Fractal
Home / FRACT-ALL / Πέντε ποιήματα
18/01/2017, 10:11 πμ

Πέντε ποιήματα

Της Κατερίνας Κανάκη – Αξούγκα //

 

 

f2

 

 

ΣΤΟΝ ΗΧΟ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

 

Φθάνοντας

ζήτησες τις χούφτες μου

να ζεστάνω τα παγωμένα σου δάχτυλα.

Έφερνες μια ριπή έμπνευσης

με στίχους ερωτικούς να με πλανέψεις.

Και πριν προλάβεις να με κοιτάξεις στα βαθιά

είχε μεθύσει η καρδιά μου

με δυο σταγόνες αλκοόλ

και μια ματιά ερωτευμένη.

 

………………………

 

Μεγάλωσα.

Τα κουρασμένα πόδια μου ανοίγω

που ο ιδανικός και ανάξιος εραστής

έγραφε εκστατικός τους στίχους του .

Τώρα τα έχω γέφυρες να με περνούν

νοσταλγικά σε κόσμους που ταξίδευα.

Ο έρωτας είναι ο μικρός μας θάνατος.

Μέσα σε δευτερόλεπτα περνά και χάνεται

σαν φιλμ νουάρ όλη μας η ζωή.

Ύστερα ο τοίχος απέναντι μένει λευκός

μ’ ένα ακόμη “Τέλος” μιας εφόρμησης

πριν την οριστική οπισθοχώρηση.

Η ηχώ της νίκης χάνεται στην τρικυμία

των χειλιών μας και ο έρωτας ψυχορραγεί

στο υπόλευκο πεδίο των λείων εμβαδών

του δωματίου μου.

 

……………………………………………….

 

Τώρα

που είναι νύχτα

και στο σκοτάδι δεν βλέπει

τα μάτια του που όλα τα πιστεύουν

του είπε: σ’ αγαπώ!

 

……………………………….

Και με μάτια κλειστά

βλέπω την έκφρασή σου.

Οσμίζομαι

αγγίζω

ακούω μα πάνω απ όλα

ανεμίζομαι.

Δύσκολο στον Έρωτα

να υπάρξει νικητής!

Απλώς υποχωρώ

για να ‘βρουν χώρο

οι πύρρειες νίκες σου.

 

………………………………………..

 

Ο χιονιάς μας κλείδωσε

κάμποσες μέρες στο δωμάτιο.

Εμένα,

ένα λιοντάρι που βρυχάται όλη μέρα,

δυο – τρεις μαϊμούδες που τσιρίζουν στα φωτιστικά,

το φίδι μου που σέρνεται στο πάπλωμα.

Τα πάθη μου λυσσομανούν κλεισμένα στη σιωπή

και όλο κοιτάζουν τα παράθυρα.

Τα ταΐζω λίγο-λίγο με τη σάρκα μου να ησυχάζουν.

Παραγίναμε γνωστοί τούτες τις μέρες.

Καλύτερα συζούσαμε μέσα στην αφάνεια.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top