Fractal

Γεράσιμος Δενδρινός [ Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ : Αρχείο Γεωργίου Φωτίου – Σακελλίωνος, Αλεξάνδρεια, εν έτει 1952, Σχεδιάσματα: 1914-1916;]

 

                          kp

 

ΑΙΝΙΓΜΑ 1907

 

Αναμφιβόλως, η ποιητική συλλογή Τα Αινίγματα

του  Πολύβιου, νεαρότατου ανθυπολοχαγού της Αγγλικής Φρουράς

εις Μπορσάιντ,[1] υιού Αγγλοέλληνος φωτογράφου,

 με Αλεξανδρινές ρίζες ήτο θαυμασία.

Του έγραψα κριτικήν επαινεστάτην εις το περιοδικόν 

Νέα Ζωή, κι αυτός, εις αντάλλαγμα,

προσφέρθηκεν να με συναντήσει.

Έκανε ζέστη, ήτο Ιούνιος όταν τον ανέμενον

στο καφέ του ξενοδοχείου «Μετροπόλ»,

στο τέταρτον όροφο του οποίου στεγάζονται

τα γραφεία της Εταιρείας Υδρεύσεως,

όπου ειργαζόμην από πολλών ετών,

– φράσις επονείδιστος  δι’ εμέ, όπου είμαι πλέον

εις το γέρμα του βίου και εις το αόρατον

κι ανεπαίσθητον του θανάτου δίχτυ.

Ο νεαρός ήλθεν με την Αγγλίδαν σύντροφόν του.

Ενδεδυμένος με την στολήν, έλαμπεν μες τα παράσημα,

(αξιώματα της ξηράς και όχι ενδόξου πολέμου),

το ίδιο κι εκείνην, παρ’ όλο που φαινόταν κατά πολύ

μεγαλύτερα με το πτυχοειδές της φόρεμα, το έντονο φτιασίδωμα,

κορδέλα και άνθη πίσω απ’ το ανασηκωμένο γείσον  του καπέλου.

Με χαιρέτησεν τυπικώς, ενώ κρατούσεν

εις την παλάμην της τη δική του.

Όταν ήλθαν τα κεράσματα,

η συζήτησίς μας, κορυφωμένη περί τα ποιητικά,

ήτο ψυχρά ήδη. Ο  ποιητής  σαστισμένος έδειχνεν,

φοβισμένος μάλλον, ενώ η κοπέλα αδιάφορη,

έχοντας μονίμως το βλέμμα στα σταθμευμένα

πλάι στους φοίνικες παϊτόνια της πλατείας Μανσσεγιά.[2]

Κάποια στιγμή, ο Πολύβιος έβγαλεν ένα ποίημα

που μου είχε αφιερώσει. Ήτο μέτριο, δεν θύμιζε καν

των Αινιγμάτων την αίγλη. Ούτε πρόλαβα τίποτε να ειπώ,

όταν μου ανεκοίνωσεν τον γάμον του εις δέκα ημέρας

εις το Μπορσάιντ, κι εκείνη να γέρνει τότε εύχαρις

το κεφάλι  τρυφερά εις τον ώμον του.

Τα βλέμματά των, άκρως σημαίνοντα,

μου προεκάλεσαν  αίφνης ενοχήν και καταισχύνην.

Φεύγοντας, ενθυμούμαι πως ο ήλιος ήτο σιμά εις την δύσιν του,

και δυνατός αγέρας φυσούσε απ’ την παραλία.

Το αφιερωμένο ποίημα απ’ τα χέρια μου αίφνης εγλίστρησεν.

Παρεσυρμένο απ’ το αραιό σύννεφον της άμμου

εχάθη προς το μέρος της θάλασσας που φυραίνει με τα χρόνια.

Δεν ελυπήθην δια το αφιερωμένο ποίημα που έχασα,

όσο για την τέχνη της ποιήσεως,

που ίσως με τον γάμον ατονήσει και λησμονηθεί,

και σβήσει δια παντός η ικανότης εκείνη,

και της δημιουργίας των στίχων η υπεροχή.

 

 

 

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΟΥ  ΠΟΙΗΤΟΥ

 

Θα ήθελα πανάξιος ποιητής να ήμουν

για ένα χρόνο μόνον.

Να είχον υπερηφάνεια περισσήν,

τρανή αυτοπεποίθηση, καθώς θ’ ανέμενον

 κι εγώ, όπως τόσοι άλλοι,

το πρώτο βραβείο, τον έπαινον, κάποια ετήσιαν διάκρισιν,

 μπροστά σε ακροατήριο που ουδέποτε κατανοεί

 αλλά χειροκροτεί, αυτό που ώρισαν ως αξία άλλοι.

 Ίσως τότες να μπορώ να χρισθώ ηγέτης,

 να περπατάω στο εξής ευθυτενής

 σε μεγάλους ολόφωτους δρόμους,

 που περπάτησαν πριν εξαίρετοι ομότεχνοι,

ενώ, όσοι με ζηλεύουν, νιώθω πως ακόμα

 εμπόδια μου βάζουν.

 Στο μεταξύ, η αρματωσιά μου θα είναι

οι εγκωμιαστικές κριτικές –

αυτό κι αν είναι έπαθλο!

 «Κανείς δεν συνθέτει σαν αυτόν·

 κανείς δεν βλέπει υπό το βλέμμα των ανθρώπων·

 μονάχα αυτός συνομιλεί με τις σκιές».

Επ’ τη ευκαιρία,

θα ήθελον να τους πληροφορήσω

 πως  παραμένω ακόμα δεινός

στο να ομιλώ δυσνοήτως στις συνεντεύξεις μου

 και φυσικά σε μερικά από τα ποιήματά μου.

 Αυτήν την γλώσσαν καταθέτω,

 αυτούς τους στίχους μού υπαγορεύει η έπαρσις,

 η επάρατος νόσος όλων των επιτυχημένων,

 όσων ανέβηκαν ένα τόσο δα σκαλί

 που τρίβεται κι αυτό από τ’ αλλεπάλληλα πατήματα,

 έως ότου κάποτε ευθυγραμμιστεί

 με το ακάθαρτον έδαφος απολύτως.

kpk_2
___________________________________
[1] Εδώ ο Καβάφης χρησιμοποιεί την αραβική ονομασία αντί: Πορτ Σάιντ την καθιερωμένη.

[2] Βρίσκεται στην παλιά πόλη της Αλεξάνδρειας.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top