Fractal

Τρία ποιήματα: “Λειτουργία ζωής” – “Κόκκινο πανί” – “Ουλές παράσημα”

Της Φωτεινής Μανδρατζή – Ψιρολιόλιου // *

 

 

f2

 

 

Λειτουργία ζωής

 

Πνεύμα σπινθηροβόλο, καταπνιγμένο απ τις ωραιόμορφες ιαχές.

Ιερουργείς στη σκοτεινιά , λανθάνεις του φωτός την ευωχία,

στο προφανές φως ζητώντας ορυχεία , ασχημονείς την ερωτική λαγνεία,

ως ασύμφορη και άκαρδη χαρά .

Καψαλίσου κι εσύ ως μειοψηφούσα χλωρά,

πειθόμενος για τα ρίγη εντός της θέασης,

πόση ματαίωση, ουδεμιά αποθέωση, στραγγαλισμένο και άλλη μια φορά.

Ρίζες βαθιές εκριζώνεις κι αντίστροφα τους μίσχους παραχώνεις,

μαδιέσαι με ασκόπους κοπετούς.

Ξοστρακίσαν τους στόχους του πολιτισμού οι Ωραίοι,

διώχνοντες και διακρίνοντες , τη γύμνια του αληθινού καταπατώντες ,

το κοινωνικό ένδυμα επικροτώντες, με σάλια σατύρου εξουσιαστή ..

Προσευχή του αιμόστακτου του δημοσίως προτρέποντα μικρούς φόνους,

ακολούθως μας τριβελίζει μια ζάλη, ποιες υποχρεώσεις , ανεξόφλητες,

φτιασίδια για του αύριου τη στολή.

Με ποιο πνεύμονα αλήθεια ν’ αρχίσω ν ανασαίνω ; κι ύστερα εγώ με θυμό την

τρίαινα να πιάσω να κραδαίνω στη θανατηφόρα της θάλασσας ηρεμία, που στον

πάτο της κρύβει πνιγμό και φουρτούνα μανιακή;

Τις αθεόφοβες πόλεις του τσιμέντου πώς τρέμω, που ζέχνουν καμαρίλα, σιγουριά,

από φόβο σκασμένες , μήτε αέρας , ζωές ξεθυμασμένες , που αναίτια υπάρχουν

ακόμη εδώ.

Είναι ο φόβος θανάτου που τα σκιάζει εδώ πέρα, στρατιωτάκια του μέτριου και της

ήττας θλιμμένα, κάποιο ρίσκο να ταράξει της ζωής μας το τέλμα, συνταγμένοι όλοι

στου ήλιου το γέρμα, μα καρφωμένοι στο τώρα , εδώ.

Δεν θέλω τον έρωτα νεκρό με σμπαράλια λαγόνες , μόνο μπράτσα στιβαρά να

κυκλώνει τη ζήση, να την περάσει πάνω απ’ τα άγρια νερά.

Κι όταν ρέματα και δύσβατα κάμψει, με ιερότητα η μορφή του να λάμψει και η ζωή

η φεγγόβολη να είναι του ονείρου η κυρά.

Σαν πορτρέτο με σαγήνη Μοντιλιάνι, δίνοντας έμφαση σ εποχή χαριτόβρυτη νέα,

αιώνα ανωτέρου

κι όχι πλέον σε ήχο πλάγιου δευτέρου, η λειτουργία της ζωής, ξανά ν’ αρχινά . 6/7/16

 

 

Κόκκινο πανί

 

Μαγεύονται οι πόθοι απ τον ήχο της φλέβας, στο λαιμό, χορεύοντας φλαμένκο

χορδών σε έπαρση.. Κροταλίζουν τον πόνο της φωτιάς, των άκαυτων και άυλων σωμάτων.

Ύστερα περιφέρουν τη γυμνή αλήθεια του αδυσώπητου κόκκινου,στήνοντας

αγέρωχους βωμούς γι ασύγκριτες θυσίες..

Η αλήθεια πάντα , ήταν το κόκκινο πανί..

Η αλήθεια πάντα, έσταζε πορφύρα.

Το θεϊκό, πάντα είχε τη στρέβλωση του ανθρώπινου.

Το θεϊκό , ήταν πάντα το ευφυές πεδίο των θνητών!

18/9/16

 

 

Ουλές παράσημα

 

Κορμιά ανέμων, μάτια αγγέλων του απείρου δρόμοι, στράτες του νου.

Είναι δοσμένα, στο φως κρυμμένα να ξεστρατίσουν, αλγών ιστορίες τη γη

κατακτώντας, με στόχο ουρανού..

Φιλιώνουν οι τύψεις, λιώνουν οι αιτίες ,οι ενοχές θρίβονται κατόπτρου μορφές.

Ανασηκώνονται ,ζητούν συγκόλληση, ουλές διάφανες, παράσημα του χθες.

Μουσική των θείων, αγγίγματα ανεπαίσθητα, σύννεφα γαλήνης, ιερουργούν.

Ότι κερδίζεις, βήματα αλυσόδετα και τροχοπέδεις, λύνεις, αφήνεσαι, μπροστά σ’

οδηγούν .

Η ζωή κορδώνεται τάχα στα ύψη, σε προχωρά.

Μα συ γνωρίζεις, ο κύκλος από σένα εγγράφεται, ψηλαφιστά ,

με πόνο, αιχμηρά θραύσματα , λιακάδες αλλά και μέρες μες τα λευκά.

Πάντα οι χρησμός έχει το κόμμα, που με αυταρέσκεια, το νόημα σε άβυσσο ή νερά

ευδαίμονα, μετακυλά.

29/10/16

 

 

 

* Η Φωτεινή Μανδρατζή – Ψιρολιόλιου παιδί μεταναστών της γενιάς του εξήντα, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Προσοτσάνη Δράμας .Σπούδασε παιδαγωγικά με εξειδίκευση στην Ειδ. Αγωγή. Εργάζεται στην Ελλάδα και παλιότερα στη Γερμανία, ασκώντας πάντα το επάγγελμά της. Η οντολογική της ύπαρξη ήταν πάντοτε συνυφασμένη με τη γραφή, μα μόνο τα τελευταία εκφράζεται προς τα έξω γραπτώς, γράφοντας σε διάφορα ηλεκτρονικά έντυπα και blogs. Η πρώτη έντυπη συμμετοχή της, ήταν σε ένα συλλογικό έργο που προέκυψε από εργαστήρι δημιουργικής γραφής και υπάρχει πλούσιο υλικό , προς έκδοση. Δηλώνει πάντα μαθητευόμενη πλάι στα παιδιά που αποτελούν το εργασιακό της περιβάλλον και η μόνιμη τροφοδότησή της. Έχει δύο κόρες και τα τελευταία έξι χρόνια, ζει στη Θεσσαλονίκη.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top