Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Η ζωή στο facebook είναι αλλιώς!»
02/12/2015, 2:03 μμ

Διήγημα: «Η ζωή στο facebook είναι αλλιώς!»

Της Κατερίνας Μαυρομμάτη //

 

facebook-life3

 

Όλοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν την αληθινή της υπόσταση. Ένα περίεργο αντιφέγγισμα από την παλιά της λάμψη, σαν να την ωθούσε στην ανυπαρξία. Λες και τίποτε άλλο δεν την τάραζε παρά η προσκόλληση στην αλλοτινή της ομορφιά. Ο κόσμος την είχε γνωρίσει σαν πρωταγωνίστρια σε παλιές ταινίες του σινεμά, σε σήριαλς δράσης στην τηλεόραση και σε θεατρικά σανίδια του άλλοτε. Και μετά από αμέτρητα χρόνια σιωπής, εκεί που χάθηκε δια παντός, μιαν ωραίαν τινά πρωίαν, ξαφνικά την είδαν στο facebook!..

Μα αυτή υπάρχει; Από πού ξεφύτρωσε; Και σε κάθε της ανάρτηση πέφτουν τα like με τα δευτερόλεπτα. Είναι που ακόμα την θυμούνται με αγάπη ή που την ανακάλυψαν μέσα από έναν αφανισμό; Οι παλιές της φωτογραφίες με την φυσική της ομορφιά, τα πλούσια μαλλιά και το ζωγραφιστό χαμόγελο, δεν δίνουν θέση σε άλλες πιο πρόσφατες. Μια καταφανής ίσως επιτήδευση, ένας εξεζητημένος θεατρινισμός; Οι αναρτήσεις της ένα αίνιγμα. Δεν σ’ αφήνουν να την ανιχνεύσεις.

Δεν είναι σαφές πού ακριβώς ανήκει, αν είναι πολιτικά τοποθετημένη, αν πιστεύει στο Θεό, αν αγαπά την Ελλάδα ή αν μισεί τους Έλληνες… Μερικοί την φθονούν. Σιγά σιγά χάνει την αίγλη, σαν να μην κουμαντάρει το προφίλ της, δεν προσέχει τη ρότα, αργοσαλεύει. Σαν να μπλοφάρει κάπως. Και ο κόσμος έχει μια σύγχυση, ένα μπέρδεμα ιδεολογίας. Οι αριστεροί τη διαγράφουν ως εθνικίστρια και οι δεξιοί τη διαγράφουν ως κομμουνίστρια. Οι άθεοι την αντιπαθούν ως θρησκευόμενη, και οι θρησκόληπτοι την αποφεύγουν ως άθρησκη. Οι γκέι τη μισούν ως ομοφοβική, και οι φιλομετανάστες την αποστρέφονται ως ρατσίστρια. Οι συντηρητικοί την αγνοούν ως ανάγωγη και οι αθυρόστομοι την θεωρούν σεμνότυφη.

Σαν ηθοποιός είχε μεγάλη επιτυχία. Τότε ήταν τα λόγια άλλων που έλεγε. Υπήρξε λαμπερή, όμορφη, νέα. Ήταν η εποχή που ο κόσμος αγαπούσε το θέαμα και το χειροκρότημα. Σήμερα αλλιώς μπαίνει στο παιγνίδι του να εκτεθεί. Με άλλους κανόνες. Εκείνη όλη η λάμψη του άλλοτε, δεν φέγγει πια. Στο facebook απομυθοποιείται. Στην αρχή έσπευσαν όλοι να την κάνουν φίλη, να πατούν αμέσως το “Μου αρέσει”, ακόμα και πριν καλά καλά διαβάσουν τι ακριβώς ανέβασε. Ήταν το παλιό τους είδωλο. Αλλά δεν γίνεται να παραμένει έτσι αποστειρωμένη, χωρίς καινούριες ιδέες και απόψεις, μόνο να επαναπαύεται στις δάφνες του καιρού της, από όπου τώρα αναδύθηκε σαν διατηρημένη σε άλμη. Σιγά σιγά στις αναρτήσεις της απέμεναν ξερές φωτογραφίες της ομορφιάς της, χωρίς να ξεχύνονται συναισθήματα και αλήθειες. Σαν να μην παρακολουθεί τον κόσμο μέσα στην τραγικότητά του. Εδώ θα περίμενε κανείς να τη δει εκτεθειμένη, να αποβάλλει τον πέπλο της ωραιοποίησης, να απλώνει την προσωπικότητά της, τις σκέψεις της, τις διαφωνίες της. Η έκθεση ενέχει την παγίδα να μην γίνεις αρεστός από όλους, αλλά δεν μπορείς να είσαι για πάντα αιωρούμενος, κάποτε θα προσγειωθείς.

