Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Θεόκριτος: Η ηλικία των λέξεων”
17/02/2016, 12:04 μμ

Διήγημα: “Θεόκριτος: Η ηλικία των λέξεων”

Του Κωνσταντίνου Μούσσα // *
 

f4

 

Μια-μια παρατηρούσα κι απόψε τις λέξεις.

Αραδιασμένες σε παράλληλες σειρές, στιχημένες, έτοιμες για την συνηθισμένη

βραδινή έξοδο, στον προαύλιο χώρο, αυτών των σκέψεων, υψίστης ασφαλείας.

Βλέπετε αυτοί οι παράξενοι κατάδικοι, αυτοί οι ισόβιοι κρατούμενοι,

άλλοι ορθόκορμοι κι αδύνατοι, άλλοι φτιαγμένοι από περίεργα και ξενικά γράμματα

ή πολλά σύμφωνα στη σειρά, άλλοι καμπουριασμένοι, στρογγυλοπρόσωποι, πάντα

κουρασμένοι από το βασανιστικό κουβάλημα μιας επίμονης οξείας,

επιτρέπονταν να βγαίνουν στον δικό μου καθαρό αέρα, μόνο τη νύχτα.

Ο ήλιος ήταν γι’ αυτές τις λέξεις, βλαβερός κι ίσως επικίνδυνος.

Ειδικά παλιότερα, τότε που έπρεπε να φορτώνονται βαριές κι ασήκωτες περισπωμένες.

Άσε πια για τα ιδιότροπα πνεύματα.

Το φεγγάρι ήταν γι’ αυτές το καταλληλότερο φάρμακο. Ένα φωτεινό παυσίπονο

πάντα σε δισκίο, που ακόμη και σε προσωρινή ή χειρότερα σε ένα τέταρτο,

τις ωφελούσε απίστευτα.

Χωρίς άλλα διακριτικά, γυμνές, κάποιες μόνο μ’ ένα ξανφνικό κόμμα ή μια πολυφορεμένη τελεία, αποφόρι της επόμενης πρότασης που επιτέλους κατάφερε να μπει στην μεγάλη παράγραφο των ονείρων της, έσερναν καρτερικά τα πόδια τους

μονοσύλλαβα και μη, πάνω στις χάρτινες πλακόστρωτες σελίδες, του εκατοντάφυλλου τετραδίου μου.

Εκεί χωρίζονταν αμέσως σε ομάδες κι έπιαναν κουβέντα ή τσακώνονταν χωρίς καμιά

πραγματική αιτία.

Μερικές πάλι μιλούσαν με έπαρση και σιγουριά, για τον ιστορικό και κρίσιμο

ρόλο τους, στην τελική διαμόρφωση ολόκληρου κεφαλαίου!

Άλλες απλώς βημάτιζαν αδιάκοπα λες και προσπαθούσαν μάταια να φθαρούν

λιώνοντας στα λιγοστά γράμματά τους, κάθε τελικό νι ή στερητικό άλφα

ώστε να αναγκαστούν οι αόρατοι δεσμοφύλακες των σκέψεων, να τις διαγράψουν

οριστικά, να τις σβήσουν, περνώντας από πάνω τους μια μουτζουρωμένη, από τις

συχνές εκτελέσεις, γομολάστιχα.

Υπήρχαν όμως και μερικές λέξεις, που έμεναν πάντα απόμακρες και σιωπηλές

σε μια γωνιά, σ’ αυτό το σκοτεινό προαύλιο, της αγέννητης μνήμης και εκεί

χωρίς να ξέρει κανείς το λόγο, περνούσαν όλη την ώρα του νυχτερινού περιπάτου.

Θυμάμαι πως οι λέξεις αυτές, δεν κοιτούσαν ποτέ η μια την άλλη, ούτε βέβαια

και τις υπόλοιπες λέξεις.

Είχαν στραμμένα συνέχεια τα γράμματά τους, στον διπλωμένο ουρανό, πέρα

από τα περιθώρια του τετραδίου κι έμοιαζαν βυθισμένες στις πιο βαθιές σκέψεις

που μπορεί να υπάρχουν.

Γιατί να ξέρετε πως ακόμη και οι λέξεις, όλες οι λέξεις, μπορούν να σκέφτονται.

Κι είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν, από τη στιγμή που θα γεννηθούν

μέχρι και το θάνατό τους.

Είτε πρόκειται για τυπωμένες, ομοιόμορφες λέξεις, απλές και ψηφιακές,

είτε για κομψές, αριστοκρατικές και σπουδαίες, γραμμένες καλλιγραφικά

σε χαρτί γαλλικό.

Απλά απ’ όλες τις λέξεις, μόνο μερικές όχι μόνο μπορούν και σκέφτονται

άλλα και να θυμούνται.

Αυτές είναι και οι πιο σημαντικές. Αυτές ξεχωρίζουν πάντα από τις άλλες

κι είναι αυτές ακριβώς, που έμεναν απόμακρες και σιωπηλές σ’ αυτό

το μυστικό προαύλιο της χαμένης ελπίδας.

Μια τέτοια λέξη τόλμησα να πλησιάσω κάποτε και σχεδόν με παιδική αφέλεια

να τη ρωτήσω, αν κι οι υπόλοιπες όμοιές της έχουν ηλικία.

Κι αυτό, γιατί αντίθετα από τις άλλες, τις απλές και συνηθισμένες λέξεις των καθημερινών

προτάσεων αυτές έδειχναν πάντα νέες, ακμαίες και ζωντανές,

πάντα δυνατές κι όμορφες, αληθινά άφθαρτες.

“Μα φυσικά” μου απάντησε, σχεδόν ξαφνιασμένη από την αφελή ερώτηση ή το

απρόσμενο θράσος.

“Βέβαια κι έχουν ηλικία οι λέξεις” συνέχισε, πριν προλάβω να πω κάτι, “και η πιο παλιά απ’ όλες μας να ξέρεις, είναι μια ελληνίδα λέξη: η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”.

 

 

*Ο Κωνσταντίνος Μούσσας γεννήθηκε στον Πειραιά,σπούδασε Ιατρική και έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ και ΙΩΛΚΟΣ από τις Εκδ. Αλεξάνδρεια. ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ από τις εκδόσεις Δωδώνη. Ποιήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στο ηλ. περιοδικό Fractal, στο Φρέαρ, στη Λέσχη Ελλήνων λογοτεχνών, στο Κεν. Ευρωαντλαντικών Μελετών, στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ και αλλού. Η συλλογή του, ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ είναι υπ.για το βραβείο Γ.Αθάνα, της Ακαδημίας Αθηνών για το 2105, ενώ το θεατρικό του έργο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ τιμήθηκε από τον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό με Α” έπαινο.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top