Fractal

Ποίηση

Της Κατερίνας Κανάκη-Αξούγκα //

 

f1

 

 

Μεγάλωσα.

Καθώς τα κουρασμένα πόδια μου ανοίγω

Που ο ιδανικός και ανάξιος εραστής

Έγραφε παντοτινά τους στίχους του σε έκσταση

Εγώ τα έχω γέφυρες να με περνούν

Νοσταλγικά σε κόσμους που ταξίδευα.

Ο έρωτας είναι ο μικρός μας θάνατος.

Μέσα σε δευτερόλεπτα περνά και χάνεται

Σε φιλμ νουάρ όλη μας η ζωή.

Ύστερα ο τοίχος απέναντι μένει λευκός

Μ’ ένα ακόμη “Τέλος” μιας εφόρμησης

Πριν την οριστική οπισθοχώρηση.

Η ηχώ της νίκης χάνεται στην τρικυμία των χειλιών μας

Και ο έρωτας ψυχορραγεί στο λευκό πεδίο

Των λείων εμβαδών του δωματίου μου.

 

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top