Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Καρτ Ποστάλ”
23/12/2015, 11:44 πμ

Ποίηση: “Καρτ Ποστάλ”

Γράφει ο Βασίλης Ν. Πης // *

 

κα

1967- 1ο Δημοτικό Σχολείο Κω Πρωτοχρονιά 2016

 

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ


Κως λιμάνι, Μέρες Οκτωβρίου 2015

Η χώρα μου είναι έν’ αρχιπέλαγος
Μ’ αμέτρητα νησιά, γαλάζια λίμνη να
Γυρνάει κάθε μέρα γύρω απ’ τη Γη

Την ώρα που η Ευρώπη μέσα
Σε μια ετοιμόρροπη ευτυχία
Ανυψώνει σιδερένιους φράχτες
Τείχη από αλάτι και θαλασσινό νερό

Τώρα που οι μέρες γλυκαίνουν σαν τα σταφύλια
Και η θάλασσα ψυχραίνει μέρα με τη μέρα
Στη χώρα μου φτάνουν κάθε μέρα ανέστιοι
Απ’ τα αντίπερα παράλια
Ανθρώπινες φωνές που δεν τις θέλει η θάλασσα
Αλλά εκείνες μας καλούσανε κοντά τους
Στα πόδια τους να φέρουμε τη στεριά
Πάνω σε φουσκωτές βάρκες
Χιλιάδες χέρια βουτηγμένα στο νερό

Κωπηλατούν ώρες κάτω απ’ το καυτό φως
Κοιμούνται σ’ άλλο ουρανό που λιγόστεψε
Με μια γαλάζια λίμνη
Σηκώνουν τη θάλασσα και ανασηκώνονται
Για να φανούν, να φτάσουν στις ακτές
Αναζητώντας μια νέα Ιθάκη
Μαζί με τη διαθήκη του Οδυσσέα

Όποιος είναι έξω από το φως
Δύσκολα βρίσκει την πορεία του
Όπως τρως περισσότερο ψωμί
Με ζάχαρη, παρά μ’ αλάτι

Το λιμάνι, μέσα σ’ ένα καλοκαίρι γέρασε
Με τα πεθαμένα σωσίβια και τα βυθισμένα πλοία

Τούτη η εποχή δεν είναι για ποιήματα
Είναι για μάχη.

*

ΚΑΛΑ ΗΤΑΝ ΩΣ ΕΔΩ

Στον Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

Κάποιοι είπαν « Καλά ήταν ως εδώ!
Τώρα τι κάνουμε;»
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται
Φάγαμε, ήπιαμε σε γιορτές
Φτιάξαμε τα παιδιά μας
Όπως μπορούσαμε
Χάσαμε, κερδίσαμε, τι σημασία έχει

Περάσανε οι εποχές με τα οράματα
Και με τις προσδοκίες
Κι εδώ που φτάσαμε τι έγινε
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται
Πως φτάνουμε την πόρτα του γήρατος
Και έτσι απλά την ανοίγουμε;

Ποιος νοιάζεται για το μέλλον
Ο χρόνος γερνάει μαζί
Με τα δικά μας όνειρα
Και τα πάθη εκείνα που
Δεν κατάφεραν να πραγματοποιηθούν

Κάποιοι, σίγουρα θα πουν
Εμείς για αλλού τραβήξαμε
Κι αλλού βρεθήκαμε.

*

3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015 μ.Χ.

Ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί
Πιάστηκαν τα γόνατά μου από το
Βάρος της μέρας

Έφτιαξα καφέ, διάβασα τις αρνητικές
Επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης
Είδα πρόσφυγες να κοιμούνται
Σε πρόχειρες σκηνές κατά μήκος
Του μεσαιωνικού κάστρου

Το τείχος του φόβου σφράγισε την πόλη
Ο ουρανός της αβεβαιότητας με
Το ψυχρό φως της ανατολής
Σαν σιδερένια ράγα, φώτισε το θόλο

Κάθομαι στο γραφείο μου ταπεινά
Και παρατηρώ τον Ήλιο π’ ανατέλλει
Τα σπουργίτια που φεύγουνε φτεροκοπώντας
Απ’ τις φωλιές τους κάτω από τις τάβλες της πέργκολας

Αυτή η παράξενη οσμή φόβου
Που έφερε η βροχή με το κουταλωτό ράμφος
Και ο άνεμος τις μακρινές μυρωδιές

Δεν φοβάμαι• ανησυχώ
Όλα τα πρωινά του σύμπαντος
Σου τα χαρίζω.

 

 

 

* Ο Βασίλης Ν. Πης γεννήθηκε στην Κω των Δωδεκανήσων τον Δεκέμβρη του 1963. Κείμενά του έχει δημοσιεύσει το ένθετο «Βιβλιοθήκη» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» το λογοτεχνικό περιοδικό «Περίπλους », το λογοτεχνικό περιοδικό της Λέρου «Έκφραση Λόγου και Τέχνης», το λογοτεχνικό περιοδικό της Ρόδου «Νησίδες», το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ποιείν», «Fractalart», «Staxtes» και έχει εκδώσει βιβλία του ο εκδοτικός οίκος «Οδός Πανός» και ο «Γαβριηλίδης». Ομιλεί Αγγλικά και Ιταλικά.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top