Fractal

Κωνσταντίνος Μπούρας: «Όχι, η Ποίησή μου δεν είναι μεταφυσική, είναι μαθηματική!»

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ποταμός! Τι λέω… Ο Κωνσταντίνος είναι ωκεανός! Πληθωρικός, φιλικός, συμπονετικός, αναγεννησιακός, ο φίλος σου που ένωσε πριν από όλους τέχνες και γράμματα και βίωσε τα δύσκολα πριν από σας για σας. Παρηγορητικός! Όποτε τον ακούω, παίρνω θάρρος!

Ήταν πλάι μου! Σε θεατρικά, εκδοτικά, βιβλιοφιλικά εγχειρήματα. Ό,τι κι αν έκανα ήταν εκεί, υποστηρικτικός. Κι ό,τι κι αν κάνει είναι για όλους μας πάντα εδώ, ανοιχτός.

Μια διαρκής έκπληξη! Ένα κομμάτι Φωτός σε διαρκή κίνηση.

«Ο Κωνσταντίνος Μπούρας, γεννημένος το 1962 στην Καλαμάτα και Αθηναίος από το 1978 (που) είδε πρόσφατα να τυπώνεται το τριακοστό πρωτότυπο βιβλίο του (εκτός των μεταφράσεων, επιμελειών και συνεισφορών του σε συλλογικούς τόμους). Μία ποιητική συλλογή με 400 νέα (!!!) ποιήματα φιλοσοφικά και στοχαστικά…»

Ο Κωνσταντίνος εφ’ όλης της ύλης με ανοιχτή καρδιά και πάμε λοιπόν!

 

 

-Κωνσταντίνε, τι σημαίνει ο τίτλος «Τρία Άλφα μία Ήττα κι ένα Ωμέγα»; Τι υποκρύπτεται; Μιλάς για Ήττα κι απαισιοδοξία;

Αντιθέτως. Είμαι το πιο αισιόδοξο πλάσμα στον κόσμο. Το τρία άλφα σημαίνει «πρώτης ποιότητος» (όπως τα παλιά κασμήρια), η μία Ήττα είναι προϋπόθεση αυτογνωσίας για να επιτευχθούν μελλοντικές νίκες κι ένα Ωμέγα είναι πύλη προς έναν άλλον κόσμο, μία άλλη διάσταση και σε καμία περίπτωση το Τέλος. Τουναντίον.

 

-Σε γνωρίζω πολλά χρόνια σαν άνθρωπο κι ακόμα περισσότερο σαν συγγραφέα. Τι σε εμπνέει και τι σε αποκαρδιώνει;

Με εμπνέουν απλά πράγματα: η Φύση, μία πεταλούδα, το ζωόμορφο ή πτηνόμορφο σύννεφο που περνάει βιαστικό έξω από το παραθύρι μου, τα μικρά κι ανυπεράσπιστα όντα, οι άνθρωποι όταν άνθρωποι είναι… Με αποκαρδιώνει η αχαριστία, η αγνωμοσύνη, η σκληρότητα, η απρόκλητη βία, το αναίτιο μίσος, ο ανερμάτιστος φθόνος, η παράλογη ζήλεια… όπως κι εσένα υποθέτω.

 

 

«Δώσαμε, δώσαμε στον έρανο του Πόθου

 

 

-Ο Έρωτας έπαιζε παλιά κυρίαρχο ρόλο στους τίτλους και στη θεματική των ποιημάτων σου. Ποια θέση κατέχει τώρα στη δημιουργία σου;

Ααα, ο Έρωτας, «ο έρωτας τώρα αλλού πετάει» όπως θα έλεγε η Σαπφώ. Αγαπητή μου Ελένη νιώθω κουρασμένος και δεν αντέχω να βρεθώ σύντομα ξανά στην πυρκαγιά του έρωτα. Το πλήρωσα πολύ ακριβά αυτό το σπορ… Δώσαμε, δώσαμε στον έρανο του Πόθου! Δεν φτάνει, αλλά δεν πειράζει. Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Δεν γίνεται να τα θέλουμε όλα δικά μας.

