ΤΖΟΝ ΠΕΡΚΙΝΣ: Ένας «Οικονομικός δολοφόνος» μιλά έξω από τα δόντια για την κρίση, την Ελλάδα και την «κεφαλαιοκρατία»

Ο μετανιωμένος σήμερα Τζον Πέρκινς

Ο αμερικανός συγγραφέας Τζον Πέρκινς είναι γνωστός στην Ελλάδα (και διεθνώς) από το βιβλίο του «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου».

 

Πρωτοκυκλοφόρησε το 2004 προκαλώντας αίσθηση. Για ένα χρόνο σχεδόν βρισκόταν στη λίστα των «ευπώλητων» των NEW YORK TIMES ! Από τότε αποτελεί συχνά σημείο αναφοράς από ειδικούς και μη.

Στη χώρα μας εκδόθηκε από την «ΑΙΩΡΑ», σε μετάφραση του Β. Αθανασιάδη και εισαγωγικό σημείωμα του Στ. Κούλογλου το 2007. Στην ιστοσελίδα των εκδόσεων υπάρχει μια παρουσίαση της διεθνούς καριέρας του βιβλίου (http://aiora.gr/john_perkins_confession/?lang=el), ενώ στην πρόσφατη επανέκδοση του (2011) παρουσιάζεται από τους εκδότες με το εξής συνοπτικό κατατοπιστικό σημείωμα:

«Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, όταν ο Τζον Πέρκινς έμαθε για το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, βρισκόταν πολύ μακριά από τη Νέα Υόρκη. Γνώριζε όμως ήδη πολλές απαντήσεις σε πολλά “γιατί” και “πώς”. Οικονομικός δολοφόνος επί σειρά ετών, υπονόμευε το πεπρωμένο υπανάπτυκτων κρατών καθιστώντας ολόκληρες χώρες ομήρους ενός συστήματος που ο ίδιος ονομάζει εταιρειοκρατία. “Οι Οικονομικοί Δολοφόνοι”, γράφει ο Πέρκινς, “είναι υψηλόμισθοι επαγγελματίες που εξαπατούν χώρες σε όλο τον κόσμο, αποσπώντας τους ποσά που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια δολάρια. Τα μέσα που χρησιμοποιούν για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι μεταξύ άλλων οι οικονομικές εκθέσεις με πλασματικά στοιχεία, οι νοθευμένες εκλογές, η εξαγορά συνειδήσεων, ο εκβιασμός, το σεξ και οι πολιτικές δολοφονίες».

Στο βιβλίο “Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου”, το οποίο πολλοί τον προειδοποίησαν να μην γράψει, ο Πέρκινς αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές ενός συστήματος το οποίο προωθεί την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ υπό το μανδύα της “παγκοσμιοποίησης”, καταδικάζοντας εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη στην ανέχεια.»

Έκδοση στις ΗΠΑ με την ένδειξη ότι πρόκειται για best seller.

Τον περασμένο μήνα (τελευταία ανάρτηση 11 Σεπτεμβρίου 2014) ο μη κερδοσκοπικός διαδικτυακός ενημερωτικός τόπος TROUTHOUT δημοσίευσε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξή του συγγραφέα. (http://truth-out.org/news/item/26112-an-economic-hit-man-speaks-out-john-perkins-on-how-greece-has-fallen-victim-to-economic-hit-men).

Ο Πέρκινς μιλά εκεί με τον Μιχάλη Νευραδάκη, που είναι επικεφαλής μιας ομάδας εθελοντών, η οποία έχει συγκροτήσει ένα κοινωφελή, μη εμπορικό οργανισμό ΔΙΑΛΟΓΟΣ MEDIA (www.dialogosmedia.org). Εκπέμπει μια εβδομαδιαία δίγλωσση ραδιοφωνική εκπομπή, που μεταδίδεται προς το παρόν από 15 ραδιοφωνικούς σταθμούς διαδικτυακά.

Αποσπάσματα της συνέντευξης του Πέρκινς δημοσιεύτηκαν το τελευταίο διάστημα σε διάφορους ελληνικούς ιστότοπους. Το FRACTAL με την άδεια του Μ. Νευραδάκη, δημοσιεύει μεταφρασμένη ολόκληρη την ενδιαφέρουσα και άκρως ενδιαφέρουσα για τα καθ΄ ημάς συνέντευξη. Όπως αυτή έχει καταχωρηθεί στον TROUTHOUT, μετά τη ζωντανή μετάδοσή της από Dialogos Radio (dialogosradio.org).

