Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Alice in garbage land….”
26/03/2015, 11:53 πμ

Διήγημα: “Alice in garbage land….”

Γράφει η Κέλλυ Τζαννίνη // *

 

ktz

 

Ήταν από εκείνα τα ηλιόλουστα πρωινά που μυρίζουν το αληθινό άρωμα της Άνοιξης αναμεμειγμένο «με τον γλυκύν αέρα του έαρος»- για να γίνω και λίγο λυρική -από εκείνα τα πρωινά που θέλεις να βγείς έξω στον ήλιο και να σε λούσει με το φως το ως το μέσα σώμα της ψυχής σου. Η βόλτα ήταν επιβεβλημένη, κάθε λίγο σε φλέρταραν οι μυρωδιές της θάλασσας και δεν υπήρχε περίπτωση το ανθρώπινο σου σώμα, γεμάτο από ενδοτικότητα στους πειρασμούς της να μην σε παρασύρει… Ο περίπατος με εισήγαγε μονομιάς σε ένα θαυμαστό κόσμο, κάθε δυσαρμονικός ήχος δε χωρούσε στη δική μου χώρα των θαυμάτων! Πόσα λουλούδια και τι χρώματα κρύβονται καμιά φορά πίσω από το ψευδοαστικό περιβάλλον των προαστίων… Παρατηρούσα με λαιμαργία τις πενήντα αποχρώσεις του μωβ, του κίτρινου, του γαλάζιου και αναπολούσα τα καλοκαίρια μου στα πανέμορφα ελληνικά νησιά..Τίποτα δεν θα μπορούσε να διαταράξει την περιπλάνηση μου, ούτε τα αυτοκίνητα που με προσπερνούσαν τρέχοντας σε κατοικημένη περιοχή λες και βρίσκονταν στο ράλι Ντακάρ… Για τέτοιο ανταγωνισμό μιλάμε! Όχι, όχι τίποτα και κανείς δεν θα εισέβαλλε στον κήπο με τα αγριολούλουδα μου..Που εκείνη την ώρα ήταν πραγματικά ολοδικά μου..Όταν είσαι εντελώς μόνος σε ένα φυσικό τοπίο πολύ εύκολα το θυμικό αναστρέφεται και νομίζει πως το κατέχει.. Μια κατοχή της φαντασίας βέβαια χωρίς τοποθέτηση συρματοπλέγματος και αυθαιρεσίες… Και εκεί που ατένιζα την περιουσία της φαντασίωσης μου, ήχος τακουνιού έσπασε το φράγμα της λουλουδένιας σιωπής μου.. Μια κυρία προσπερνώντας με βιαστικά, περαστικός διαβάτης στο κηπάριο μου χωρίς καν να πάρει την άδεια μου για να εισχωρήσει στο» κτήμα μου», άφησε πίσω της κάτι χαρτάκια από αυτά που καμιά φορά έχουμε ξεχασμένα στην τσάντα μας ποτισμένα με κάποιο άρωμα που δοκιμάσαμε αλλα επιστρέφοντας να το αγοράσουμε δεν θυμόμασταν ποιο είναι…

-Συγγνώμη κυρία! φώναξα Κάτι σας έπεσε της είπα και έσκυψα στον «κήπο μου» να μαζέψω το χαρτάκι και να της το παραδώσω, διασσφαλίζοντας με την αλά savoire vivre κίνηση την ευγενική καταγωγή μου..

-Ααα δεν πειράζει μου αποκρίθηκε, δεν το θέλω..Ευχαριστώ..Και συνέχισε αμέριμνη την τακουνάτη της βόλτα αφήνοντας βέβαια στο διάβα της χιλιάδες άλλα μικροχαρτάκια, σημειωματάκια, χαρτί περιτυλίγματος τσίχλας, και πολλά άλλα σκουπιδάκια καλύπτοντας τα πέταλα των όμορφων κατακίτρινων μαργαριτών ΜΟΥ!!!!!!!!!! Η θρασύτητα της με΄είχε εξοργίσει..Πώς τολμούσε… Πώς ήταν δυνατόν να μετατρέπει σε χωματερή χαρτακίων τον «κήπο μου»! Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα από πίσω της έτοιμη για λογομαχία ευμεγέθους εντάσεως και με παράθεση τεκμηριωμένων επιχειρημάτων..

-Κυρία μου της φώναξα! Εδώ δεν είναι χωματερή, είναι ο κήπος μου ήθελα να της πω αλλά από το φόβο μου να μην με περάσει για σχιζοφρενή οικολόγα άλλαξα τα λεγόμενα μου..Δεν είναι σκουπιδότοπος εδώ, να πάτε σε ένα κάδο να πετάξετε τα σκουπίδια σας!