 

-Είσαι θρήσκος; Πιστεύεις στο Θεό; Μπορεί να χαρακτηριστεί η ποίησή σου μεταφυσική;

Φυσικά και πιστεύω. Μέχρι τα μύχια της ύπαρξής μου. Από μικρό παιδί. Πριν πάω στο σχολείο έβλεπα αγγέλους, νεράιδες και άλλα κρυστάλλινα εξωκοσμικά όντα. Ίσως γι’ αυτό να έγινα ποιητής παρά τις θετικές μου σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Όχι, η ποίησή μου δεν είναι «μεταφυσική», είναι μαθηματική. Απλώς αυτό που χαρακτηρίζουμε σήμερα ως μεταφυσικό μπορεί να διδάσκεται αύριο στο μάθημα της Φυσικής. Πιστεύω ότι έχω το χάρισμα των προορατικών καλογέρων που βλέπουν το μάλλον σε μιαν έκλαμψη κι αιχμαλωτίζονται από τη λάμψη του.

 

 

-Τι είναι για εμάς οι «άλλοι»; Η Κόλαση όπως λέει ο Σάρτρ στη «Ναυτία» του ή μήπως ο παράδεισος (όσο λίγο κι αν κρατάει);

Για εμένα οι άλλοι είναι ο Παράδεισος. Ακόμα κι όταν με πληγώνουν. «Βάζω εμπρός τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι» που έλεγε και η γιαγιά μου η Αγγελική. Ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να με σηκώσει. Ήταν σχεδόν ανήμπορη…

 

-Είναι η ποίησή σου μελαγχολική και πεισιθάνατη;

Όχι βέβαια. Είναι ποίηση διονυσιακή και απολλώνεια συνάμα, οργιαστική και θυμόσοφη, εκρηκτική και γαλήνια σαν θάλασσα του μεσημεριού τον θείο μήνα Ιούλιο κάπου στο Αιγαίο…

 

 

«Είμαστε το αλάτι της Γης»

 

 

-Τελικά, τι χρησιμεύουμε οι ποιητές σήμερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

Είμαστε το «αλάτι της Γης», Ελένη μου. Το αλάτι της γης. «Κι εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;»

 

-Τι είναι για σένα η Κρίση; Πώς τη βιώνεις;

Ως πρόκληση, ως πρόσκληση να γίνω καλύτερος και δυνατότερος, να ξεπεράσω τα όριά μου, να διευρύνω τις αντοχές μου, να γνωρίσω τον Κόσμο, να πλησιάσω τους άλλους με αλληλεγγύη και να διευρύνω την οπτική μου ασκούμενος στην ενσυναίσθηση.

 

-Υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ ή είναι όλα σκοτεινά και άραχλα;

Ρωτάς τον πλέον παιδαριώδη άνθρωπο του κόσμου για το Σκοτάδι; Όχι για μένα δεν υπάρχει το Σκοτάδι. ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΛΠΙΖΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΆΡΡΗΤΟ-ΆΦΑΤΟ, ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΦΩΣ, άρα είμαι ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, ΥΓΙΗΣ, δεν ανησυχώ, δεν βολεύομαι, δεν επαναπαύομαι, δεν μουχλιάζω.

 

 

-Λατρεύεις το Φως;

ΦΥΣΙΚΑ. ΤΟ ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ. ΓΥΡΙΖΩ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΟΜΑΙ. Είμαι καθαρά γέννημα θρέμμα του Φωτός κι από Σκοτάδι δεν κατέχω. Έχω αναπτύξει μια σχετική ανοσία σε κάθε τι νοσηρό, συμπεριλαμβανομένης της κακής π-οιήσεως, που και οίησις θεωρείται.

 

-Τι είναι για σένα η Ελλάδα και γιατί εξακολουθείς να μένεις εδώ;

Ελλάδα, ίσον Φως εκ Φωτός, Φως εξ ουρανού, Φως στα μάτια των ανθρώπων όταν πνευματική είναι;

 

 

«Νιώθω αφρικάνος μάγος ή μάλλον σαμάνος από την Λατινική Αμερική»

 

 

-Πώς θα ήταν η καριέρα σου αν είχες μείνει στη Γαλλία μετά τις θεατρολογικές σπουδές σου;

Δεν άντεχα τόσον ρασιοναλισμό και η στείρα σχολαστικότητα μου προκαλεί αηδία.

 

-Έχεις πάει στην Αμερική; Θα μπορούσες να δουλέψεις εκεί πνευματικά;

Ναι, αν οδηγούσα αυτοκίνητο. Αλλά δυστυχώς το αφήνω για την επόμενη ενσάρκωση. (Γέλια).