Ολόκληρο το κείμενο της αποκαλυπτική συνέντευξης

Μετάφραση- απόδοση: Πέρσα Κουμούτση

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγγραφέας Τζον Πέρκινς μιλά ανοικτά και καταθέτει αλήθειες. Στο διάσημο πια βιβλίο του, «Confessions of an Economic Hit Man» (στα ελληνικά αποδόθηκε ως «Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου) αποκαλύπτει πώς διεθνείς οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, ενώ δημόσια ευαγγελίζονται ότι σώζουν τις χώρες σε οικονομική κρίση, στην πραγματικότητα στήνουν τα δόκανα τους και βάζουν δολώματα στις κυβερνήσεις, υποσχόμενοι θεαματική ανάπτυξη, με έργα υποδομής, που θα προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας και γενικά μελλοντική οικονομική ανάπτυξη.

Παρόλα αυτά οι δανειζόμενες χώρες, όχι μόνο δεν καταφέρνουν να πετύχουν οικονομική ανάπτυξη, αλλά πέφτουν θύματα ενός επαχθούς χρέους, που τις παραλύει παντελώς.

Και εδώ είναι που οι «οικονομικοί σκοπευτές (δολοφόνοι) » κάνουν την εμφάνιση τους. Μοιάζουν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Ανθρωποι με βιογραφικά πέραν πάσης υποψίας, που ταξιδεύουν σε αυτές τις χώρες για να επιβάλουν τις σκληρές και αδιάλλακτες πολιτικές, τις οποίες έχουν υπαγορεύσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, ως «βιώσιμες λύσεις» στα οικονομικά αδιέξοδα. Άνδρες σαν τον Τζον Πέρκινς έχουν εκπαιδευτεί να «ξεζουμίζουν» κάθε σταγόνα πλούτου από τις εξαθλιωμένες οικονομίες και συνεχίζουν να το κάνουν αυτό ως σήμερα.
Τη συνέντευξη, που ακολουθεί, παραχώρησε στο ραδιοφωνικό συντάκτη της εκπομπής «DialogosRadio». Σε αυτή ο Τζον Πέρκινς, μιλά για το πώς η Ελλάδα και η Ευρωζώνη έχουν γίνει τα νέα θύματα των «οικονομικών δολοφόνων».

Τι είναι και πως ενεργούν οι HITMEN

-Mιχάλης Νευραδάκης: Στο βιβλίο σας αναφέρετε ότι υπήρξατε και εσείς κάποτε ένας από αυτούς τους «άνδρες» και μάλιστα για πολλά χρόνια. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι επονομαζόμενοι «hit men» (οικονομικοί δολοφόνοι) και τι ακριβώς κάνουν;

John Perkins: Βασικά, η δουλειά μου συνίστατο στο να αναγνωρίζω τις χώρες που διέθεταν φυσικούς πόρους, μεγάλες αγορές ή ακόμα και κερδοφόρο συστήματα δημόσιων μεταφορών, τους οποίους οι οργανισμοί μας εποφθαλμιούσαν, όπως το πετρέλαιο γα παράδειγμα. Από τη στιγμή που εντοπίζαμε αυτές τις χώρες, κανονίζαμε να τους χορηγούνται τεράστια δάνεια, αλλά τα χρήματα δεν πήγαιναν ποτέ σε αυτές τις χώρες, αλλά στα δικές μας Εταιρίες, με τις οποία κτίζαμε έργα υποδομής στις ίδιες χώρες, όπως για παράδειγμα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, εθνικές οδούς κλπ Έργα, που ήταν προσοδοφόρα ή ευνοούσαν τους λίγους πλουσίους, καθώς και τις δικές μας εταιρείες, και όχι την πλειοψηφία των ανθρώπων, που δεν διέθεταν να αγοράσουν μετοχές σε αυτά τα έργα και, παρ’ όλα αυτά, επωμίστηκαν το τεράστιο οικονομικό βάρος και κατά συνέπεια το χρέος, όπως έγινε στην Ελλάδα: ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα χρέος.

« Οι υπερχρεωμένες χώρες υποδουλώνονται σε αυτό που ονομάζω εγώ «corporatocracy: Αυτοκρατορία των μεγάλων Εταιριών». Σήμερα έχουμε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, και δεν είναι αμερικάνικη, δεν είναι εθνική, είναι η αυτοκρατορία των παντοδύναμων Εταιριών. Οι παντοδύναμες εταιρίες είναι αυτές που διοικούν τα κράτη».

