Fractal

H Ρούλα Καρακατσάνη στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

roula_k

 

Ελένη καλημέρα, αρχίζουμε;

Θυμάμαι όταν μου ζήτησες συνέντευξη, για το πρώτο μου βιβλίο, πόσο σε ταλαιπώρησα. Νόμιζα ότι θα δώσω εισαγωγικές εξετάσεις. Καθόμουν στο μεγάλο τραπέζι απέναντί σου, με το τετράδιο μπροστά μου τσιτωμένη. Το κεφάλι μου βούιζε τόσο πολύ, το τρακ με είχε κυριεύσει. Εσύ ψύχραιμη με μια εύθραυστη ηρεμία, άρχισες να με ρωτάς. Μετά από είκοσι τόσα χρόνια, βρίσκομαι στην ίδια θέση, με το σχολικό τετράδιο της Νεφέλης ανοιγμένο, προσπαθώ να απαντήσω γιατί έγραψα το «Μάθημα Σιωπής». Δεν μου είχε φύγει απ’ το μυαλό η ερώτησή σου για το ερωτηματικό του τέλους στο «Φεγγαριαστήκανε στα Ταμπάχανα».

– «Κυρία Καρακατσάνη υποψιάζομαι ότι τώρα θα περιμένουμε τη συνέχεια στο επόμενο βιβλίο σας».

Στην πορεία η ίδια ερώτηση ήρθε από πολλούς αναγνώστες. Έτσι άρχισε να καλλιεργείται υποσυνείδητα και να με απασχολεί σοβαρά. Κάτι με κράταγε όμως και δεν τολμούσα. Ο φόβος είναι φορές που μας μπλοκάρει κι άλλες που μας ενεργοποιεί.

Το 2001 που γεννήθηκε η εγγονή μου, τ’ άφησα όλα για ν’ ασχοληθώ μαζί της. Ήταν ένα ευλογημένο μωρό. Τα βράδια που το κοίμιζα νωρίς, καθόμουνα και σκάλιζα το μυαλό μου να κατεβάσει ιδέες. Έτσι ένα βράδυ, τράβηξα την καρέκλα του γραφείου και για ώρες κοίταζα την άσπρη σελίδα. Ήταν δύσκολο να γράψω τη ζωή μου με τον Θύμιο Καρακατσάνη. Όταν μπεις όμως στο γήπεδο, αναγκάζεσαι να παίξεις. Κάποιες στιγμές ήρθαν και πήραν την θέση τους πρώτες. Η γνωριμία μας, η στιγμή της απαγωγής, η δοκιμασία που πέρασα ζώντας τον πρώτο καιρό στο πατρικό του στα Ταμπούρια, ο γάμος μας, η γέννηση των παιδιών μας και ενδιάμεσα ο αγώνας του στο χώρο του θεάτρου που ήταν δύσκολος, ατέλειωτος, βασανιστικός και πολλές φορές άνισος. Όλη αυτή την ανηφόρα των σαραντατεσσάρων χρόνων συμβίωσης, μ’ ένα τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη, την ανεβήκαμε αβόγκητα μαζί ως το τέλος.

Στο «Μάθημα Σιωπής» εκτός από προσωπικές στιγμές παρεμβάλλονται σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Κάρολος Κουν, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρκουλος, η Μελίνα Μερκούρη, ο Μάνος Κατράκης, η Ελένη Ζαφειρίου, η Άννα Φόνσου, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και τόσοι άλλοι αξιόλογοι που όλοι έπαιξαν κάποιο ρόλο…