Σαν σκουριασμένη καρέκλα από φερ φορσέ που παρατάς σε μια άκρη αλλά δεν την πετάς ακόμα, έμενε στο προφίλ της η παλιά λατρεία του κόσμου. Τότε που της έστελναν λουλούδια, σοκολατάκια, επιστολές. Κι εδώ μέσα γίνεται αυτό, εικονικά,

αλλά γίνεται… Όχι όμως με την ίδια πια. Τώρα δεν είναι εκείνη. Ανιχνεύοντας τις πληροφορίες στο προφίλ της δεν ανακαλύπτεις τίποτε πέρα από την εικόνα μιας αλλοτινής ντίβας, που μάλλον δεν συγχρωτίζεται με την προσβασιμότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι παράκαιρο αναδύεται. Μοιάζει με εκείνα τα δεκατριάχρονα που θεωρούν κιόλας ντεμοντέ το facebook, και μάλιστα σαν να ψιλοντρέπονται που μπαίνουν εδώ καθημερινά. Σαν ξεπεσμός ένα πράγμα να γυρεύεις εδώ αναγνώριση, αλιεύοντας σχόλια που θα σου τονώσουν την αυτοεκτίμηση. Δεν έχει πια προσφορά, δεν παράγει τίποτε, οι πολύ νέοι δεν γνωρίζουν το όνομά της. Είναι ένα ον νερουλό και χλιαρό. Κάτι δεν έχει. Της λείπει η σπονδυλική στήλη της ζωής. Είναι μια ντίβα, χωρίς κανένα στοιχείο ντίβας.

Τα χειροκροτήματα έμειναν εκεί στο άλλοτε διαλάμψαν παρελθόν.

Με τον καιρό, τα like λιγοστεύουν, τα σχόλια εξατμίζονται. Οι αναρτήσεις της ακολουθούνται από μια έρημο. Οι “φίλοι” αποστασιοποιούνται. Σαν να έχει φτάσει σε τέλμα επικοινωνιακό, σε έναν επίλογο, σε λίγο θα μαζέψει τα “χαρτιά” της και θα του δίνει. Σαν ηθοποιός υποδυόταν ένα ρόλο. Η ζωή στο facebook, είναι αλλιώς. Υποδύεσαι τον εαυτό σου.

Σύντομα, εκείνα που νόμιζες σπουδαία, εδώ θα εξαερωθούν και θα ανακαλύψεις ότι μόλις αφήσεις τον μανδύα σου να πέσει, θα αποκαλυφθούν όλες σου οι συμβατότητες.

Δεν είναι μια νοικοκυρά, μια φιλόλογος, μια κομμώτρια, μια κυρία της διπλανής πόρτας. Κι αν ακόμα νιώθει όπως ένας απλός άνθρωπος, δεν της επιτρέπεται να δείχνει ένας απλός άνθρωπος. Οι εικόνες του παρελθόντος έχουν μπασταρδέψει την προσωπικότητά της και την αυθεντικότητά της. Μάλλον θα νιώθει ένα πόνο καθώς ανακαλύπτει ότι δεν είναι πια ελεύθερη. Ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη γραμμή, το τοπίο της παραμείνει λευκό κι όταν ακόμα είχε χαθεί ο ήλιος που έπεφτε πάνω στο χιόνι.

Οι παλιές της φωτογραφίες με το αλλοτινό φως, δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ από άλλες που λένε με πηχυαίους τίτλους εκείνο το τραβηχτικό και άκρως χαιρέκακο “Δες πώς είναι σήμερα η τάδε”. Μακάρι να μπορούσε να βάλει τωρινές, με τις ρυτίδες της και τα κιλά της, να μην την ενοχλούσε καμιά σύγκριση.

Τα μπετά που είχαν ριχτεί τότε, δεν σπάνε με κανένα κομπρεσέρ. Ο κόσμος την κατατάσσει αλλού, δεν την αποδέχεται παρά σαν έκπτωτο αστέρι. Τα like τα έκαναν όλα για το παρελθόν της, για εκείνη την ντίβα που λάτρεψαν πριν μερικές δεκαετίες. Σαν να μην της ανήκουν πια. Η απλή ζωή δεν της ανήκει.

Μα γιατί να μην προβαίνει σε κάποια δήλωση, να εκφράσει μια ιδέα, να πει κάτι για την φρικτή επικαιρότητα. Το μυστικό το ήξερε μόνο το άτομο που για δικούς του άγνωστους λόγους, είχε κάνει το προφίλ στο facebook. Η ανηψιά της. Όλος ο κόσμος πίστευε ότι η διάσημη ηθοποιός, που τώρα θα πρέπει να είναι μια ηλικιωμένη κυρία, είχε ξαφνικά αποτραβηχτεί από την λαμπρή καριέρα της. Λάθος. Δεν υπάρχουν σημερινές φωτογραφίες της, γιατί δεν υπάρχει η ίδια. Πριν πολλά χρόνια αυτοκτόνησε. Δεν έγινε γνωστό, καθώς τότε έλειπε στην Νέα Υόρκη και όλοι νόμιζαν ότι βρήκε τη συνέχεια της πορείας της εκεί. Αλλά δεν αποσύρθηκε από πουθενά παρά μόνο από την ίδια τη ζωή. Σαν ένα λέμινγκ δεν απέφυγε το γκρέμισμα.

Στην τελευταία “της” ανάρτηση έγραφε: “Κάτι με σπρώχνει για να πέσω στα φαράγγια. Δεν μας παίρνει όλους εδώ”.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top