Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Η οδύνη της κριτικής και η λύτρωση της κρίσης”
23/09/2015, 10:47 πμ

Ποίηση: “Η οδύνη της κριτικής και η λύτρωση της κρίσης”

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μούσσας // *

 

f3

 

 

“Οδηγήστε με πίσω στα λατομεία” Φιλόξενος Κυθήριος (435-380 π.Χ)

 

Ο Διονύσιος ο τύραννος των Συρακουσών(432-367π.Χ), ρώτησε των ποιητή Φιλόξενο

που μόλις είχε γυρίσει από τα λατομεία, όπου ο ίδιος τον είχε εκτοπίσει, επειδή

τόλμησε να σχολιάσει αρνητικά την ποίησή του, αν του άρεσε ένα καινούργιο

ποίημα που μόλις είχε διάβασει. Τότε εκείνος στράφηκε προς στους φρουρούς κι ενώ το κοινό χειροκροτούσε, χωρίς να διστάσει τους είπε:

 

“οδηγήστε με πίσω στα λατομεία” .

 

Πως ν’ αποφύγω τον βασανιστικό πειρασμό ν’ αναρωτηθώ

τι θα απαντούσε σήμερα, ένας κάποιος άλλος, σύγχρονος Φιλόξενος,

ποιητής, μέγας διθυραμβοποιός, μύστης και ιερουργός της αιώνιας γλώσσας

σ’ ένα ανάλογο ερώτημα;

Κι όχι, δε με νοιάζει τι θα έλεγε, αν τον ρωτούσαν οι άλλοι.

Εκείνοι οι άλλοι, που μπορούν και ξέρουν κι ίσως να μην τους νοιάζει

κι αυτή η ίδια απάντηση. Εκείνοι μπορούν.

Ο ιερός Αλεξανδρινός θα του διάβαζε με ήρεμη φωνή,

γεμάτη χρώματα και θεατρικότητα:

 

“Ένα κερί αρκεί, για να’ ρθουν οι σκιές” /

“Επέστρεφε συχνά και παίρνε με με την νύχτα, όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…”

 

Ο Οδυσσέας του Αιγαίου σχεδόν αγριεμένος, θα του φώναζε :

“Ο ΠΟΙΗΤΗΣ των νεφών και των κυμάτων κοιμάται μέσα μου!”

 

Κι από την Πρέβεζα, στην οδό Δαρδανελείων, θα έστελνε τη φωτεινή γραφή του

ένας νέος, μόλις τριανταενός χρόνων:

 

“η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη, και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι

μου λέει για κάποια που ‘ ζησα ζωή!”

 

Κι άλλοι, τόσο σπουδαίοι : “Σε κοίταζα μ’ όλο το φως και το σκοτάδι που έχω”

“στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος, ζώντας μια ολόκληρη ζωή…”

 

“Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά. (ασήμαντες απαριθμήσεις)μα που τελειώνει η μοναξιά;”

 

“Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Το ξέρω. Το δοκίμασα.

Δεν ωφελεί. Άφησέ με να’ ρθω μαζί σου.”

1

 

Κι άλλοι πολλοί γύρω απ’ τον σκυφτό, διάφανο ποιητή της φοινικιάς στα τελευταία του λόγια:

 

“και θα ‘ναι η σκέψη μας κι ο λόγος μας κι η ρίμα. Και θα φανείς εσύ στην ξαφνισμένη χτίση.

Σαν ένα χρυσοπράσινο καινούργιο αστέρι.

Και μήτ’ εσύ, μήτε κανείς δε θα μας ξέρει…”

 

Συνεχώς θα έφταναν κι άλλοι κι άλλοι, ώσπου σαστισμένος ο Φιλόξενος,

φέρνοντάς το χέρι του στη θέση της καρδιάς, θα έσκυβε το κεφάλι με σεβασμό

και θα αποχωρούσε σκεπτικός κι ευτυχισμένος.

Ας ήταν όλοι αυτοί στη θέση μου, τώρα, απόψε που πρέπει, εγώ να ρωτήσω

τον σιωπηλό κριτή, τον φανταστικό ποιητή των Κυθήρων, να μου πει

για τις δικές μου τις μικρές κι ελάχιστες λέξεις.

Και πρέπει να τολμήσω. Είναι μάταιο να τ’ αποφύγω.

Ας μου απαντήσει λοιπόν τώρα κι ας ξέρω για πάντα.

Και μακάρι αυτό το σκοτεινό φως, που μέσα μου καίει

και με οδηγεί, όπως όλους τους μοιραία υποταγμένους στις κυρίαρχες λέξεις,

να τον φωτίσει και να με σώσει, από το άκουσμα της φοβερής φράσης:

 

“Οδηγήστε με πίσω στα λατομεία.”

 

_____________

Αναφέρονται κατά σειρά αποσπάσματα από τα ποιήματα:

  •  “Για να’ρθουν”, Κ.Π. Καβάφης
  •  “Επέστρεφε”, Κ.Π. Καβάφης
  •   “Σ΄ (Άξιον Εστί), Ο. Ελύτης
  •   “Κι αν έσβησε σαν ίσκιος”, Κ. Καρυωτάκης
  •   “ΙΑ΄ (Θερινό Ηλιοστάσι), Γ. Σεφέρης
  •   “Αφιέρωμα”, Τ. Λειβαδίτης
  •   “Κάθε πρωί”, Μ. Αναγνωστάκης
  •   “Η σονάτα του Σεληνόφωτος”, Γ. Ρίτσος
  •   “Η Φοινικιά”, Κ. Παλαμάς

 

 

* Ο Κωνσταντίνος Μούσσας γεννήθηκε στον Πειραιά σπούδασε Ιατρική και έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. «Οι Βαλκυρίες των δρόμων». Ποιητική συλλογή : «Σελήνη έξι ημερών»,  πρώτη δημοσίευση.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top