Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποιητική συλλογή: “Σαμποτάζ…”
18/02/2015, 11:49 πμ

Ποιητική συλλογή: “Σαμποτάζ…”

του Κωνσταντίνου Γυπαράκη // *

 

poetryy

 

Στην Ελένη. 

 

1.

Σημειωματάριο τα δάκρυα σου πάνω στα φύλλα της ντροπής μου,
Παράτησα το τραπέζι του τζόγου,
Έπαιζα με αρχάριους,
Ακόμα και το ουίσκυ μου έμπλεο φθήνιας ήταν,
Να πάρω τάμπλετ ή ν αρκεστώ σ’ ένα πακέτο σερβιέτες που ξέχασες στην βιβλιοθήκη μου;
Τα βλέπω είπες, κι ανακάτεψες τις φακές με το σφουγγάρι από ξύδι αποστροφής στον κυνισμό μου…
Δεν μαγειρεύω ενοχές, σου είπα, θερμαίνω σωληνώσεις ενός δικτύου θλίψης άστεγης να ζεσταθούν οι διαφορές μας…
Για χειμώνας συναισθημάτων που είσαι καλύτερα να αιτηθείς σύνδεση με την εταιρεία φυσικού αερίου,
Θα σου έρχεται πιο οικονομικά ο εγωισμός σου.
Έχασα σήμερα, αλλά το κέρδος μου ήταν το χαμόγελο θλίψης αυτού που με κέρδισε. Χαρμολύπη πόνταρα συνεχώς απόψε. Κερδίσατε, αλλά εγώ είμαι ένα κωλόπαιδο που εννοεί την ελεημοσύνη ως βαρβιτουρικό της ηρεμίας του.

 

2.

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος είμαι, δεν διάλεξα να μετακομίσω στην γειτονιά των εθισμένων διαπλοκής αλαζονείας εαυτού φιλόσοφων κωλοτρυπίδας. Σκασίλα μου αν στα χωράφια υπάρχουν αγκάθια, μ’ ένα γάιδαρο πλοηγό περνώ ανέπαφος, κι οι ανεμώνες χαίρονται που επιτέλους κάποιος τις αντιμετωπίζει ως λουλούδια κι όχι ως κάψουλες στομαχόπονου ή βατραχοπέδιλα ταχείας απομακρύνσεως από τους καρχαρίες κειμένων αερίων θερμοκηπίου. Επικαλούμαι το ενοικιοστάσιο ωσότου αναγνωριστούν συνταγματικά τα δικαιώματα των γαιδάρων. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος είμαι, η ποίηση είναι βουλή επιθυμιών, κι ουχί βιογραφικό για το linkedin. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος είμαι, στην γειτονιά μου τους γαιδάρους, τους θεωρούν υποζύγια, αλλά ως μέτρα και σταθμά υπομονής χρησιμοποιούν ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς ελεύθερους υπηρεσίας διαδρομών αξιοπρέπειας.

 

3.

Μην βγάζεις εισιτήρια ακόμη,
Έχει βγει έκτακτο δελτίο επικίνδυνων καιρικών επιθυμιών,
Είδα στον ύπνο μου ένα βαγόνι αεροπλάνου ν αποπειράται να πλεύσει ανάμεσα σε βραχονησίδες σιδηροτροχιών,
Μην βγάζεις εισιτήρια ακόμη,
Ας πάμε ενάντια σε επιθυμίες διεστραμμένες από κανόνες παράτυπων εραστών,
Είδα στον ύπνο μου ένα πλοίο να εκτροχιάζεται υπό το βάρος σκιάς μεταναστευόντων ερωδιών,
Μην βγάζεις εισιτήρια ακόμη,
Ένα τρένο εξόκειλε της κοίτης του και πλημμύρισε το όνειρό μου θηρεύματα λαθρεπιβατών κυνηγών.

 

4.

Πάθος είναι η αρμονία των χρωμάτων στο ψυχισμό μας,
Σου λέω σε κάθε ευκαιρία,
Κι εσύ ως ζωγράφος εξακολουθείς να είσαι παθιασμένη με τη ζωγραφική δεινότητα μου, μολονότι δεν τη διαθέτω.
Ζωγράφος δεν είμαι, παθιασμένος με την ζωή ναι,
Εσύ ισχυρίζεσαι ότι κάθε ένας από μας είναι ζωγράφος ερήμην του, και με τον χρωστήρα σου παρουσιάζεις τα πεπραγμένα μου ως ζωγραφιά,
Ενώ απλώς εκθέτεις μια ταυτότητα αναφιλητών ώστε να την έχω ως διαβατήριο αυτογνωσίας.

 

5.

Ακολουθώ τα ίχνη που αφήνεις όσο διαβάζεις Brahms τους μαθητές σου,
πατάω πάνω τους κι αισθάνομαι ο Bigfoot του Yellowstone,
θέλω μόνο εσύ να ξέρεις ότι υπάρχω,
ακόμα κι εγώ δεν με πιστεύω,
με προτιμώ έναν μύθο από το να αναγκαστώ ν’ αποδείξω την παρουσία μου στην πραγματικότητα απουσίας σου…

 

6.

Κάθε δείλι μου θυμίζει τα χείλη σου,
Ο ήλιος είναι μια βασανιστική συσκευή οξυγόνου,
Η οποία δυστυχώς είναι διαθέσιμη σε όποιον καταβάλλει το συμφωνηθέν τίμημα στην εταιρία δικαιοπαρόχο αναμνήσεων,
Μεσαίωνα διανύει το σύμπαν,
Μόνο η γραφή έχει ανακαλυφθεί,
Κι αυτή πάνω σε δάκρυα φύλλων παπύρου,
Παλίμψηστος εαυτός αναγκάζεται να δέχεται κάθε ηλιοβασίλεμα ελπίζοντας ν’ ανακαλυφθεί η τυπογραφία και το copyright αποκλειστικότητας στον έρωτά σου.