Απ’ της 7 Γενάρη του 1969 μέχρι σήμερα, τίποτα δεν έμεινε ίδιο, απ’ τον τρόπο που είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε μέχρι το χώρο του θεάτρου που έγιναν τόσες εκπτώσεις… Η φτήνια τρώει τον παρά. Τώρα η φτήνια καταβροχθίζει την τέχνη. Το «δήθεν» απλώθηκε όπως η αγριάδα, κατακλύζοντας όλους τους χώρους της τέχνης. Το θέατρο έτσι όπως το γνώρισα εγώ, ήταν μυσταγωγία! Καθηλωμένη παρακολουθούσα με δέος. Μια γλυκιά νοσταλγία με κυριεύει, όταν τις φέρνω στο νου μου, αξεπέραστες παραστάσεις που δυστυχώς δεν γίνονται πια. Ηθοποιοί που έφυγαν απ’ τη ζωή αφήνοντας πίσω τους ένα τεράστιο κενό. Στο θέατρο, οι θεατρώνες λένε «ουδείς αναντικατάστατος». Η τραγική αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα «ιερά τέρατα» θα παραμείνουν για πάντα στη μνήμη μας…

Α Ν Α Ν Τ Ι Κ Α Τ Α Σ Τ Α Τ Α.

Τώρα θες να σου πω πως το έγραψα;

Όταν έφυγε ο Θύμιος, μια μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ Σάββατο 30 Ιουνίου 2012 ώρα 11.00’π.μ. Τότε άλλαξαν όλα μέσα μου οι αντιστάσεις, οι φόβοι, όλα διαλύθηκαν. Τότε αποφάσισα να μιλήσω για τον Θύμιο. Συχνά μου ‘λεγε ότι μια παράσταση πεθαίνει κάθε βράδυ με το κλείσιμο της αυλαίας, ενώ ένα βιβλίο μένει αθάνατο.

Άρχισα να μαζεύω, να ψάχνω αφηνιασμένη, να ανοίγω συρτάρια, να ανεβοκατεβαίνω τρέχοντας… Μικρά χαρτάκια άτσαλα κομμένα, αποδείξεις, άλλα ολόκληρες σελίδες, τετράδια πρόχειρα της Νεφέλης από προηγούμενες τάξεις με σημειώσεις μου, ή άλλα ατέλειωτα…Έπρεπε να συνδέσω το πάζλ. Στο μυαλό μου ήταν όλα αποθηκευμένα με τις ημερομηνίες, τακτοποιημένα. Κάθισα δεν ξέρω πόσες μέρες με το τετράδιο ανοιχτό στην πρώτη σελίδα, άγραφο, έτοιμο με περίμενε υπομονετικά. Το βλέμμα μου απλανές γύριζε ανάποδα το ημερολόγιο, μέρα τη μέρα ώσπου έφτασε στην σωστή ημερομηνία. Ήταν 7 Γενάρη του 1969… Με το μυαλό μου σαστισμένο προσπαθούσα ένα χρόνο να το φέρω σ’ ένα σημείο που να ‘χει μια συνέπεια. Μόλις τέλειωσε δεν πίστευα στα μάτια μου είχαν περάσει δύο χρόνια χωρίς να το καταλάβω. Πέρασε από πολλά χέρια που πληκτρολογούσαν με απίστευτη γρηγοράδα. Δυστυχώς εγώ γεννήθηκα νωρίς. Τώρα αρνούμαι να μάθω την τεχνολογία. Η αλήθεια είναι ότι δεν θ’ άλλαζα ποτέ την συντροφιά μου στο γράψιμο, τον ήχο του μολυβιού που γραντζουνάει το χαρτί, την μυρωδιά όταν ξύνω το μολύβι, την γόμα που περισσότερο σβήνω απ’ ότι γράφω. Αυτό το παιχνίδι ξυπνά την φαντασία μου. Και συνεχίζω…

Οι εκδόσεις Καλέντη το αγκάλιασαν αμέσως κι έτσι βγήκε ένα πολύ φροντισμένο βιβλίο. Εδώ οφείλω να πω ότι η προξενήτρα ήσουν εσύ Ελένη μου, που με πήρες ένα μεσημέρι με το αυτοκίνητό σου και με πήγες στις εκδόσεις, λέγοντάς τους τα καλύτερα για μένα.

Θέλω να σ΄ ευχαριστήσω δημόσια ευχόμενη τα καλύτερα για σένα.

Ρούλα Καρακατσάνη,
Παιανία 27/11/2015

 

mathima-siopis

 

 

Το «Μάθημα σιωπής» της Ρούλας Καρακατσάνη κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καλέντη.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top