με τη νύχτα που εκπέμπει φως, μοιράζεται φως και είναι χαρούμενος.

Η προσδοκία εντείνει την επιθυμία, επηρεάζεται ακόμη και το ρολόι του χρόνου: «τους δείκτες του κινώ και ενώνω˙/ μην αργείς».

Οι διπολικές εκφάνσεις των εκδηλωμένων νευμάτων αγάπης και τρόπων βίωσής της είναι πολλές. Ενδεικτικά δίνονται τα δίπολα: {φωτός-σκοταδιού} (ο πόθος του ασημένιου φωτός να διαπεράσει τη χαραμάδα, να βγει από την άλλη μεριά της Ύπαρξης) «Σαν τη χαραμάδα τη νύχτα/ που ψάχνει απεγνωσμένα το φεγγάρι», {μάνας-μωρού}: «σαν της μάνας του τη ρόγα/ που παθιασμένα ψάχνει ένα μωρό», {απειλής-προστασίας}: «σαν την πυκνή φυλλωσιά δέντρου/ που οδοιπόρος ψάχνει στη βροχή», {μητρικού ενστίκτου-φυλαχτού} ή {τρυφερότητας-βίας}: «σαν της μάνας το χάδι/ καθώς ο γιός της φεύγει στον πόλεμο», {προσδοκίας-πραγματικότητας} υπό ανελέητο φως: «σαν το βαθύ όνειρό μου/ λίγο πριν το ξημέρωμα».

Αγάπης Νεύμα, «σαν το ζεστό ήλιο/ που λιώνει τον πάγο της μοναξιάς μου». Για όσους είναι συντονισμένοι αλλού, ας μην απογοητεύονται, ποτέ δεν είναι αργά: «στο βάθος ξεπροβάλλει μια μέρα/ κρεμασμένες πίσω της ελπίδες».

Σημαντική παράμετρος, αναγκαία και ικανή συνθήκη ακριβέστερα: Το άτομο να έχει συνειδητότητα, να έχει απαξιώσει μέσα του την παθητικότητα, το «δε βαριέσαι», το «ωχ! αδερφέ», την άνευ όρων παράδοση στις συνήθειες, στις πεποιθήσεις, στους κάθε είδους ηλεκτρονικούς δέκτες. Αν έχει αποτινάξει το φόβο του να «εκτεθεί», αν είναι έτοιμο για δράση, για πρωτοβουλία, για διάλογο, για άνοιγμα καρδιάς, έχει ελπίδες και πιθανότητες να βιώσει ΑΓΑΠΗ. Ένα νεύμα μόνο αρκεί! Έχει την δύναμη να τα αλλάξει συθέμελα όλα!

 

Ο Κωνσταντίνος Σκηνιώτης, στο παρελθόν, μας έχει δώσει στίγματα αγάπης με τις ποιητικές του συλλογές (εκδόσεις ΚΑΜΠΥΛΗ): [ΣΤΙΓΜΕΣ ΖΩΗΣ —- ΝΟΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ-1996], [ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ-2000], [ΣΠΑΣΤΕ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ-2006], [ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ; ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ-2006].

Σήμερα, ωριμότερος, πώς αντιλαμβάνεται και πώς αποδίδει ο ποιητής την επίπτωση που μπορεί έχει ένα Νεύμα Αγάπης στην Ζωή ενός Ανθρώπου;

 

«Δημιουργία

Άνοιξα στον φεγγίτη μια τρύπα

Νεαρή ηλιαχτίδα έδεσε κάβο

Στης απέναντι πόρτας το μάνταλο˙

Το τόξο καβαλίκεψα και στο ξέφωτο βγήκα».

 

 

* Ο Γιώργος Ρούσκας είναι πολιτικός μηχανικός και ποιητής

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top