Fractal

Τέσσερα ποιήματα

Της Καλλιόπης Γιατρουδάκη // *

 

 

 

Χάικου

 

Έγκατα ρευστά

στάλα τη στάλα ρέουν

ως καταρράκτης

 

βορρά και τροφή

ω εφήμεροι θνητοί

επί ματαίω.

 

στα έγκατά μου

σπόρος κεκοιμημένος

άνθισε το Φως.

 

Έλα ως φανός

σκότους σκοτεινότερος

και φύλαξόν με.

 

Θνητέ νευρώνα

οι προσμονές μάταιες

εξελού θάττων.

 

Ώ άγνωστε πλάνητα

Παρερμήνευσε

Βαθύτατες πληγές μας

 

Ενσωματώσου εντός

Κάθιδρος έλα

Φαιέ ήλιε του σκότους

 

Απόσταση σταθερή

Η ανάσα μου

Ιδιοκτησία σου

 

Υπερδρασκελίζοντας

Οι Θείοι Νόμοι

Φυγοδικούν ες αεί

 

 

 

Accumulazione

Κουβαλώ θλίψεις παλαιών γενεών προγόνων πρωθύστερων κλαυθμών καταλήξεις μου είναι απολύτως φανερό κορυφώνω στο δέρμα μου απολήξεις νεύρων μυώνων σπασμούς που δε μου ανήκουν καύσους περιπαθείς αντηχήσεις στεναγμών εμβοηθέντων

από στήθη παρελθόντα είναι απόλυτα λογικό μέσα στο αίμα όλους σας ακούω με προσοχή υπακούω στις προσταγές σας ακολουθώ τη γραμμή αυτή του αίματος που σε απόγνωση με φτάνει.

Είναι απλό δεν είμαι μία μόνη εγώ με κατοικούν μυριάδες που υπήρξαν με οδηγούν με καταδίκες οι δωρεές τους εξομοιωμένες τρέχω μακριά από το κορμί μου να σωθώ να κόψω τη σύνδεση ∙ αδύνατον.

 

 

 

Μια Δευτέρα

Πρωινό της Δευτέρας κορυφώνεις τους ήχους με τις σκέψεις μου και πάλι σε ασυνάρτητη σύνδεση σύνθεση του εντός με το έξω λατρεύω τους ήχους με προσδιορίζουν ορίζουν το σημείο μου όπως η μια λέξη καλεί πλάι την άλλη βρέθηκα στη σημερινή γωνιά μου κρατώ το μαχαίρι ίσως αυτό να σε θυμίζει αιχμή λεπίδας η ανοσία σου η κόψη της πληγής μου εκ διαμέτρου σε αντίθεση, βρίσκομαι σε ένα χώρο ακυβέρνητο πλέοντας στους ήχους μου, εκστατική παραλλαγή της δικής μου πραγματικότητας ξεφλουδίζω με το μαχαίρι πλέον τον εαυτό μου

σε καλώ, πράγματι είναι μια κλήση η απουσία, ένωση άρρηκτη πλέξιμο της απόρριψης, σε απορρίπτω απέσυρα την επιθυμία είχε μια λάθος κατεύθυνση, σπάνια κατευθύνεται προς το σωστό προορισμό μια και λατρεύω να ζω το λάθος απείρως πιο ενδιαφέρον απ’ το σωστό

ιάσιμο, μακριά απ’ το ιάσιμο αμβλύνω την πληγή μόνη απόδειξη της ζωής δότης συνέχειας χειραγωγός αιώνιος αντίπαλος τα δυο άκρα που συνθέτουν το τίποτα συναρτώμενα πάλι σε κενό καταλήγω σε αποτυχημένες θεραπείες είναι η ζωή μες στο κεφάλι μου απείρως ανεξερεύνητη απείρως αδέκαστη

 

 

 

Όταν σε εισπνέω

εισπνέω από τις φλέβες μου

είναι το αίμα μου που ψάχνει να σμίξει το δικό σου

 

σ’ εκείνο το σημείο

χωρίζονται όλα τα μυστήρια

ανάλαφρα και βίαια

χέρι στο λαιμό

εγκεφαλικός βρόγχος

 

είναι το αίμα μου

που ακολουθεί τα βήματά σου

 

είναι,

για σένα

Τρόπαιο

 

 

* H Καλλιόπη Γιατρουδάκη, γεννήθηκε στα Χανιά το 1975. Σπούδασε στην Αν Σχολή Καλών Τεχνών Ρώμης και μεταπτυχιακά στην Ιστορία και Θεωρία Μοντέρνας Τέχνης στο Essex. Είναι μητέρα δυο παιδιών. Γράφει από πολύ νεαρή ηλικία.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top