Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Κάποιον Οκτώβρη, δεν με πίστεψες”
11/10/2017, 9:40 πμ

Ποίηση: “Κάποιον Οκτώβρη, δεν με πίστεψες”

Γράφει η Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] // *

 

 

«Γιασεμιά». Λάδι σε ξύλο  Σπύρος Τρούσας

 

Κάποιον Οκτώβρη, δεν με πίστεψες

 

Ήσυχες ώρες,

σ’ αυτή την πλατεία που αντηχεί η ζωή

κοιτάζεις, άδεια μάτια,

χωρίς απαίτηση να διακρίνεις

κάτι οικείο στον ορίζοντα.

Ξέρεις όμως καλά,

το νερό, αποκτά άλλο νόημα, όταν διψάς.

Με ευπρεπείς τρόπους, περνά ο άνεμος

από τα σπασμένα παράθυρα,

όταν, ο χρόνος ψιθυρίζει με συγγενική ενοχή,

στη σκουριά, πρόθυμος,

να συμμετάσχει στην ελεύθερη διάβρωση

μ’ αυτή την απόλυτη οικειότητα

που ονομάζεται,

στην κόψη του καιρού, Αγάπη.

 

Μάτια, κεντημένα με στάχτες,

μελαγχολικές σκιές,

στη βραδινή μοναξιά

κάθε αναπνοή, μια μαχαιριά.

Σκεπάζει η σιωπή, τον πόνο

και τα γυάλινα βλέμματα.

Χειμωνιάτικο φανάρι το φεγγάρι στη θάλασσα

κι ας είναι Αύγουστος,

την ώρα που το φως φλερτάρει

με τις ψεύτικες ανεμώνες στο παράθυρο

και λικνίζονται οι φλόγες στα κεριά,

ξορκίζεις αυτά που φοβάσαι, σε ένα φιλί.

 

Μα πώς γίνεται…

ονειρεύεσαι ακόμη, ταξίδια, μακρινά πέλαγα,

έχεις ξεχάσει τη γεύση της αλμύρας,

την αφή της θάλασσας στα μάτια,

την ασυγχώρητη πληγή.

Τώρα, τα φλογισμένα σύννεφα πάλιωσαν

και πέρασαν.

Μένεις ατάραχος,

καθηλωμένος στη γνώση του τίποτα

κι ας φέγγει ο κόσμος γιασεμιά.

 

Άλλη μια νύχτα, σαλπάροντας στην ουτοπία,

ζητάς  μια ευκαιρία, να ξεφύγεις

απ’ την παγίδα της καρδιάς.

Ανείπωτοι φόβοι στην τρικυμία του νου,

μεθυσμένη η ψυχή,

στη ρότα της Ανατολής σβήνεις στιγμές

φοινικιές, κέδρα, έρημος…

 

Αύριο…

Σ’ ένα τελετουργικό  χορό

με καινούρια αισθήματα

ένα δάκρυ, παγωμένο ενθύμιο

στον ραγισμένο καθρέφτη.

Κρυφογελάς με νόημα στην αθωότητα

και στην αφέλεια του έρωτα

χωρίς να ανταλλάσσονται λέξεις.

 

Τα ξένα σώματα,

πώς γίνονται ένα

όταν,

ο χρόνος ψιθυρίζει με συγγενική ενοχή.

«Δεν έχω λόγια…

Μόνο κυκλάμινα», ψιθύρισες,

Ένα σύννεφο θαλασσοπούλια,

πέταξαν μακριά, κάποιον Οκτώβρη

δεν με πίστεψες.

Μα, ο κόσμος φέγγει ακόμη γιασεμιά.

 

 

Αύριο … εν  ονόματι της Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

 

 

Ταξιδεύοντας,  Κρήτη…  Αύγουστος 2015

 

 

Οκτώβρη, στα χαλάλισα.

 

 

Φωτογραφία : Βασίλης Νιτσιάκος

 

 

Σύννεφο κι όνειρο

στην ομίχλη, σαν χτες,

μια τσιγγάνα καρδιά,

στο αλάτι της γης,

πάλι απόψε

ένα δάκρυ θα στάξει.

