Διήγημα: “Καλώς το Δημητράκι μου!”
Της Αγγελικής Πλουμά //
Βλέμμα χωρίς εστίαση
Μπαίνει στο κομμωτήριο σκυφτή. Κοιτάζει τα παπούτσια της και ψιθυρίζει κάτι που μοιάζει με καλησπέρα. Τα μαλλάκια της άσπρα και ίσια, φρεσκολουσμένα, μεταξένια. Κάθεται σε μια γωνιά, μαζεμένη κοπιάζει να πιάσει όσο λιγότερο χώρο γίνεται.
– Θα … λέει κάποια στιγμή στη Σταυρούλα, τη κομμώτρια.
– Εντάξει, απαντάει εκείνη χαμογελαστή.
Εκείνη η άτιμη η σύνταξη πάλι πετσοκομμένη ήρθε. Δε φτάνει για να πληρώσει και για «τη κόμμωση»… αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Ένα χρόνο τώρα τεφτέρι έχει ανοίξει με τα χρωστούμενα.
– Θα σε πληρώσω, λοιπόν, εννοεί …αλλά και άλλα πολλά υπάρχουν μέσα στο «Θα».
Τα μάτια μένουν καρφωμένα στα χέρια της που στριφογυρίζει νευρικά περιμένοντας τη σειρά της. Η Σταυρούλα πότε- πότε της χαμογελάει πάνω από τα κεφάλια που περιποιείται. Εκείνη προς στιγμήν ξεθαρρεύει, της ανταποδίδει ένα ντροπαλό μειδίαμα και μετά τρομαγμένη, από το κουράγιο της, ξαναμαζεύεται σε ένα κουβαράκι.
Πλέκει τα δάχτυλα ξανά στην ποδιά της κοιτάζοντας το κενό. Όταν έρχεται η σειρά της και τη φωνάζει η Σταυρούλα, σηκώνεται και με μικρά- μικρά, παιδικά, δειλά βήματα κάθεται στην καρέκλα και σηκώνει το πρόσωπό της στο καθρέφτη. Τα ματάκια της κοιτάζουν το καθένα σε άλλη κατεύθυνση …
– Καλώς το Δημητράκι μου. Να τα κόψουμε λίγο, τι λες; Η Σταυρούλα της χαμογελάει ξανά.
Αλλά τα υγρά ματάκια με την διαφορετική κατεύθυνση έχουν εγκαταλείψει πια τον καθρέφτη και έχουν καρφωθεί ξανά στα παπούτσια.
– Θα …ξαναλέει και μέσα στο βλέμμα το ανεστίαστο, ξεπηδάνε κι όλα τα «θα» της ζωής της που δεν έγιναν ποτέ «να»…
Το «θα» γίνω κι εγώ σαν τα άλλα παιδάκια, πίσω από το σκληρό εμπαιγμό από τις συμμαθήτριες στην αυλή του σχολείου, το «θα» βρώ κι εγώ ένα σύντροφο παρά τον χρόνιο αποκλεισμό από τον έρωτα και το χάδι, το «θα» μπορώ κι εγώ να περνάω από την πλατεία του χωριού χωρίς να ακούω τους ψιθύρους και τα γέλια που με σκοτώνουν, «…να, να, να η γκαβή».
– Εντάξει, εντάξει, λέει η Σταυρούλα βιαστικά, απαντώντας για κείνο το χρέος που αυγαταίνει. Και κάνει και τη θυμωμένη μ ένα τρυφερό τρόπο καθώς της χαϊδεύει απαλά το άσπρο κεφαλάκι.
– Όλο τα ίδια θα λέμε βρε Δημητράκι μου!
Κουνάει το κεφάλι, γέρνοντάς το προς τα κάτω, σαν το κατάδικο, πολλά τα χρόνια της εκούσιας φυλάκισης στο σπίτι της που δεν υπάρχουν καθρέφτες. Και τώρα ντρέπεται να δει τον αντικατοπτρισμό της, θέλει να γίνει ένα με το πάτωμα ψιθυρίζει κάτι που μόλις ακούγεται : “ναι να τα κόψουμε” και σε ένα τελευταίο βλέμμα από το αριστερό μάτι το καλό, χωράει όλη η αγάπη για τη Σταυρούλα. Που παρότι νεαρότερη από την ίδια, τη νοιάζεται περισσότερο κι απ` ότι τη νοιαζόταν η ίδια της η μάνα και την προσέχει σαν να είναι άνθρωπος της φαμελιάς της.