Έπειτα, από τη στιγμή που εδραιώνεται το χρέος, επιστρέφουμε. Στην περίπτωση της Ελλάδος σήμερα, είναι το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιβάλουν επαχθή μέτρα στη χώρα: αύξηση των φόρων, μειώσεις στα εισοδήματα, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας (ΔΕΚΟ), συστήματα ύδρευσης, αποχέτευσης ακόμα και τα μέσα μεταφοράς κλπ Έτσι, η Ελλάδα υποδουλώνεται σε αυτές τις εταιρίες, στο ΔΝΤ και στη περίπτωση σας στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Βασικά οργανισμοί σαν την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΔΝΤ, δεν είναι παρά τα εργαλεία ενός μεγάλου και παντοδύναμου οργανισμού, που εγώ αποκαλώ «corporatocracy».

-Αλλά πριν πούμε για την Ελλάδα, ας μιλήσουμε λίγο περισσότερο για τον τρόπο με τον οποίο αυτοί οι άνδρες και οι οργανισμοί σαν το ΔΝΤ λειτουργούν. Αναφερθήκατε στο πώς ξεκινούν και πώς παγιδεύουν τις χώρες σε τεράστια χρέη και πώς τα χρήματα αυτά προέρχονται και επιστρέφουν στους οργανισμούς. Αναφέρεστε, επίσης, στο βιβλίο σας στις υπερβολικά αισιόδοξες προβλέψεις τους σε ό, τι αφορά την ανάπτυξη και στις υποσχέσεις τους στις κυβερνήσεις και στους πολιτικούς αυτών των κρατών, που στην πραγματικότητα δεν ανταποκρίνονται σε καμιά αλήθεια.

Ακριβώς, τους λέμε, για παράδειγμα, ότι αν γίνουν επενδύσεις σε συστήματα ηλεκτρικής ενέργειας, ηλεκτροδότησης κλπ η οικονομία τους θα ανακάμψει θεαματικά, με ταχύτατους ρυθμούς. Ότι αν επενδύσουν σε αυτές τις επιχειρήσεις, θα δουν οικονομική ανάπτυξη, όμως το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ανάπτυξης ‘εκτρέπεται’ στους πλουσίους με αποτέλεσμα να γίνονται πιο πλούσιοι αφού έχουν τεράστια ποσοστά συμμετοχής στην οικονομία. Δεν επηρεάζουν την πλειοψηφία των ανθρώπων, η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, όπως και η κατάσχεση των περιουσιών τους και το φαινόμενο αυτό βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει και στη Αμερική.

«Στην περίπτωση της Ελλάδος, η αντίδρασή μου ήταν πως η Ελλάδα είχε μπει στο στόχαστρο των συγκεκριμένων ανδρών (οικονομικών δολοφόνων), δεν υπάρχει επ’ αυτού καμία αμφιβολία.»

-Υπάρχουν κοινά στοιχείο με άλλες χώρες που έχουν, επίσης, μπει στο ίδιο αυτό οικονομικό στόχαστρο, είναι για παράδειγμα όλες οι χώρες πλούσιες σε φυσικό πλούτο ή κάποιες θα λέγατε ότι διαθέτουν στρατηγική σημασία;

Ναι και αυτό. Οι φυσικοί πόροι μπορεί να πάρουν πολλές μορφές: ένα είναι ο φυσικός πλούτος ενός τόπου: ορυκτά ή το πετρέλαιο. Αλλά, επίσης, είναι και η στρατηγική θέση κάποιας χώρας, οι μεγάλες αγορές, τα φτηνά εργατικά χέρια. Έτσι, διαφορετικές χώρες έχουν διαφορετικές ανάγκες. Πιστεύω πως αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη δεν διαφέρει από τα όσα ανέφερα νωρίτερα.

Εξουσία της «κεφαλαιοκρατίας»

-Τι συμβαίνει όταν, τελικά, εδραιώνεται το χρέος σε αυτές στις χώρες, που έχουν ήδη μπει στο στόχαστρο; Πώς οι μεγάλες αυτές δυνάμεις με τους μεγάλους σκοπευτές, οι διεθνείς οργανισμοί επιστρέφουν για να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα από τις υπερχρεωμένες χώρες;

Πείθοντας ότι αν αυτές οι χώρες υιοθετήσουν την πολιτική που τους προτείνουν, πουλήσουν τις δημόσιες εταιρίες κοινής ωφέλειας, τα συστήματα ύδρευσης ή αποχέτευσης, τα σχολεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμα και τις φυλακές τους στις μεγάλες εταιρίες. Ιδιωτικοποιείστε, ιδιωτικοποιείστε, τους λένε. Επιτρέψτε μας να κτίσουμε ‘στρατιωτικές βάσεις’ στο δικό σας έδαφος. Πολλά μπορούν να συμβούν αλλά, βασικά, όλες αυτές οι χώρες γίνονται υπόδουλες των μεγάλων εταιριών, της παντοδυναμίας των οργανισμών «corporatocracy». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα έχουμε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, δεν είναι πια ούτε Αμερικάνικη, ούτε κάποια άλλη, είναι η αυτοκρατορία των οργανισμών που επιβάλλουν τους νόμους τους ακόμα και στην Αμερική, ελέγχουν την πολιτική της και, σε ένα μεγάλο βαθμό, ελέγχουν πολλές άλλες τις κυβερνήσεις και την πολιτική χωρών όπως η Κίνα κι άλλες πολλές.

