Πεζοποιήμα: “Λείβηθρα”
Του Χρήστου Καζάζη // *
Στα Λείβηθρα ανάστατοι όλοι τρέχουν.
Στο κάστρο, δίπλα απ’ το μεγάλο ιερό,
με το κυπαρισσένιο άγαλμα του γητευτή Ορφέα,
σύναξη ο βασιλιάς εκάλεσε μεγάλη.
”Κίνδυνος, με δόντια σουβλερά κι οσμή θανάτου, απ’ το βουνό του Ολύμπου έρχεται όπου να’ ναι”.
Οι Μούσες, σταμάτησαν χορό κι αφήσαν το τραγούδι.
Κοιτάνε τώρα από τον Συ, το ιερό ποτάμι, σιωπηλές, ανήμπορες δακρύζουν.
”Ακούστε όλοι! Το’ πε καθάρια ο χρησμός, η πόλη τούτη κρίματα έκανε πολλά, αθώων αίμα αχόρταγα ρουφούσε.
Ο Δίας θύμωσε κι αγριογούρουνο, αφηνιασμένος κάπρος, τείχη θα ρίξει, σπίτια και ιερά, ανθρώπους δε θα λυπηθεί, θα κάνει ένα με τη γη τον τόπο τούτο”.
Πάγωσαν όλοι σαν το μάθαν, πως ο Θεός τον όλεθρό τους θέλει.
Μα οι πιο γενναίοι αντέδρασαν. Δεν το χωρούσε ο νους τους.
”Και τι που ο Δίας κάκιωσε; Έτσι πορεύεται το γένος των ανθρώπων. Μια ελεεί και μια σκοτώνει.
Θα κάτσουμε με χέρια σταυρωμένα, να’ ρθει το τέρας να φάει το βιος μας, κι ύστερα, γυναίκες και παιδιά κι ίσως κι εμάς τους ίδιους;”
”Τείχη θα φτιάξουμε ψηλά, κι όπλα βαριά, ακόντια, βέλη και σπαθιά, κι οι πιο αντρειωμένοι , μπροστά στην πύλη τη μεγάλη, ζωσμένοι κι έτοιμοι θα περιμένουμε”.
Κι ευθύς βαλθήκανε να χτίζουν πύργους αψηλούς, κι οι σιδεράδες, χαρά γεμάτοι, μες τη φωτιά το σίδερο να λιώνουν, όπλα και θώρακες περίτεχνους σκαρώνουνε.
Και σαν ετοιμαστήκανε όλα περιμέναν.
Κοιτούσαν πάνω στο βουνό, τα έλατα,
πότε ο κάπρος θα φανεί, να πέσουν να τον φάνε.
Μα μέρες πέρασαν πολλές και κάπρος δεν εφάνη, κι οι άνδρες αρχινίσανε μουρμούρα για το Δία,
κι ύστερα τις φωνές στο βασιλιά που τους εξεσηκώνει.
Κι εκεί που εμαλώνανε βροχή ξεκίνησε ψιλή, κι ύστερα πιο δυνατή ακόμα, αλύπητα τους χτύπαγε.
Κι ο ποταμός ο Συς δεν άντεξε.
Αυτός που έδινε ζωή, αυτός που ολάκερες γενιές ανάστησε,
αυτός τα Λείβηθρα έπνιξε μες την υγρή αγκαλιά του.
Κι όταν τελέψαν όλα, κι ο θόρυβος απ’ τις κραυγές εκόπασε, τότε γλυκός αυλός ακούστηκε απ’ του Ορφέα τον τάφο.
Παράπονο γεμάτος την τύχη θρηνούσε των Λειβύθρων.
Οίκτο κανένα ο Θεός για τους ανθρώπους τούτους.
Ίσως και να ‘κανε καλά,
να βαφτιστεί και πάλι η ελπίδα.
* O Χρήστος Καζάζης γεννήθηκε το 1971 στην Κω. Μετά από μια μικρή οδύσσεια στο Αιγαίο η οικογένειά του κατέληξε στην Αθήνα. Aπό το 2005 ζει και εργάζεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Σάμο. Είναι παντρεμένος και πατέρας μιας κόρης.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Ο ζηλιάρης”
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη // Ο ζηλιάρης Θα είμαι το κουμπί που στενεύει το παντελόνι σου, ακόμα και επάνω στο κορμί σου θα διαγράφομαι. Θα είμαι η σκιά στη σκιά σου, θα διαγράφομαι στον τοίχο και στους
Περισσότερα -
“οι εύδρομες”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
Tου Κώστα Θ. Ριζάκη // οι εύδρομες στην ευγενή ψυχήν, ήτοι τής ποιήτριας Ελένης Τζατζιμάκη πείναγαν λίγη αγάπη τα κορίτσια ‒ δεν ξεπεινάσανε καν τόοοσες δά γυναίκες πνίγανε ενσώματον την νοσταλγία δυο τά χείλη χόρτος ιερός σχεδόν
Περισσότερα -
Η Γιοβάννα στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Το «Όνειρο είδα» ήρθε σε μια ώρα που δεν το περίμενα. Όπως βέβαια δε λέω ποτέ ότι σήμερα θα γράψω. Έχω ακούσει ότι κάποιος μεγάλος συγγραφέας, σηκώνεται το πρωί κι αφού πάρει το πρωινό του πάει στο γραφείο
Περισσότερα -
Το μυθιστορηματικό Σύμπαν της Ευγενίας Φακίνου
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ευγενία Φακίνου «Γράμματα στη Χιονάτη», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 220 «Αυτό ήταν το σπίτι της! Το σπίτι της το αγαπημένο! Στην ορεινή Κορινθία. Αυτό που για χάρη του είχε γίνει μαραγκός, ηλεκτρολόγος, μάστορας κι
Περισσότερα -
Ποίηση: “Καλοκαίρι ή όπως το δει κανείς”
Γράφει η Ιωάννα Μαρία Νικολακάκη // “Καλοκαίρι ή όπως το δει κανείς” Χωρίς γιατί, χωρίς αλλά, χωρίς επεξηγήσεις στραγγίσανε το αύριο, ξηλώσαν ό,τι ωραίο. Γίναν οι άνθρωποι αριθμοί, κι οι προδοσίες λύσεις. Ό,τι αγνό κι αληθινό κατάντησε
Περισσότερα -
Για την ποίηση της Ασημίνας Ξηρογιάννη
Γράφει η Ελένη Γκίκα // ✔ Η Προφητεία του ανέμου ✔ Το σώμα του έγινε σκιά ✔ Πληγές ✔ Εποχή μου είναι η ποίηση «Κάπου στη «Βραδύτητά» του ο Κούντερα αναφέρει: Η αληθινή ουσία του χορευτή έγκειται ακριβώς
Περισσότερα -
Ποίηση: “Μυγάκι”
Του Αλεξάνδρου Βαλκανά // * [Μυγάκι] Ένα μυγάκι ήρθε και κάθισε στου βιβλίου μου τις σελίδες επισκέπτης των τελευταίων ημερών πετάει από φύλλο σε φύλλο σκαρφαλώνει τη σκάλα των γραμματοσειρών μέσα στη λέξη το γράμμα παριστάνει
Περισσότερα
