Fractal

Oκτώ ποιήματα

Της Κωνσταντίνας Κοντοπούλου // *

 

benches 2

 

Ζωές από Μπετό

 

Και από αυτό που νομίζουμε πιο τίποτα είμαστε

συνωστισμένοι δον Κιχώτες

που αυτοτραυματίζονται και εναγωνίως ανταγωνιζόμαστε την απολειφάδα αστική συνένωση

με την καθημερινότητα

για να εκτίσουμε την ποινή μας

στην πραγματικότητα.

 

 

Έρωτας στα χρόνια της φοβέρας

 

Σ’ ερωτεύτηκα σκαστή από τον ήλιο

με τύφλωνε η τόση λαμπρότητα

ενώ οι σκιές

πόσο καθοριστικές να εναλλάσσονται

τρεμοπαίζοντας σε τοίχους και χώματα

Πως χώρεσα μέσα στην Παγκόσμια Ιστορία

τέτοιο βάρος, δεν ξέρω

μα από την τύφλωση προτιμώ τις σκιερές γωνίες

της ψυχής μας

όπου κάτι αναπτύσσεται χωρίς να μπορεί να καεί

και αποτρέπεται από αποτροπές

το αδύνατο

και ας πάντα κρύβομαι από τον ήλιο

και λέω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σκέπτομαι

όταν πρόκειται για ομολογίες

 

 

Αύγουστος στη Σαρωνίδα

 

Αύγουστος στη Σαρωνίδα

αυγές εφαπτόμενες στη σούρα των κυμάτων

ξέσπασμα στο ξέσπασμα των ξεσπασμάτων

μουσικές μακρινές ‘κει που πληρώναμε ποινές

με αντίλαλο που χάνεται στην άμμο

ποτέ να με βρίσκεις, ποτέ να σε χάνω

 

 

Εφημερίες

 

Πως μέσα σε τόσο λίγα τετραγωνικά μετρά

Κρύβεται τόσος πόνος…ποτέ δεν κατάλαβα

Μα στο ενδιάμεσο

μέσα σ αυτές τις μεταθανάτιες ρωγμές

της εφημερίας και του εφήμερου

που όλους μας στριμώχνουν κάποτε για τα καλά τίποτα άλλο δε μας μένει παρά αυτές οι κρεμάμενες από τα μπαλκόνια του υποσυνείδητου ρίμες

και οι σειρήνες που διακόπτουν

τις νύχτες μας συχνά.

 

 

Αύγουστος

 

Αντινομίες της σελήνης

Σε εποχή σπασμών

Αποσταγμένα ρουμπινιά στη θάλασσα

Οι άνθρωποι

Καθρεπτισμένα.

 

 

Έγχυση

 

Κυριακή ήταν η σκέψη σου

Μα δεύτερες ‘ονειρευόμουν

Είχες εκτίσει την ποινή μιας αιωνιότητας με το μη πραγματικό

Και κάπου εκεί σε περίμενα να αποφυλακιστείς

ανάμεσα σε αυτό

Και στο δυνατό να συμβεί στο παρόν και μέλλον

Και όμως πως πάντα υπερίσχυε

Η αυτό-διάψευση

Μονό δε μου πες

Πως πάντα κατάφερνες να ελίσσεσαι μέσα στην αυτοπραγμάτωση

Την υψωμένη στο χάος του ιδεατού

Και εγώ να μένω και να ψάχνω τις απολυτότητας μου

Με μιαν απολυταρχία

Που μου πρόεκυπτε

Από την ψευδαίσθηση της αθανασίας

 

 

Ιθάκες

 

και έφτασα εγώ με τις Ιθάκες μου

στα παρεμφερή από το απόλυτο

με μια κάποια πίστωση χρόνου

να καραδοκώ μέσα σ’ ένα αμάλγαμα από

στοχασμούς αναμένοντας

κάποια προεξόφληση από τις πυξίδες μου

για το αν τελικά ετούτες ήταν οι Ιθάκες

που περιέθαλπαν την ανάγκη μου για ζωή

ή τελικά την ανάγκη μου για επιβίωση.

 

 

Περιφορές εικόνων

 

περιφορές εικόνων

απελπισμένα δείγματα πληρώσεων

της δίνης του αναπόφευκτου

δεν απέδιδε βλέπετε το χάος

και αλλάξαμε μεριμνά

ενδιαφέρον να ψάχνει κανείς

σ’ ανθρώπινα συντρίμμια

το θεϊκό

 

 

 

* Η Κωνσταντίνα Κοντοπούλου είναι γεννημένη το 1987 και είναι υποψήφια διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής. Διδάσκει ως βοηθητικό προσωπικό στο Α.Π.Θ. Έχει διδάξει στη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση και έχει ολοκληρώσει μεταπτυχιακές σπουδές Ψυχολογίας και Αγγλικής Φιλολογίας. Η λογοτεχνία και η φωτογραφία ανήκουν στα άμεσα ενδιαφέροντα της.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top