 

 

-Είσαι ευχαριστημένος που είμαστε στην Ενωμένη Ευρώπη; Νιώθεις ευρωπαίος ή ανατολίτης;

Νιώθω αφρικάνος μάγος ή μάλλον σαμάνος από την Λατινική Αμερική. Κινδυνεύομε να ζούμε στο άχρονο σε ένα υπερ-πραγματικό τοπίο που δεν το αγγίζει η συνήθης καθημερινότητα των λογικών, πολιτισμένων ανθρώπων. Είμαι πολύ πιο συγκροτημένος από πολλούς συγχρόνους και ομοίους μου. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΠΙΜΕΝΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ, επομένως η ηλιθιότητα δεν με αγγίζει.

 

-Πώς διάκεισαι απέναντι στα μειονεκτούντα άτομα και πώς απέναντι στα άτομα με εξαιρετικές ικανότητες; Αν μπορούσες να επιλέξεις σε ποια ομάδα θα ήθελες να ανήκεις; Ισχύει για σένα αυτό που λένε «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»;

Αγαπώ τους ελλειμματικούς και στηρίζω τους χαρισματικούς; Ηλίθιος δεν θα ήθελα να είμαι και ως πτωχός το πνεύματι που είμαι θα προτιμούσα να πεθάνω αν δεν εξελισσόμουνα μέρα με τη μέρα, έστω και αργά.

 

-Αγαπάς αυτό πού κάνεις; Πώς βιοπορίζεις;

Μακαρίζω τον συχωρεμένο τον Αντώνη Σαμαράκη που επέμενε να τελειώσω τις σπουδές στο Πολυτεχνείο, να πάρω το πτυχίο και να δουλέψω σαν μηχανικός για να μην εξαρτώμαι από τα καπρίτσια της πέννας μου…

 

 

 

-Η Λογοτεχνία είναι για σένα σύζυγος, ερωμένη ή άλλο τι;

Η Λογοτεχνία είμαι εγώ. Τόσο που δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς αυτήν και δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή μου μετά. Μόνο αν πάθω άνοια…

 

-Βρίσκεις τη στήριξη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις;

Όχι, δυστυχώς όχι. Παραείμαι πληθωρικός για να με αντέξουν. Κινητοποιώ ανταγωνιστικά πρωτόγονα ένστικτα. Είναι πολλοί εκείνοι που θα μου έκοβαν το κεφάλι ευχαρίστως!!!

 

-Τι σου λείπει από το παρόν και θα ήθελες να σου φέρει το μέλλον;

Μου λείπω εγώ. Ο ελεύθερος χρόνος και το χάζεμα, η άσκοπη ονειροπόληση, το ολοήμερο κολύμπι στη θάλασσα, αλλά με έναν πατέρα κατάκοιτο….

 

-Αν μπορούσες να αλλάξεις το παρελθόν, τι ακριβώς θα διαφοροποιούσες; Με άλλα λόγια, έκανες λάθη και πόσα από αυτά θα απέφευγες σήμερα με την τωρινή «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα»;

-Θα έλεγα περισσότερα «όχι» και δεν θα άφηνα να με πατήσουν για μια ψευδαίσθηση οικειότητας…

 

-Τι θα ήθελες να μας πεις χωρίς να σε ρωτήσουμε;

 Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους εμάς που ταιριάζουμε σε επιμονή και ηρωικότητα, που επιμένουμε όταν όλα μας αποκαρδιώνουν, που μεταβολίζουμε την πίκρα σε νέκταρ και την απογοήτευση σε αμβροσία. Μας λατρεύω χωρίς να μας θαυμάζω. Υπάρχουν ούτως ή άλλως πάμπολλοι δρόμοι για να χαθεί κανείς… Σε ευχαριστώ για την ωραία ηλεκτρονική κουβεντούλα μας. Θα ήθελα να τα λέγαμε συχνότερα από κοντά, αλλά ζεις μακριά από το κέντρο της Αθήνας κι εγώ δεν οδηγώ…

 

  

 


 

Ο συγγραφέας:

