Fractal
Home / FRACT-ALL / Δυο ποιητικά: “Τα νυχτερινά μπλουζ” & “Πες μου τι κάνεις όταν φεύγω;”
31/08/2016, 10:35 πμ

Δυο ποιητικά: “Τα νυχτερινά μπλουζ” & “Πες μου τι κάνεις όταν φεύγω;”

Της Κατερίνας Κανάκη- Αξούγκα //

 

 

f1

 

Τα νυχτερινά μπλουζ 

 

Δική μου νύχτα σε συναντώ στον αφέγγαρο πέπλο σου. Να εισβάλλεις καιροφυλαχτείς

στην κοιμισμένη γη. Ψάλλεις παρήγορους σκοπούς στους βαθύσκιωτους πόνους, τότε

που οι Ποιητές αισθάνονται ζείδωρη την πνοή σου να θροΐζει στα χειρόγραφα των

απολογισμών τους.

 

Απόψε, κάτω απ’ το νυσταγμένο βλέφαρο του αργοπορημένου πόθου έκρυψα έναν

κόμπο μελαγχολικού ψιθύρου και σoυ χορεύω το μπλουζ, ενώ εσύ μου παρέδωσες μια

αγκαλιά να λιμενίσω τα απελπισμένα μου όνειρα. Στην ποδιά μου εκείνος παρέθετε τον

εαυτό του…Και στάλαζα το αίμα του στο χαρτί.

 

Συχνά με επισκέπτεται ο λυγμός να καλμάρει την ένταση του ερωτικού μου πάθους. Σκύβω στη

καρδιά μου ν’ ακούσω τα ψιθυρίσματα που μου φωνάζει. Σαν ομοιοκατάληκτο δικό του “σ’ αγαπώ”.

 

Μετά, οι σιγές θορυβούν γύρω μου να φτιάξουν την ηχώ της, οι τοίχοι με απορροφούν στην

προσήλωση τους ν’ ακούω το ίδιο και το ίδιο “σ’ αγαπώ”. Και Ω! Μετά γινόμαστε δυο

γαλβανισμένα κορμιά, που ομορφαίνουν με την αυτολαμψία τους. Ισχνό φως μας χλωμίζει και

σαν κεριά σβήνουμε απαλά ο ένας στα χέρια του αλλουνού

 

Βήμα – βήμα γράφεται η αρχή του τέλους ….Είμαστε σ’ εκείνη την όψη του φεγγαριού, που μια φέτα φως απομένει ακόμη…

 

Στροβίλισε με…Υπάρχει χρόνος ακόμη να πιστέψω στο θαύμα.

 

 

 

 

“Πες μου τι κάνεις όταν φεύγω;”

 

Πες μου τι κάνεις όταν φεύγω;

Εσύ, που εντός σου κρατάς ακόμη

τη γυναίκα με νύχια και με δόντια.

Κάνεις αυτό που θέλω πάντα

και ύστερα κάθεσαι φρόνιμη

σαν το κουνούπι, όταν χαράζει η μέρα.

 

Δεν έχεις θάρρος για να σηκωθείς.

Φοβάσαι μη δω το σώμα σου γυμνό,

καθώς θα τρέχεις στο ντους για να πλυθείς.

Φοβάσαι τα μάτια μου που σαν λεπίδια σε τρυπούν,

όμως γνωρίζεις πως όταν σφίγγω τον κόμπο

της γραβάτας τελειώνει μέσα μου όλη η οργή!

 

Tελειώνει, καθώς πεθαίνω μέσα σου και

ύστερα είμαι ένα λιοντάρι δίχως ορμή.

Τι κάνεις όταν φεύγω; Τι σου αφήνω;

Εγώ, που κούρσεψα ετούτο το δωμάτιο

και που σε πρόσβαλλα μέσα στη νύχτα

χωρίς καν να σ’ αγαπήσω.

 

Ο σκύλος σου θα ‘ρθει ξανά κοντά,

το χεις ανάγκη αυτό το τρίχωμα. Θα τον χαϊδέψεις

κοιτάζοντας αλλού. Θα έλθουν πράγματα στη μνήμη

με εκπληκτική διαύγεια. Ύστερα, σιγά – σιγά,

θα εξοικειωθείς με ό,τι έχει συμβεί και θα μαζέψεις

όλα τα φετίχ, τον αναπτήρα, τα κεριά, το κόκκινο κρασί.

 

Πόσο αξίζει το κορμί σου, καθώς τραβάς την μπλούζα

να κρύψεις τη σχισμή; Όσο μια άραγε σκληρή προσπάθεια;

Στο τέλος απομένει ένα χνάρι αίματος πάνω στον τοίχο

και ό,τι υπήρξαμε οι δυο μας στη στιγμή…

 

 

 

Εμπνευσμένο από τη Μ. Ματσαντίνι…(επ’ αφορμή μιας ανάγνωσης)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top