-Μα να μου απάντησε με ύφος έχει και εδώ σκουπίδια, δεν είναι όλα δικά μου… Και μου έδειξε με το δείκτη της δυο παρατημένα κουτάκια αναψυκτικού που δεν τα είχα πάρει χαμπάρι και πιο εκεί συνέχιζε ευθαρσώς και μου υπέδειξε πάλι κάτι κακοποιημένες και αποκεφαλισμένες Barbie! Αυτά τα δολοφονικά ένστικτα των κοριτσιών δεν κατάφερε η Ψυχολογία να μου τα εξηγήσει ποτέ! Εμένα βρήκατε να μου κάνετε παρατήρηση που είμαι και μεγάλη γυναίκα;; Σα δε ντρέπεστε λέω εγώ κραύγασε και συνέχισε αμέριμνη να πλουταίνει τη συλλογή σκουπιδιών τα οποία η φαντασία μου που εθελοτυφλεί είχε εξοβελίσει από την εικόνα του κηπάριου μου.. Έμεινα άφωνη ούτε να της απαντήσω δε μπόρεσα, έριξα μια περιφρονητική ματιά σε εκείνη και μετά στον «κήπο μου.».Έναν κήπο αλλιώτικο λες και λύθηκαν τα μάγια και φανερώθηκε το αληθινό του πρόσωπο, τσαλακωμένο και γκρίζο, με κάτι γερασμένα αγριολούλουδα ποτισμένα με αρωματικά χαρτάκια και άρωμα αναψυκτικού, πάνω στα οποία οι άλλοτε ξανθούλες Barbie με τα συμμετρικά τους σώματα, κείτονταν σαν ξεπεσμένες  πόρνες έτοιμες να διαπραγματευτούν όσο -όσο τη σωτηρία της ψυχής τους και να αυτοχειριαστούν…

Μόνο ένα μικρό αγριολούλουδο περήφανο και χρωματιστό καθαρό από τα νοτισμένα χαρτάκια, με έντονο μωβ χρώμα προσπαθούσε να αναπνεύσει λίγο ακόμα στην μουντή χωματερή…

Θυμήθηκα μια ρήση που σχολιάζαμε με τους μαθητές μου προχθές στο μάθημα της έκθεσης.. Δημοκρατία σημαίνει να είμαστε όλοι ένοχοι είχε πει κάποτε ο Καμύ. Και έτσι είναι, η ασυμπάθηστη κυρία που πέταξε με ευκολία τις ακαθαρσίες της, θα έχει βέβαια στην κατοχή της μια πεντακάθαρη τσάντα διαπράττοντας μια πολύ βρώμικη πράξη.. Σε καθεστώς δημοκρατίας δεν θα πρέπει να περιμένουμε την παρουσία του νόμου για να δράσουμε δημοκρατικά ήτοι να αφαιρούμε και όχι να προσθέτουμε κακώς κείμενα στον» κήπο» της κοινωνίας μας.

Τη σκέψη μου διέκοψε μια επίμονη κλήση στο κινητό μου και ψάχνοντας να το βρω, προσπέρασα χιλιάδες χαρτάκια, μαντηλάκια και σημειωματάκια που πρέπει να βρίσκονταν αιώνες εκεί μέσα… Άρχισα να σκέφτομαι πως πρέπει να τα πετάξω όλα αυτά, γιατί αν την έβλεπε κανείς αυτήν την τσάντα σίγουρα θα με κορόιδευε για την τραγική μου ακαταστασία.. Κοίταξα για μια τελευταία φορά τον ΚΗΠΟ μου και μια αίσθηση πληρότητας με πλημμύρισε… Για πρώτη φορά στη ζωή μου χάρηκα για τις δημοκρατικές μου ακαθαρσίες!

 

* H Κέλλυ Τζαννίνη, είναι φιλόλογος-γλωσσολόγος .Γεννημένη στην Αθήνα αλλά ανατραφείσα σε διάφορες χώρες του εξωτερικού -λόγω του επαγγέλματος των γονιών κατανόησε σε πολύ νεαρά ηλικία την διαφορετικότητα των λαών. Συνειδητοποίησε ότι η συνύπαρξη των ετεροτήτων είναι αναγκαία για την ευτυχισμένη διαβίωση μας σε αυτόν τον πλανήτη. Πιστεύει πολύ στη δύναμη της φύσης σε όλες τις εκφάνσεις της τόσο στο περιβάλλον όσο και στο χαρακτήρα του ανθρώπου. Σπούδασε ελληνική φιλολογία αλλά, και θέατρο και τελικά προσπάθησε να τα συνδυάσει στη διδασκαλία των μαθητών της, που είναι μια δημιουργική καθημερινή διαδικασία για εκείνη. Της αρέσει πολύ να γράφει, να μιλάει και να ακούει. Διατηρεί ένα blog καταγράφοντας τις σκέψεις της, www.kellyjannini.wordpress.com …Τα τελευταία δυο χρόνια ασχολείται με το πιο σημαντικό έργο της ζωής της, την ανατροφή του γιου της και προσπαθεί να του μεταδώσει, μέσω του παιχνιδιού τις μεγάλες ανθρωπιστικές αξίες της ζωής! 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top