Fractal

Επτά φορές η Ζωή

Γράφει ο Reader’s Diggest //

 

 «Ζωή μετά την ζωή» [Life after life] της Κέιτ Άτκινσον, Μετάφραση: Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 572

 

Η άκρη του νήματος στην ιστορία του βιβλίου «Life after life» της Κέιτ Άτκινσον είναι μια απλοϊκή σκέψη: Τι θα γινόταν αν ζούσαμε μια δεύτερη ζωή; Τι θα άλλαζε στο σύμπαν μας και στα πρόσωπα που ζουν γύρω μας. Με μια διαφορά: Αυτή την απλοϊκή σκέψη η Άτκινσον την μετατρέπει σε ένα ευφυέστατο μυθιστόρημα 560 σελίδων όπου αφηγείται τις ζωές της Ούρσουλα Τοντ, της ηρωϊδας της που πολύ νωρίς πεθαίνει μερικά λεπτά μετά τη γέννηση της.

Και δεν την αφηγείται μόνο μια φορά με αφετηρία τη γέννηση και τον θάνατο της σε μια αγροτική Βρετανική φάρμα του 1910. Αλλά κάθε φορά την αρχίζει ξανά και ξανά και ξανά. Και κάθε φορά η ζωή της Ούρσουλα Τοντ παίρνει ένα διαφορετικό μονοπάτι που την οδηγεί αλλού. Σε ένα νέο θάνατο, σε μια νέα ζωή κάνοντας μυθιστορηματική πραγματικότητα τη βουδιστική θεωρία για τη μετενσάρκωση και τις επτά ζωές όπου κάθε φορά το μετενσαρκωμένο ον πλησιάζει την τελειότητα. Βέβαια, το τελευταίο δεν είναι ακριβώς εγγυημένο, ούτε συμβαίνει κάθε φορά αφού υπάρχουν και ζωές που δεν κυλούν όπως ακριβώς περιμένει ο αναγνώστης.

Η Άτκινσον πλέκει με μαεστρία τον μύθο και απαιτεί αυξημένη αναγνωστική προσήλωση καθώς η αφήγηση δεν είναι γραμμική και πολλές φορές οι διάφορες ζωές της ηρωϊδας συναντούν η μια την άλλη σε διαδοχικά κεφάλαια του βιβλίου. Για την ακρίβεια, το βιβλίο δεν ξεκινάει καν με τη γέννηση και τον πρώτο «θάνατο» της Ούρσουλα Τοντ αλλά τη συναντάμε το 1930 σε ένα Βιεννέζικο καφέ σε ηλικία 20 ετών όταν προσπαθεί να δολοφονήσει τον Χίτλερ για να αποτρέψει τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κάτι που δεν μαθαίνουμε αν συνέβη ούτε στο πρώτο κεφάλαιο ούτε πολύ αργότερα προς το τέλος του βιβλίου όταν η σκηνή επαναλαμβάνεται…

Σε περίπτωση που η συγκεκριμένη σκηνή μοιάζει «ακραίας σύλληψης» να προσθέσουμε την απαραίτητη πληροφορία ότι μετά από 2-3 ζωές που αρχίζουν με τη σωτηρία της Ούρσουλα από τον πρόωρο χαμό και ολοκληρώνονται με τον θάνατό της (η Άτκινσον για να υποδηλώσει τους θανάτους της χρησιμοποιεί την ίδια φράση κάθε φορά: darkness fell, έπεσε σκοτάδι) βιώνει διάφορα déjà-vu. Και μοιάζει να έχει πληροφορίες από καταστάσεις που δεν έχει ζήσει, μια ενόραση του μέλλοντος που έρχεται και το οποίο κάθε φορά αλλάζει με μια διαφορετική απόφαση ή κίνηση της. Κάτι που επιδρά άμεσα όχι μόνο στη δική της ζωή αλλά και στις ζωές των μελών της οικογένειας της, των φίλων της ή ανθρώπων που κατά περίπτωση συναντάει ή δεν συναντάει καθόλου όπως για παράδειγμα ο ένας και μοναδικός σύζυγος που είχε ή διάφοροι εραστές.

Στο τέλος του βιβλίου η Άτκινσον αφήνει με μια απορία τον αναγνώστη: Είναι η ιστορία που ήθελε να διαβάσει. Ορισμένοι ενδεχόμενα προτιμούν περισσότερο αληθοφανείς ιστορίες ή μια υπόθεση που «σπάει» σε πολλές ιστορίες που ορισμένες φορές μένουν ασαφείς όχι μόνο για το τι μπορούσε να είχε συμβεί αλλά και για το τι πραγματικά συνέβη. Ενδεχόμενα, στην εκδοχή της Άτκινσον κάποιος μπορεί να επισημάνει αδυναμίες από την παράθεση πολλαπλών μύθων με την ίδια αφετηρία αλλά για άλλους μπορεί να αποδειχθεί ένα γοητευτικό αναγνωστικό παιχνίδι. Προσωπικά, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Παράλληλα, σε μια δεύτερη ερμηνεία το βιβλίο αποτελεί και μια κλασική οικογενειακή saga αφού παράλληλα με τη ζωή της Ούρσουλα Τοντ εξελίσσονται και οι ζωές των μελών της οικογενείας της με την Άτκινσον να δίνει εξαιρετικά λεπτομερείς περιγραφές από την ζωή στην φάρμα της φαμίλιας με την παράξενη ονομασία «Γωνιά της Αλεπούς».

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top