Ένα διήγημα και ένα ποίημα

Του Κωνσταντίνου Κοκολογιάννη // *

Η Φυσική της Κρίσεως

Έχει νόημα να γράφει κανείς μυθιστορήματα

τη στιγμή που το Περού βρίσκεται στην κατάσταση

αυτή, τη στιγμή που όλοι οι Περουβιανοί ζούμε με

δανεική ζωή;

Του λέω ότι αναμφίβολα πρέπει να έχει, αφού εγώ

γράφω ένα

«Μια Ιστορία για τον Μάυτα» Μάριο Βάργκας Λιόσα

Εννιά και τριάντα τρία. το ρολόι κολλημένο στον τοίχο, μαύρος από την πολυκαιρία, ιστοί αράχνης ομορφαίνουν το τοπίο και έντομα αποφάσισαν οικειοθελώς να προσφερθούν ενάντια στον αφανισμό των αραχνών από το λοιμό και την κρίση.

Εννιά και τριάντα τρία, οι δείκτες του ρολογιού, μαύροι όπως το μέλλον μας, σε άσπρο καντράν με δώδεκα αριθμούς σε στυλ καλλιγραφικό σαν τους αριθμούς των εκατομμυρίων του ελλείμματος της Λαϊκής που υπόγραψαν οι βουλευτές μας χωρίς να διαβάσουν τη σελίδα εξήντα εφτά, χωρίς να δουν τη μαύρη τρύπα, άλλωστε αυτή υπάρχει μόνο στο διάστημα, μια συγκέντρωση μάζας ώστε η δύναμη της βαρύτητας να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε να ξεφεύγει από αυτή και έτσι ένα ολόκληρο νησί έπεσε μέσα και το βαρυτικό πεδίο είναι τόσο δυνατό, ώστε η ταχύτητα διαφυγής κοντά του ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρύτητα της μαύρης τρύπας και η αισιοδοξία είναι η πρώτη που έπεσε μέσα.

Εννιά και τριάντα τρία, ο ωροδείκτης καρφωμένος σε γωνία 2π, σαν απειλητικό βέλος στοχεύει το στομάχι μου, της γυναίκας μου, του παιδιού μου και με στόμα τεχνοκράτη λιγουρεύεται το λιγοστό μου φαγητό, για να σώσει φτωχές τράπεζες, θύματα χρυσών παιδιών που έτρωγαν με λευκόχρυσα σερβίτσια.

Εννιά και τριάντα τρία, ο λεπτοδείκτης ίσα που κατάφερε να ξεφύγει από τη γωνία 2π/3 έχοντας, όμως, πάντα αρνητικό πρόσημο στο καρτεσιανό σύστημα συντεταγμένων, ένα σύστημα που καίει τα βιβλία , τους πίνακες, που εξυψώνει τις τηλεοράσεις που σε ναρκώνουν, σε κοιμίζουν και την επόμενη μέρα ξυπνάς φυτό.

Εννιά και τριάντα τρία, ο δευτερολεπτοδείκτης… ο δευτερολεπτοδείκτης το έσκασε! Κοιτάζω καλύτερα… Ναι, δεν υπάρχει πια, πήγε και στάθηκε στις όλο και αυξανόμενες ουρές ανέργων που περιμένουν να βάλουν μια υπογραφή, αφού ο χρόνος σταμάτησε, δεν έχει πια δουλειά, έκλεισε το εργοστάσιο, το μαγαζί, η εταιρεία.

Το ακουστικό του τηλεφώνου κολλημένο στο αυτί μου, η γραμμή έκλεισε. Ακούγεται το αιώνιο μπιπ, υπόκωφο, χάνεται στο χωροχρόνο όπως το μυαλό μου, το ρολόι σταμάτησε, εννιά και τριάντα τρία.

Τα ηλεκτρόνια μέσα από το καλώδιο του τηλεφώνου τρέχουν από τον αρνητικό πόλο προς το θετικό σε αντίθεση με τη ζωή μας, που με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατευθύνεται στο πλην. Λιγότερο ψωμί, λιγότερο γάλα, λιγότερο θέατρο, λιγότερα βιβλία, λιγότερη παιδεία, γέλιο, ευτυχία… λιγότερη ζωή. Το ρολόι σταμάτησε εννιά και τριάντα τρία.

Στέκομαι όρθιος με το ακουστικό του τηλεφώνου κολλημένο στο αυτί μου. Τα πράγματα μέσα στο γραφείο μου ίδια και απαράλλακτα εδώ και αιώνες. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, η γλάστρα με το κακτάκι δίπλα του, δώρο της αγαπημένης μου για να απορροφά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, ο εκτυπωτής αποδείξεων, τα χαρτιά μου, τα βιβλία μου, οι καρέκλες, το ψυγειάκι, ο πίνακας από τη Λισσαβόνα, πίσω μου, με το τραμ νούμερο είκοσι οχτώ ζωγραφισμένο, το ίδιο που χρησιμοποιούσε και ο Πεσσόα για να μου θυμίζει ότι κάποτε ταξίδευα.