 

7.

Όσο μεγαλώνω αδυνατώ να βλέπω κοντά άνευ βοηθημάτων ομίχλης συνθηκών,
Παρηγοριέμαι στην σκέψη της απόστασης φωτός βλέμματός σου,
Μακριά κοιτώντας καθίσταμαι αορτή μιας επικοινωνίας ζωτικής συνουσίας,
Μόνο που κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή να υποστώ ανεύρυσμα εορτής παρουσίας σου.

 

8.

Αναζητούμε εκδοχές σε κάθε ήττα,
Ενώ θα έπρεπε να φοράμε απλώς ένα δοχείο θυέλλης,
Ώστε η παρουσία του ν’ αποφορτίζει τις δυνατές κατά το δοκούν ερμηνείας μας ναυτίες, κι ως αντισυλληπτικό να μην επιτρέπει κυοφορία ανεπιθύμητων ενοχών,
Επειδή επιθυμούμε συγκομιδή ελαφρυντικών για το παρελθόν μας,
Το γεμάτο εκτρώσεις παραλλαγών των παράλληλων εαυτών μας. Εξάλλου και με την θλίψη γαμιόμασταν τότε.

 

9.

Δεν μ’ αρέσει να στροβιλίζονται τα σεντόνια όταν κάνουμε έρωτα,
Διαθέτουν έναν εγωισμό που ακυρώνει την πυρά που ανάβουμε εμείς,
Προκειμένου οι αναθυμιάσεις μας να ναρκώνουν την πραγματικότητα,
Κι εφ’ όσον τα φιλιά τους πάνω στα σώματά μας σιδερώνουν με πτυχές το πάθος μας,
Προκύπτει κολλαριστή και καθώς πρέπει στύση της κορύφωσης,
Κι αυτό είναι αλαζονεία, του σύμπαντος προπέτη ταξιθέτη,
Πυρόσβεση μ’ εντολή ενός τριψήφιου αριθμού αστυνομίας ειδών προικός. Αν ήθελα κοστούμι να φορώ κάθε που σου αναλύω τι σημαίνει λαιμοδέτης πυροκροτητής ελεγχόμενων εκρήξεων,
Θα χρησιμοποιούσα για σκεπάσματα πυρίμαχες αποκριάτικες στολές,
Όμως τι αναστενάρηδες θα είμαστε τότε;
Πως θα εξηγούσαμε στους εαυτούς μας ότι ο έρωτας κάνει θαύματα;
Από λαρυγγισμούς και φθόγους έξαψης δεν έχουμε ανάγκη,
Σε στίχους σε παράταξη μάχης στοχεύουμε,
Εμείς,
Διαδηλωτές υπέρ μιας χρεωκοπίας κλινοσκεπασμάτων.

 

10.

Σήμερα χιόνισε,
Έβαλα μπουγάδα τους καπνούς από τις αναθυμιάσεις μέσων θέρμανσης,
Αναζητούσα λεύκανση του διοξειδίου της απουσίας σου,
Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι,
Όμως όχι,
Όσο ζεσταίνονται όλοι, τόσο κρυώνω που οφείλω να παραδεχτώ την φιλανθρωπία μου,
Η αλήθεια μου στεγνοκαθαριστηρίου,
Η απουσία σου μ’ αναγκάζει να δείξω ευσπλαχνία σ’ έναν εαυτό άστεγο εξαρτώμενο από τις καιρικές συνθήκες,
Ναι,
Είμαι απάνθρωπος με τον εαυτό μου,
Είμαι όμως απουσιολόγος των επιθυμιών μου,
Εξ ου και μ’ αρέσει να με δίνω στεγνά προς κάθαρση σε σένα.

 

Βιογραφικόν ανακοινωθέν.

«Αφήστε με να παραμείνω παγόβουνο, αν λιώσω κινδυνεύει ο πλανήτης.»

Έχω μια κόρη, 20 χρονών, σπουδάζει μοριακή βιολογία-γενετική, ότι σημαντικότερο έχω να επιδείξω στον ως τώρα βίο μου ο οποίος ξεκίνησε το 1963. Το 2001 ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη εξέδωσε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο, Δεν μ’ αρέσουν οι Κυριακές. Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα, Χωρίς σημεία στίξεως σιωπή, το οποίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις Σαΐτα, και, Το οροπέδιο ύψος των μυρμηγκιών, από την ανοικτή βιβλιοθήκη Openbook. Από τις εκδόσεις Σαΐτα επανακυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα με νέο τίτλο, Το νήμα της μέλισσας. Όλα μου τα έργα διατίθενται ελεύθερα στο διαδίκτυο. Έχω γράψει και τρείς ποιητικές συλλογές οι οποίες δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα Bibliotheque. Έχω γράψει επίσης ένα διήγημα, Όνειρο ρακής, το οποίο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Onestory. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσα στην μηνιαία εφημερίδα των Χανίων «Πυξίδα της πόλης» όπου διατηρούσα την στήλη «Τροχιοδεικτικά πυρά».

Για ένα διάστημα χρησιμοποιούσα το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Λευτέρης Κρητικός. Facebook η twitter δεν διαθέτω πλέον. Αυτά.

Κωνσταντίνος Γυπαράκης

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top