Ο Πέρκινς στην Αθήνα για το ντοκιμαντέρ του Στ. Κούλογλου.

Η Ελλάδα «χτυπήθηκε»

-Τζον, ας μείνουμε λίγο στο παράδειγμα της Ελλάδας. Βεβαίως αναφέρθηκες στην πεποίθησή σου ότι η χώρα έχει πέσει θύμα αυτών των ανδρών και των διεθνών οργανισμών. Ποια ήταν η δική σου αντίδραση όταν άκουσες για την κρίση στη Ελλάδα και τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα μας;

Παρακολουθώ την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Ήμουν στη ελληνική τηλεόραση πριν από λίγο καιρό για να συμμετάσχω σχολιάζοντας ένα ντοκιμαντέρ ελληνικής παραγωγής με τίτλο «Εξομολόγηση ενός πρώην Οικονομικού Δολοφόνου » (πρόκειται για το γνωστό ντοκιμαντέρ του Στ. Κούλογλου) και πέρασα αρκετό χρόνο στην Ισλανδία και την Ιρλανδία.

Στην Ισλανδία προσκλήθηκα για να ενθαρρύνω τον κόσμο να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα να μη πληρώσει το χρέος του και το έκανα. Ως αποτέλεσμα η Ισλανδία τα πάει μια χαρά τώρα οικονομικά σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.

Στην Ιρλανδία, αντιθέτως, παρότι προσπάθησα να κάνω το ίδιο, οι Ιρλανδοί καταψήφισαν το δημοψήφισμα, παρότι υπήρχαν πολλές αναφορές ότι υπήρχε μεγάλη διαφθορά. Αυτό πάλι είναι μέρος το παιγνιδιού των εταιριών : «πείστε τους ανθρώπους ότι είναι κατώτεροι», οι παντοδύναμες εταιρίες είναι πολύ ικανές στο να πείθουν.

Στην περίπτωση της Ελλάδας το κατάλαβα αμέσως. Η Ελλάδα χτυπήθηκε σκέφτηκα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Βέβαια, η Ελλάδα έκανε λάθη, οι ηγεσίες σας έκαναν λάθη, όχι όμως ο λαός και τώρα του ζητούν να πληρώσει για τα λάθη των ηγεσιών του. Αλλά αυτό συμβαίνει παντού, σε όλο τον κόσμο. Τα ίδια είδαμε να συμβαίνουν στη Λατινική Αμερική, στην Ασία και αλλού.

– Υπάρχει πλέον στην Ελλάδα ένα κοινό αίσθημα αυτό-απαξίωσης, καθώς πολλοί αισθάνονται πως οι ίδιοι και γενικότερα οι απλοί πολίτες φταίνε για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, πως ο ίδιος ο Ελληνικός λαός απέτυχε. Επίσης, έχουν ελαττωθεί οι κινητοποιήσεις ενώ υπάρχει και μεγάλο κύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα. Σας ακούγεται οικείο αυτό; Το είδατε να συμβαίνει και σε άλλες χώρες που έπεσαν θύματα οικονομικών δολοφόνων;

Βεβαίως είναι μέρος του παιγνιδιού: να πείσουμε τον κόσμο ότι φταίει, ότι έκανε λάθη, ότι υπήρξαν κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτή είναι η πολιτική των κεφαλαιοκρατικών οργανισμών, όπως τότε με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο κόσμος πείστηκε ότι το βόρειο Βιετνάμ ήταν «σατανικό». Σήμερα είναι οι Μουσουλμάνοι. Είναι η πολιτική του ¨διαίρει και βασίλευε». Ότι εμείς είμαστε οι καλοί, οι δίκαιο, εσείς είστε λάθος. Και σε αυτή την περίπτωση όλη η αρνητική ενέργεια, η επίκριση, μεταφέρθηκε στους Έλληνες: είστε τεμπέληδες, δεν κάνατε αυτό ή εκείνο, δεν ακολουθήσατε σωστή πολιτική κλπ. Ενώ στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο φταίξιμο ανήκει στους οικονομικούς κολοσσούς που ενθάρρυναν την Ελλάδα να πάρει τον συγκεκριμένο δρόμο. Και θα έλεγα πως κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Αμερική, όπου οι άνθρωποι έχουν πεισθεί πως επειδή τα σπίτια τους κατάσχονται από τις τράπεζες, αυτοί είναι ανόητοι που τα αγόρασαν ή πως αγόρασαν λάθος σπίτια, ξόδεψαν περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν κλπ.