Γι αυτό και «το Δημητράκι» κάθε φορά που νοιώθει πως οι τέσσερις τοίχοι την πλακώνουν, πως δεν αντέχει άλλο και πως θέλει κάποιος να τη χαϊδέψει, έστω και φευγαλέα, σέρνει τα κουρασμένα εβδομηντάχρονα πόδια της από τον πέρα μαχαλά κι έρχεται μέχρι εδώ, ρισκάροντας χειμώνα – καλοκαίρι να περνά μπροστά από όλα αυτά τα βλέμματα, τα ξένα βλέμματα, τα αδιάκριτα βλέμματα που συνεχίζουν να την παραβιάζουν. Για να συναντήσει αυτή την αγάπη, να νοιώσει αυτό το χάδι, να αντέξει λίγο ακόμα…
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποiηση: “Εσύ”
Της Κατερίνας Κανάκη- Αξούγκα // Εσύ Είσαι η ποίηση μου, η γραφή μου, το μυστικό κομμάτι της ύπαρξης μου, ο σωσίας ενός άλλου εαυτού πίσω από τα σώματα που ακουμπώ, είσαι το άπειρο, το νυν και το
Περισσότερα -
27 Ιουνίου – Έλεν Κέλλερ
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Η Έλεν Κέλλερ, γεννημένη σαν σήμερα το 1880, ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, λέκτορας, ενεργή ακτιβίστρια, ειρηνίστρια, υπέρμαχος του δικαιώματος της γυναικείας ψήφου, των εργατικών δικαιωμάτων και του σοσιαλισμού, καθώς και άλλων προοδευτικών κινημάτων. Έμεινε τυφλή και κωφάλαλη
Περισσότερα -
Το ποίημα της εβδομάδας: Ελένη Γκίκα, «Η ψυχή της κούκλας»
Επιμέλεια- ανθολόγηση: Καλομοίρα Πιέτρη-Αυγούστη // Ελένη Γκίκα, «Η ψυχή της κούκλας» Για να διαβάσει γράφει για να μπορέσει να διαβάσει το πρόσωπο, μια μάσκα, το προσωπείο, η ίδια το δημιούργημα και η δημιουργός ταυτόχρονα τώρα που γίνεται
Περισσότερα -
✓ Πάρις Μηλίτσης: «Μια αλήθεια εκατό χρόνων, όπως αυτή της κεντρικής ηρωίδας, αρχικά είναι η αλήθεια του ενός ατόμου στο τέλος καταλήγει να γίνει η αλήθεια των πολλών»
Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καρύδη // Ένα ταξίδι στον χρόνο και τον τόπο, ένα οδοιπορικό σκέψεων, συναισθημάτων, εικόνων, αλλά και μεγάλων ανατροπών είναι το «Αραπιάν Τσαρσί-Αθήνα» του Πάρι Μηλίτση που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Περισσότερα -
Το διαδραστικό κλειδί
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // * «Ο σύμβουλος του βασιλιά», Μάκης Τσίτας, εικονογράφηση: Μαιρηλία Φωτιάδου, θεματική κατηγορία: εικονογραφημένα βιβλία, ηλικία: για παιδιά από 3 ετών, σειρά: Μικρές Καληνύχτες, εκδόσεις Μεταίχμιο, σελίδες: 32 «Στη μνήμη τού πατέρα μου» αφιερώνει κι
Περισσότερα -
Διήγημα: “Εκείνο ακριβώς το μπλε”
Γράφει η Χριστίνα Ντούση // Δεν έμοιαζε καθόλου με τα υπόλοιπα. Εκείνα ήταν από βαμβάκι τόσο χοντρό που σχεδόν δεν δίπλωναν. Τις ζεστές νύχτες ανέβαζαν ακόμη περισσότερο τη θερμοκρασία του σώματος. Ήταν άσπρα με μικρά διάσπαρτα ανθάκια
Περισσότερα -
«Ράιτ, το ατσάλινο πουλί»
Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου // «ΡΑΪΤ, ΤΟ ΑΤΣΑΛΙΝΟ ΠΟΥΛΙ» Κοίταξε τώρα μια σύμπτωση. Η δημοσίευση δύο πολύ περίεργων φωτογραφιών, με το ίδιο θέμα: ‘ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ.’ Η μία φωτογραφία, το παρουσιάζει σαν προϊόν
Περισσότερα
