Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Kαθόλου δε μ’ αρέσουν τα πονηρά μονοπάτια”
12/12/2017, 11:18 μμ

Ποίηση: “Kαθόλου δε μ’ αρέσουν τα πονηρά μονοπάτια”

Γράφει ο Έκτωρ Πανταζής //

 

 

 

ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕ Μ’ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

 

Δεν είναι ήλιος αυτό είναι του κάπρου δόντια

είναι μαύρη χίμαιρα σινάφι ασυμμάζευτο

κακούργο αίμα.

Είχε ανάστημα νύχτας, ποιότητα σκοτάδι

ώρα που γίνονται εγκλήματα που η δίψα των αισθημάτων σβήνει τα χείλη της στην τρέλα

τρέλα που αρέσκεται λεπίδες να λάμπουν κάτω απ τις γκαζόλαμπες με το αρρωστημένο πράσινο σφυρίζοντας οχιές.

Σκοτεινιά οι ψυχές.

Το ασπράδι του ματιού ανοίγει σαν τρύπα, ψυχή πουθενά.

Οι δρόμοι γίνονται φίδια, οι σκιές μεγαλώνουν στρίβουν στις γωνιές, παραμονεύουν, κάθε ψίθυρος εχθρός.

Μόνο δηλητήριο στάζει απ’ τα κεραμίδια.

Ποτίζει τις ώρες πυκνό αναμονής.

Μια λεπίδα άστραψε ένα κεφάλι κύλησε στο πλακόστρωτο,

ακούστηκε ένα πλάφ, στόματα μέσα στο υγρό στοιχείο ανέμεναν να τραφούν. Νερόφιδα γλείφουν το αίμα.

Νουάρ. Η ψίχα της σκοτεινιάς. Ρουθουνίζει το έγκλημα.

Στάζει ικανοποίηση.

Οι κάμες χορτασμένες ξαναμπαίνουν στις θήκες τους.

Χθόνιες μορφές ρουφάνε τη νύχτα στα κοιμητήρια.

Τα κοκόρια φωνάζουν τον ήλιο να αφήσει το κρυφτούλι του, να μπει στο παιχνίδι της μέρας, με τις ευθύνες του όλες.

Τα τρένα ορθώνουν τη ραχοκοκαλιά τους, ξεχύνονται στις ράγες, στο σιδερένιο πηγαινέλα τους. Σβήνουν οι γκαζόλαμπες την πράσινη μονοτονία τους στη νυχτερινή ομίχλη.

Η Νόρα, μετά από μια αμαρτωλή νύχτα ρίχνει μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη φτιάχνει το τσουλούφι με δυο χτενισιές, μαλακώνει το ρίμελ με τον αντίχειρα, ισιώνει τη στενή της φούστα, χύνεται στα παπούτσια της, χουφτώνει το πόμολο, γλιστρά στο πρωινό σαν κόκκινη υπόσχεση, και χάνεται μέσα στο βουερό κι αεικίνητο πλήθος της πόλης.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top