Όρθιος μέσα στο γραφείο μου μέσα σε σκοτοδίνη, τα μάτια ανοιχτά, αλλά όλα είναι σκοτεινά, μαύρο ματ, όπως αυτό που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι στους πίνακες τους. Άραγε θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ξανά τέχνη, ή σαν καρχαρίας η κρίση θα τους καταπιεί; Σκοτεινά κι ας ξέρω ότι έξω ο ήλιος λάμπει και ότι μπήκε η άνοιξη στη γη, αλλά όχι εδώ, όχι σε αυτό το νησί, γιατί ο χρόνος έχει σταματήσει, εννιά και τριάντα τρία.

Κλείνω τα μάτια, ανοίγω τα μάτια, σκοτάδι, τεχνολογικός μεσαίωνας, υπερκαταναλωτισμός, υπερεγωισμός, υπερχρεώσεις, υπερμίζες, υπεροψία, υπερυποκρισία, υπερηλιθιότητα, υπερεφησυχασμός, υπερτηλεόραση, υπερωχαδελφισμός,, υπέρ, υπέρ, υπέρ, υπέρ με θυμώνουν και σαν σφαίρες που φεύγουν από το σημείο μηδέν του καρτεσιανού συστήματος με ταχύτητες, για τον άξονα χ, υᵪ= υₒσυνφ, όπου υₒ η αρχική ταχύτητα και συνφ το συνημίτονο της γωνίας που σχηματίζει το σώμα όταν βάλεται με τον άξονα των χ και για τον άξονα ψ, υψ= υₒημφ-gt, όπου ημφ το ημίτονο της γωνίας, g η επιτάχυνση της βαρύτητας και t ο χρόνος βολής και διατρυπούν το κεφάλι τους – αφού καρδιά δεν έχουν –διασκορπώντας τα μυαλά τους – μυαλά χωρίς φαιά ουσία, γιατί αν είχαν δε θα μας έφερναν σε αυτή την κατάντια – αριστερά και δεξιά με τα αίματα, εκατομμύρια ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια να ρέουν όπως τα εκατομμύρια των ευρώ που έφαγαν τραπεζίτες και πολιτικοί και σαν άλλος Σταλόνε να φτύνω το άψυχο κουφάρι τους και να νιώθω ο υπεράνθρωπος των μαζών, ο εκπρόσωπος όλων των αγανακτισμένων, πεινασμένων, φτωχών, μικρομεσαίων που για μια φορά πήραν το αίμα τους πίσω, κάτι κέρδισαν και αυτοί. Κέρδισαν; Κερδίσαμε; Ή είναι ένας φαύλος κύκλος 2π, από το 0 στο π/2, στο π, στο 2π/3 και πάλι στο 0. Από το μηδέν στο μηδέν σαν να είμαστε ακίνητοι. Όπως ο χρόνος που σταμάτησε στο ρολόι, εννιά και τριάντα τρία.

Εννιά και τριάντα δύο, χτυπά το τηλέφωνο.

– Εταιρεία Χ λέγεται παρακαλώ.

– Καλημέρα Ψ

– Καλημέρα μάστρο, τι κάνετε;

– Είμαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω ότι η συνεργασία μας στο τέλος του μήνα σταματά. Λυπάμαι αλλά η οικονομική κρίση μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, γεια σου.

Γιατί; Μάστρο νταβατζή, γιατί εμένα, μετά από πέντε χρόνια δουλείας; Κακό χρόνο να έχεις. Έχω οικογένεια, παιδί, δάνειο και πήρες και αντικαταστάτη μου τρεις μήνες πριν πιο φθηνό. Νταβατζή εβδομήνταοχτάχρονε παραιτήσου εσύ, που το μόνο που κάνεις είναι μια κίνηση Brown αφού έργο δεν παράγεις, αλλά καβαντζώνεις εννιά χιλιάδες ευρώ το μήνα, να είναι τα δευτερόλεπτα σου. Νταβατζή να φύγεις εσύ, αφού ο γιος σου είναι ήδη στην εταιρεία υποδιευθυντής. Γέρο νταβατζή να πεθάνεις. Στον τάφο σου μπακίρα δεν θα πάρεις, εννιά και τριάντα τρία.

