Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η ετερότητα ενός αγριμιού
18/12/2014, 12:10 μμ

Η ετερότητα ενός αγριμιού

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος //

 

sympathes_agrimi«Συμπαθές αγρίμι» της Κατερίνας Χανδρινού, εκδ. Ενδυμίων, σελ. 50

 

Από την συντακτική ανατροπή του στίχου «Αναζητώ χαμένον εαυτό δεν» που διά της ακοής και της… οσμής παραπέμπουν στο φυτό Μη με λησμόνει (Forget me not), άρχεται ουσιαστικά η ποιητική θέαση της Κατερίνας Χανδρινού. Οι ανοιχτές εκβολές του στίχου που κινούνται από την διάπυρη επιζήτηση έως την πλήρη αποδέσμευση από τα «εις εαυτόν», αναδεικνύουν μια σχέση έλξης-άπωσης του Συμπαθούς Αγριμιού με την ταυτότητά του.

Μα, ακόμη και ο συγκεφαλαιωτικός τίτλος των ποιημάτων είναι δηλωτικός αυτής της επαμφοτερίζουσας στάσης. Ένα αγρίμι, μια ζωώδης φύση, μια ακατέργαστη υπόσταση, αναζητεί τη θέση του στη συμπάθεια των ανθρώπων, των ποιημάτων, του τεχνουργήματος της ζωής.

Μετεωριζόμενη ευλογοφανώς από την πεζογραφία στην ποίηση, αλλά και στον ενδιάμεσο χώρο του συνδυασμού των ειδών, η Χανδρινού αναζητεί την προσωπική της μυθολογία. Προσπαθεί να ξεφύγει από την περίκλειστη πόλη –καίτοι την χρησιμοποιεί συχνάκις για να υποσημειώσει την εκδοχή της καθημερινότητας-, οδηγείται ακόμα και στις εσχατιές του Μεσαίωνα ή των αρχαίων/βιβλικών μορφών.
Από τη Θεσσαλονίκη έως τη Λεωχάρους και από την άλλη… ανάσταση του Ελεάζαρ έως την Ηλέκτρα και το σύνδρομό της, αυτό που προσπαθούν οι λέξεις να ψαύσουν είναι η ετερότητα των μορφών, αλλά και η ταύτισή τους με τον χώρο, το χρόνο και τους άλλους. Αμφότερα συμβαίνουν ομοίως και ακαταπαύστως.

Οι συνδηλώσεις/αφορμές της Χανδρινού είναι ο Πάουντ, ο Καμύ, ο Δημητριάδης, ο Μπέρχαρντ: όλη αυτή η νευρώδης, σκοτεινή λογοτεχνία είναι η βασική της αναφορά και με αυτά τα υλικά δημιουργεί το δικό της ποιητικό κόσμο. Καίτοι η αυτονομία των ποιημάτων είναι ευκρινής, εντούτοις υπάρχει μια κοινή χροιά στο σύνολο του ποιητικού έργου. Η αναζήτηση ενός τόπου που το υποκείμενο (ποιητικό ή μη) θα λειτουργήσει με όλα του τα αντιθετικά σχήματα.

Έτσι που η οικτρή φύση της καθημερινότητας –περιμένοντας στην ουρά μιας υπηρεσίας-, να δίνει το έναυσμα για μια φυγή. Ή, αλλιώς, η αναζήτηση του έρωτα (ως ένα ευκρινές σχόλιο πάνω στο Insenso του Δημητριάδη) να μην περικλείει μόνο τη ρομαντική φύση ενός Σιρανό ή ενός Χήθκλιφ στα «Ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά και τη σκληρή εκδοχή ενός σκορπίσματος ή μιας εισόδου στο λάκκο του κεφαλιού (ή των λεόντων).

Ποιος ήταν ο πραγματικός Λάζαρος και τι τον έκανε να αναστηθεί; Πώς το νηπενθές μιας γυναίκας που έχασε το ομοούσιο έτερον ήμισυ, καταλήγει στην αναζήτηση του εσωτερικού πυρήνα; Το ατύχημα ενός γέρου που πέφτει από το ποδήλατό του πώς μπορεί να προκαλέσει μια σπειροειδή καταβύθιση στο άτοπον της βιωτής; Και τέλος ένα μικρό παιδί που ποδοπατείται από μια δράκα αφιονισμένων ανδρών πώς καταφέρνει να διασωθεί;

Η πεζογραφική εκδοχή των ποιημάτων έχει έντονη εικονοποιία που ξεφεύγει από το ρεαλιστικό προφανές, έτσι που να δημιουργεί μια λοξή αίσθηση του κόσμου. Μα, ακόμη και όταν επιλέγεται η παραδοσιακή μορφή των ποιημάτων, η Χανδρινού γίνεται κοφτή, εκρηκτική και στακάτη στην επιλογή των λέξεων.

Το «Συμπαθές Αγρίμι» είναι η πρώτη συλλογή της Χανδρινού. Ενδεχόμενα είναι η πρώτη εκδοχή ενός κόσμου αθέατου και διά τούτο αναγκασμένου να εκφραστεί μέσω της ποίησης – αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top