Fractal

Ποίηση: “Έξοδος”

Της Κατερίνας Κανάκη – Αξούγκα //

 

f12

 

 

Θα σου σφίγγω το χέρι όταν θα φεύγεις.

Εσύ θα μου μιλάς για όσα αγάπησες

κι εγώ στη χούφτα θα κρατώ την παρουσία σου.

 

Σφίγγοντας απαλά τα δάχτυλά σου

θα σου δίνω σήμα πως παρούσα είμαι

στο μεγάλο σου ταξίδι. Στο βάθος θα ζυγώνει

το σύνορο μαζί που θα διαβούμε.

 

Τα δάχτυλά σου πλεγμένα στα δικά μου

παλμικά θα σου αποκρίνονται: υπάρχω.

Ως αργά, καθώς θα ξεμακραίνεις, στα βλέφαρα

ύπνος μακάριος από κοντά μου θα σε παίρνει.

 

Κάποια στιγμή σε χώρα θριαμβεύουσα θα ‘χεις περάσει

και πίσω εγώ θα μείνω στρατευμένη.

Εσύ ουράνιος θόλος κι εγώ ένα δάπεδο στη γη

με πρεσβευτές τα χέρια μας σε δέηση πλεγμένη.

 

Στην άκρη της κοιλάδας με τα ξερά οστά

το αίμα μας σπονδή σε κύπελλο θα υψώσω

γιατί, αν και ηττημένοι, κατά βάθος μείναμε πιστοί

στο πρώτο εκείνο κάλεσμα: “Έρχου και ίδε”.

 

Για σένα χτίστηκε καινή γη και ουρανός,

για σένα που την άβυσσο κατοίκησες,

σου συγχωρούνται οι αμαρτίες, γιατί όση

ζωή σου δόθηκε, αγάπησες πολύ.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top