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας γεννήθηκε το 1962 στην Καλαμάτα κι από το 1977 ζει στην Αθήνα. Συγγραφέας 30 εκδοθέντων βιβλίων, κριτικός θεάτρου και βιβλιοκριτικός. Είναι διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός τού Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1985), αριστούχος τού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών τού Πανεπιστημίου Αθηνών (1994) και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος θεατρολογίας τού γαλλικού Πανεπιστημίου Paris III – La nouvelle Sorbonne (D.E.A. Etudes Théâtrales). Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία και σε πάμπολλα λογοτεχνικά περιοδικά. Θεατρικά του έργα με αρχαιοελληνικά θέματα έχουν παρασταθεί σε θέατρα τής Ελλάδας και του εξωτερικού. Είναι δάσκαλος τού ρέικι και εισηγητής μιας καινούργιας μεθόδου αρχαιολογικού ρέικι με τίτλο “Αφθονία Μπουρέικ – Bhureik Abundance” (κυκλοφορεί και σε βιβλίο από τις εκδόσεις Momentum). Συμμετέχει στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ-2 «Το βιβλίο» και έχει εκπομπή με τίτλο «Θεατροποιούμεν άνευ ευτελείας» στο www.radio-ygeia.com  E-mail: kbouras@tee.gr., Web-site: www.konstantinosbouras.gr

 

 

 

 

 

Το καινούργιο βιβλίο:

 

Τρία Άλφα, μια Ήττα κι ένα Ωμέγα

Π ο ι ή μ α τ α του Κωνσταντίνου Μπούρα , Αθήνα 2017, Οι εκδόσεις των Φίλων, Σελ. 386

 

 

379 νέα φιλοσοφικά ποιήματα (στο επίμετρο ποιήματα και δοκίμια μεταφρασμένη στην αγγλική, στη γαλλική, στην ιταλική και στην πολωνική γλώσσα από τους: Γεώργιο Σερεντίνη, Παρασκευή Μόλαρη, Τζίνα Καρβουνάκη, Mauro Giachetti και Παβέου Κρούπκα)

 

Σε αυτόν τον ευσύνοπτο τόμο ο Κωνσταντίνος Μπούρας καταθέτει προς γνώσιν και επίγνωσιν, τριακόσια εβδομήντα εννέα νέα φιλοσοφικά ποιήματα, το ποιητικό απάνθισμα τριάντα ετών σιωπηλής ζωής (τριάντα βιβλία). Τα χρόνια τής Κρίσης ήταν για την Ελλάδα εφαλτήριο εξελίξεως σε όλα τα επίπεδα: ψυχικό, πολιτισμικό, κοινωνικό. Η Αλληλεγγύη κι η αναζήτηση τού Ουσιώδους απεμάκρυναν νεοπλουτίστικες πρακτικές και ουτοπικές ευδαιμονίες. Αναγκαστήκαμε να δούμε το είδωλό μας στον καθρέφτη και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Κατόπιν άρχισαν οι αναγκαίες επισκευές, αναστηλώσεις, κατεδαφίσεις. Όπως μετά από τα χτυπήματα τού Εγκέλαδου, τίποτα σαθρό δεν μένει όρθιο. Κι από τα τραυματισμένα κτήρια, όσα ατενίζουν ακόμα περήφανα τον ουρανό θα προτιμούσαμε να είχαν κι εκείνα σωριαστεί στη λάσπη. Υπάρχουν βέβαια και δημιουργήματα παντός καιρού, αξίες διαχρονικές και κείμενα αιώνια. Σε αυτή την περίπτωση τής γοργής αλλαγής, που το ποτάμι τού Ηράκλειτου πήρε κι εσήκωσε ξερριζωμένα δέντρα, κουφάρια αυτοκτονημένων, άτυχα ζωάκια και μαδημένα πέταλα παπαρούνας, είναι άθλος η ισορροπία επί τού αφρού τών κυμάτων. Ο διασωθείς δεν μετανιώνει που επιβίωσε, πενθεί όμως τους χαμένους φίλους, οικείους, συγγενείς. Οι περισσότεροι πέθαναν από τον Φόβο τους, εις αναζήτησιν μιας πάλαι ποτέ ευδαιμονίας. Οι συμβιβασμένοι προσαρμόστηκαν στη λαίλαπα τών εποχών. Η πανούκλα είναι μια δύναμη ανεξέλεγκτη κι εκεί εκτιμάς περισσότερο μια καλή κουβέντα, ένα χέρι βοήθειας, μια ανάσα, ένα βλέμμα φιλικό. Κι ο Έρωτας; Τρυφερή αγκαλιά, καταφύγιο ναυαγισμένων πόθων. Αυτοσυγκράτηση και ειρωνεία, λαγνεία πασπαλισμένη με την αγωνία να μην φύγεις. Φοβόμαστε κυρίως τον εαυτό μας και την αστάθεια τού Καιρού. Αγαπάμε. Μάθαμε. Επιτέλους. Μήπως αυτό δεν είναι το κέρδος;

Κι όχι μόνον.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top