Στέκομαι όρθιος μέσα στο γραφείο, αλλά δεν υπάρχω πια, δεν θα υπάρχω στο μέλλον, ο χρόνος σταμάτησε, εννιά και τριάντα τρία. Τα πόδια μου δεν πατάνε πια στο πάτωμα. Νιώθω ότι γλιστρώ πάνω σε κεκλιμένο επίπεδο με γωνία μεγαλύτερη των 45° γεμάτο πέτρες και αγκάθια που πληγώνουν το σώμα μου και σαν μικρό παιδί θέλω να κλάψω γιατί δεν φταίω εγώ, δεν έκανα τίποτα εγώ για να πονάω έτσι και να προσεύχομαι το κεκλιμένο επίπεδο να μην φτάσει σε γωνία 90° γιατί τότε θα βρεθώ από μια δυναμική ενέργεια Εδ=mgh όπου m η μάζα μου και είμαι και βαρύς γαμώ την ατυχία μου, g η επιτάχυνση της βαρύτητας και h η απόσταση από το γραφείο μου ως… Ως πού;

Πού θα πέσω; Πού θα πέσω, τι ελεύθερη πτώση θα κάνω με ταχύτητα υ=gt όπου g η επιτάχυνση της βαρύτητας και t ο χρόνος που… μα ο χρόνος σταμάτησε, εννιά και τριάντα τρία. Και η απόσταση από το γραφείο μου h=½gt², ως πού; Που θα πέσω; Πώς πέσαμε, πώς ξεπέσαμε έτσι σαν λαός;

Στο πεδίο των πολιτικών διενέξεων αυτή η χώρα

υπήρξε ένας τεράστιος σκουπιδότοπος πριν γίνει

το νεκροταφείο που είναι τώρα.

«Μια Ιστορία για τον Μάυτα» Μάριο Βάργκας Λιόσα

Καρτάνθρωπος

Προσπαθούμε να πιαστούμε από λέξεις

τις δένουμε γύρω από το λαιμό

για στολίδι

Μας πνίγουν

Κόβουν τον αέρα μας

Κόβουν την ελευθερία μας

Πεθαίνουμε…

Αλλά εκεί

το στολίδι, στολίδι

Άλλωστε, τι θα πει η κοινωνία,

ο κόσμος, η κυρα-Κατίνα,

ο Τάκης, ο Σάκης, ο Μάκης,

ο μπαμπάς, η μαμά,

η θεια η Μαριγούλα

Λέξεις στολίδια του απαγχωνισμού

ρεκλάμες με καμένα νέον

Έλληνας, χριστιανός, ποιητής, μάνατζερ,

μουσικός, εικαστικός, βουλευτικός,

δικηγόρος, γεωπόνος, κυβερνητικός…

Μοιράζω καρτούλες για σουβενίρ.

όνομα, τηλέφωνο, μέιλ

πάρτε την καλέ κύριε!

Βάλτε την στη συλλογή σας!

Ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν να μεταμορφωθώ σε κάρτα;

Σπουδές, γλείψιμο, κλίκες, κόμματα, ομάδες, εθελοτυφλία,

φίλημα κατουρημένων βρακιών,

καταπάτηση ιδανικών

Κι όμως τα κατάφερα!

Έγινα κάτι!

Πλέον έχω διαστάσεις!

Μπορείς να υπολογίσεις το εμβαδόν μου,

τον όγκο μου, το ειδικό μου βάρος, το εκτόπισμα,

το βεληνεκές μου.

Και τι έγινε αν σε όλα αυτά έχασα τον άνθρωπο;

* Ο Κων/νος Κοκολογιάννης γεννήθηκε στο Μεγάλο Πεύκο και έζησε τα πρώτα δεκαεννιά χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα σε οχτώ διαφορετικές πόλεις. Έπειτα πήγε για 10 χρόνια στη νότια Ιταλία και τα τελευταία εννιά χρόνια ζει στην Κύπρο. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές, μία στην Κύπρο από τις εκδόσεις Αρμίδα με τίτλο “Άρα έχει δίκιο ο Μπωντλαίρ”, μία στην Ιταλία από τις εκδόσεις Ta.Ti, με τίτλο “Anima” και μια τρίτη είναι υπό έκδοση με τίτλο ”Α – στερητικό”. Έχει μεταφράσει για πρώτη φορά στα Ελληνικά το βιβλίο του Edmondo De Amicis “Gli Effetti Psicologici del Vino” που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αρμίδα. Είναι ένθερμος μπλόγκερ και διαχειρίζεται το μπλογκ Λόγος και Τέχνη: http://logoskaitexni.blogspot.com/ και την Ιστοσελίδα: www.culturecy.com. Επίσης είναι παραγωγός ραδιοφώνου στο MYCYradio με δύο παραγωγές, την ελληνόφωνη εκπομπή Poetry “N” Music, και την ιταλόφωνη εκπομπή Hic Orbis-World Music.