Fractal

Διήγημα Fractal: “Κομπάρσοι”

Του Ηλία Φλωράκη // *

 

 

Ο κόσμος δεν ξέρει τι γίνεται εδώ κάτω. Ο κόσμος, μας βλέπει στην τηλεόραση και νομίζει ότι όλα είναι εύκολα. Ιδανικά. Αλλά ο κόσμος, δεν ξέρει τι γίνεται εδώ κάτω. Δεν ξέρει καν ότι όλα ξεκινούν από δω κάτω. Από τους διαδρόμους επιλογής που βρίσκονται περίπου 2 μέτρα κάτω από το έδαφος. Οι Φροντιστές. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για όλα. Στο δωματιάκι απέναντί μου βρίσκονται δύο από αυτούς. Με τα μεγάλα τους ακουστικά για να λαμβάνουν τις ανώτερες οδηγίες, το πτυσσόμενο μικρόφωνο για τις ανακοινώσεις και ένα σωρό κουμπάκια για να κινούν τα νήματα του τομέα. Κι εγώ κάθομαι εδώ και περιμένω την ευκαιρία. Σήμερα νιώθω τυχερός. Ένας από τους Φροντιστές με κοίταξε.

 

Ο κόσμος δεν ξέρει τι γίνεται εδώ κάτω. Έχει μέρες που περιμένω να έρθει και η δική μου σειρά. Στους διαδρόμους υπάρχουν εκατοντάδες σαν και μένα που περιμένουν την δική τους σειρά. Όλοι τους με την ελπίδα σκιαγραφημένη στα πρόσωπά τους. Είναι δύσκολη η δουλειά του Κομπάρσου. Και ο κόσμος δεν ξέρει τι γίνεται εδώ κάτω.

Όλοι μας περιμένουμε ένα νεύμα από τους Φροντιστές. Αυτοί αποφασίζουν ποιοι θα ανέβουν πάνω στο πλατό, να γεμίσουν τις κερκίδες και τα στούντιο. Παίρνουν οδηγίες, ψάχνουν πρόσωπα, κρίνουν χαρακτήρες και ιδιοσυγκρασίες. Και μετά, με ένα νεύμα σού δίνουν το οκ να ανέβεις στην πλατφόρμα που θα σε βγάλει εκεί έξω. Οποιουδήποτε. Με υποσχέσεις χαράς, ελπίδας και ανούσιων δώρων. Γιατί είναι δύσκολο να είσαι Κομπάρσος και ο κόσμος εκεί έξω δεν το ξέρει αυτό.

Υπάρχουν και αυτοί που ξεχωρίζουν. Κομπάρσοι με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερες φάτσες. Που γίνονται εύκολα αγαπητοί. Αυτοί κερδίζουν τα περισσότερα. Οι Φροντιστές τους ξέρουν με τα ονόματά τους. Τους προτιμούν. Ξέρουν ότι με ένα νεύμα, ένα δάκρυ, ένα βλέμμα θα παρασύρουν το κοινό. Και το κοινό τους αγαπάει. Και οι Φροντιστές το ξέρουν.

Αλλά ο κόσμος εκεί έξω δεν ξέρει. Οι Κομπάρσοι εδώ κάτω δεν ξέρουν. Εγώ όμως γνωρίζω. Και οι Φροντιστές. Όσο πιο γνωστός είσαι, όσο πιο γνώριμη και αθώα φάτσα έχεις, όσο πιο αγαπητός γίνεσαι, τόσο πιο κοντά στο τέλος σου έρχεσαι. Οι επίλεκτοι γίνονται τα επόμενα θύματα. Γιατί αυτοί γράφουν καλύτερα στην κάμερα. Γίνονται πιο όμορφα πτώματα. Και τα ωραία πτώματα συγκινούν το κοινό. Τα προτιμούν από τα άσχημα πτώματα. Πτώματα με ονοματεπώνυμο που γνωρίζουν ακόμα και οι Φροντιστές. Ονοματεπώνυμα με συγκεκριμένο αριθμό χαρακτήρων για να στέκουν ωραία στους έντονα γραμμένους τίτλους. Αλλά ο κόσμος δεν το ξέρει αυτό.

Περιμένω την σειρά μου. Ένα νεύμα από τους Φροντιστές. Μια ευκαιρία να ανέβω εκεί πάνω. Να πάρω λίγη ανάσα. Να δω λίγο φως. Να πάρω λίγη ελπίδα. Κοιτάω τον Φροντιστή και περιμένω την ανακοίνωση. Ακούνε εντολές, πατάνε κουμπάκια, κοιτάνε στα μόνιτορ. Και όταν έρθει η ώρα, ένα τσούρμο από μας, παίρνει την θέση του πίσω από τις κάμερες. Πίσω από τα γεγονότα.

-Πού είναι η Αφροδίτη;

Ο Φροντιστής ψάχνει την Αφροδίτη, αλλά αυτή δεν είναι εδώ. Ήταν χτες στις ειδήσεις. Και είναι περίεργο που αυτός ο Φροντιστής δεν το γνωρίζει. Ίσως να είχε άδεια χτες.

-Εδώ ήταν. Αν αργήσει μου είπε να πάρω την θέση της.

Λέω ψέματα. Το ξέρω. Και ο Φροντιστής το ξέρει. Αλλά μου χαμογελάει. Γιατί κατά βάθος γνωρίζει ότι έτσι ξεχωρίζουν οι Κομπάρσοι. Από τα μικρά ψεματάκια που ξεφουρνίζουν με ευκολία εκμεταλλευόμενοι τις περιστάσεις. Κι εγώ είμαι μία από αυτές τις περιστάσεις που είναι έτοιμες να ξεχωρίσουν. Έτοιμες να αποδείξουν, ότι κατά βάθος μπορούν και αυτές να γίνουν ωραίοι τίτλοι στις εφημερίδες, συγκινώντας το κοινό.

 

 

* Η τελευταία συλλογή διηγημάτων “13 μετά τα μεσάνυχτα” του Ηλία Φλωράκη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σεναριογράφων Ελλάδος (2016)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top