Στο παλιό το παράπονο,

από φόβο, η ψυχή,

θα γυρίσει ξανά,

τα σεντόνια

και τ’ άστρα ν’ αλλάξει.

 

 

Αύριο, στη σκέψη,

πριν κι αυτή λιγοστέψει,

για έναν ψεύτη θεό.

Δυνατά τα αδύνατα,

συνηθίζεις να λες.

Με ξοδεύεις και κλαις

για μια λέξη,

που, ποιός θα πιστέψει…

 

Με φθινοπωρινές  βροχές

και στο ξημέρωμα φωνές,

κεντώ το χρόνο,

μα οι ώρες έχουν σβήσει.

Άγριες, αλύτρωτες ψυχές

γυρνούν τις νύχτες, μοναχές

και μού ζητούν

καινούριο, αγάπης

παραμύθι να ξυπνήσει.

 

Του καιρού μαχαιριά,

του αγγέλου αγκαλιά,

μεθυσμένος ο ήλιος

στο βλέμμα παλιώνει.

Κι όσα θέλεις να πεις,

θα τα πάρει η βροχή.

Στης ψυχής τις ρωγμές

σβήνουν χίλιες στιγμές

και μ’ αφήνουν

στα δάχτυλα σκόνη.

 

Κάστρα και όνειρα, του νου

στα πέρατα του ουρανού.

Ο έρωτας, άλλη φωλιά,

με ξένο ρούχο χτίζει.

Λόγια που γίνανε πουλιά

φύλλα του Οκτώβρη

και φιλιά.

Σ’ αυτή τη μάχη,

λέει η καρδιά,

κανένας δεν κερδίζει.

 

Μάτια ,της μνήμης φυλακτό
στης λήθης το ποτάμι,

τρυγήσανε οι μέλισσες,
της νιότης τ’ άγιο φως.
Φθινόπωρο,

μα, όταν θα ’ρθεις

το παγωμένο τζάμι

θα γράφει…

δεν με θέλησες.

Κι η Μοίρα η τελάλισσα,

Οκτώβρη, στα χαλάλισα.

 

Αύριο…  εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

 

Ηράκλειο, οδός 25ης Αυγούστου ή αλλιώς, οδός Πλάνης

Φθινόπωρο 2003

Και εκεί…

μαζί περπατήσαμε

 

 

Στου Οκτώβρη τη λήθη

 

 

 

« Νένα », Λάδι σε μουσαμά Σπύρος Τρούσας

 

Βρήκα δυο φιλιά

στην τριανταφυλλιά.

Στης καρδιάς σου το κύμα

στης μορφής σου το σχήμα,

ο Οκτώβρης  με φέρνει

κι ότι έχω, εκεί γέρνει

με τη θύμηση μόνο

μετράω το χρόνο,

στη δική σου ιστορία

με την ίδια απορία.

 

Στη σιωπή θα με βρεις,

τι μπορείς να μου πεις;

Η αγάπη είναι φύλλα

και γλυκιά ανατριχίλα.

Όλα αυτά που φοβάμαι

και ακόμη λυπάμαι,

στα μεγάλα ταξίδια

όλα έμειναν ίδια.

Μόνο εσένα δεν έχω

μα και πάλι αντέχω.

 

Ανατέλλεις με λέξεις

είσαι σ’ όλες τις σκέψεις,

με τα άλυτα μάγια

στης ψυχής τα καρνάγια.

Πώς ν’ αγγίξω ουρανό;

Στην καρδιά το κενό

έλα, κάτι, απόψε να γίνει

να γελάς, με τη νέα σελήνη.

Στου Οκτώβρη τη λήθη

ακριβό παραμύθι.

 

Ζωγραφίζω σκουριές

μόνο εσύ, δεν μου φταις.

Απ’ του νου τα σοκάκια

αντιγράφω στιχάκια

και στον έρημο δρόμο

με μαντήλι στον ώμο,

περπατώ από ώρα

ν’ ανταμώσω τη μπόρα.

Είμαι μόνη, χωρίς…

Και βραδιάζει νωρίς.

 

 

 

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα  1  Οκτώβρη 2015

 

 

H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου]  γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…» Βιβλία:  «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον.  Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου.  Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top