Fractal

Ποίηση: “ΚΛΙ(ΝΙΚΕΣ)” & “Ακτίνες Χ”

Της Κωνσταντίνας Κοντοπούλου // * 

 

 

images

 

 

ΚΛΙ(ΝΙΚΕΣ)

 

Στο λευκό δωμάτιο, μέρες τώρα

υπολογίζω

εμβαδά ζωής

τοίχο τοίχο

Σ’ αυτή την τόσο ξαφνική όσο και δαπανηρή επιστράτευση του χρόνου

όπου επαναδιαπραγματεύεσαι όλα τα ενδεχόμενα ζωής

που άφηνες πίσω για “αιώνες”

περιμένοντας

κάτι να αλλάξει από μόνο του,

ο χρόνος μένει

πάντα αγκυλωμένος

σε περιστάσεις

όπως μένουν αγκυλωμένες αυτές οι πλαστικές φύσιγγες

στις μολυβένιες αρτηρίες μου

και ξεπροβάλλουν σα χάρτης

επάνω στο χωματένια σύσταση

με το ανθρώπινο σχήμα.

 

Υποτασσικοί αντιστάτες

επιτείνουν τις διαδικασίες.

 

Μια άνομβρη αρρυθμία

μέσα Νοέμβρη

όπου και σταμάτησε ο χρόνος

επάνω στη διάγνωση,

όσο στον επάνω όροφο

τι παράξενο…εμβρυογένεση.

 

Στο λευκό δωμάτιο

δεν υπάρχει χρόνος,

κάθε μέρα ισούται με 100 χρόνια δίσεκτα.

Μια λάμψη μόνον για πρωί

και τη νύχτα περικυκλωμένες με φωτάκια πολύχρωμα οι απέναντι βιτρίνες

κουκλάκια που φωνάζουν καληνύχτα κρεμασμένα σε γυάλινα πολύφωτα…

Σ’ αυτά τα παράθυρα ω πόσες άχνισαν αναπνοές

στη διέγερση μιας διάγνωσης

δεν είδα και την ημερομηνία που χτίστηκε το μέρος-

ολισθηρές ελπίδες σε κατάβαση

τώρα, τώρα, τώρα πρέπει όσοι πιστεύουν σε θεό

να ‘ρθουν κοντύτερα μου

να κοιμόμαστε όλοι μαζί..

Τις νύχτες

ο θόρυβος των σεντονιών

σαν φρεσκοπλυμένες φανέλες έτοιμες για σίδερο

δέκα εκατοστά επάνω δέκα κάτω και ασσύμετρες κουβέρτες στην άκρη του κρεβατιού

θα είναι ήμερη η κατάβαση αύριο

τόσους μήνες εδώ σκέβρωσαν

σαν τάστο παρατημένης κιθάρας

τα γόνατα…

Αντανακλώνται φωνές

από τους διαδρόμους

διαδοχής επιθανάτιων ρόγχων ή ξεχασμένες ιστορίες επισκεπτών

μέχρι το ξημέρωμα

Εκεί αυτό το αναθεματισμένο το Γερμανικό – να περάσει το πολύ- μετά τις 5 αρχίζουν και τα πρώτα λεωφορεία

την πρώτη απόδειξη ζωής μέσα στη μέρα.

έστω κι έτσι,

είναι ευτυχία να συμβεί,

να περπατάμε για πρώτη φορά στη ζωή, δύο φορές.

 

 

Ακτίνες Χ

 

Αυτές οι φωτοσκιάσεις,

σαν πνεύματα

ταραγμένου ύπνου που αιωρούνται

το ξημέρωμα

 

 

* Η Κωνσταντίνα Κοντοπούλου είναι υπ. διδάκτωρ Α.Π.Θ. και φωτογράφος ενώ διευθύνει εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής. Ως φοιτήτρια τμήματος Κοινωνικών Λειτουργών και κάτοχος μεταπτυχιακών στην Ψυχολογία, ασχολείται με τον ανερχόμενο τομέα Narrative Psychology/Psychotherapy στον οποίο ψυχολογία και λογοτεχνία “συνεργάζονται” με τρόπο που στόχο έχει να προβληματίσει. Τα τελευταία της ποιήματα αφορούν τον ενδονοσοκομειακό χώρο.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top