Το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης του best-seller.

Πρωταγωνιστές οι τραπεζίτες

Στην πραγματικότητα οι τραπεζίτες εκεί, όπως και οι απανταχού τραπεζίτες, ενθαρρύνουν τον κόσμο να ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα μπορεί. Τους εμπιστευτήκαμε κάποτε στις Ηνωμένε ς Πολιτείες της Αμερικής γιατί δεν πιστέψαμε ποτέ πως ένας τραπεζίτης θα μας έλεγε να αγοράσουμε ένα σπίτι του ενός εκατομμυρίου, ενώ μπορούσαμε να πληρώσουμε μόνο τα μισά ή λίγο πιο πάνω από αυτά. Πιστέψαμε ότι οι τράπεζες δρούσαν προς όφελός μας. «Σφίξτε τις ζώνες», μας έλεγαν, «σε λίγα χρόνια το ακίνητό σας θα αξίζει τα διπλά». Αλλά στην πραγματικότητα η αξία του ακίνητου όχι μόνο δεν αυξήθηκε, αλλά μειώθηκε σημαντικά, η αγορά κατέρρευσε. Οι τράπεζες κατάσχεσαν όλα αυτά τα ακίνητα, τα παρουσίασαν έπειτα με νέο περιτύλιγμα και τα ξαναπούλησαν σε νέους ιδιοκτήτες. Και τότε, βέβαια, οι άνθρωποι άκουγαν το εξής αμίμητο: « ήσουν ανόητος, ήσουν πλεονέκτης, γιατί αγόρασες ένα τόσο ακριβό ακίνητο;» Κάτι ανάλογο και ίσως σε μεγαλύτερη κλίμακα συνέβη σε πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας.

Ανοησία η λιτότητα

– Στην Ελλάδα, τα παραδοσιακά μεγάλα πολιτικά κόμματα είναι υπέρ της αυστηρής λιτότητας, που επιβλήθηκε. Αλλά, επίσης, βλέπουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις και μια μερίδια του Τύπου -που προφανώς ωφελείται -να τη στηρίζει. Σας εκπλήσσει αυτό;

Όχι, δεν με εκπλήσσει, αλλά μου φαίνεται γελοίο γιατί τα μέτρα λιτότητας είναι αναποτελεσματικά, δεν ωφελούν! Ποτέ δεν ωφέλησαν και θα αναφερθώ στο παράδειγμα των ΗΠΑ. Κατά τα διάρκεια του μεγάλου Κραχ (1929), ο Ρούζβελτ αντιμετώπισε την οικονομική ύφεση βάζοντας τον κόσμο σε δουλειές, ώστε να τονωθεί η ρευστότητα στις αγορές. Ήξερε ότι μόνο αυτή η πολιτική είναι αποτελεσματική. Τα αυστηρά μέτρα λιτότητας είναι αναποτελεσματικά σε περιπτώσεις σαν αυτές.

«Αυτό που δεν αντιλήφθηκα στη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν σε ποιο βαθμό η «αυτοκρατορία των εταιριών» δεν θέλει μια ενωμένη Ευρώπη.»

Πρέπει, επίσης, να καταλάβουμε ότι στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, τα τελευταία 40 χρόνια η μεσαία τάξη ήταν συρρικνούμενη, ενώ η οικονομία αναπτυσσόταν. Το ίδιο συνέβη παντού σε όλο τον κόσμο. Παγκοσμίως η μεσαία τάξη έχει αρχίσει να συρρικνώνεται. Όμως, οι μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να αναγνωρίσουν επιτέλους ότι αυτό μακροπρόθεσμα δεν ωφελεί κανέναν γιατί η μεσαία τάξη συντηρεί την αγορά. Κι αν η μεσαία τάξη συνεχίσει να συρρικνώνεται, είτε στην Ελλάδα, είτε αλλού, στο τέλος οι επιχειρήσεις θα πληρώσουν το τίμημα, καθώς δεν θα υπάρχουν πελάτες. Ο Χένρι Φορντ είχε πει κάποτε: «Θέλω να πληρώνω τους εργάτες μου ικανοποιητικά για να αγοράζουν τα αυτοκίνητα Ford». Αυτή είναι μια πολύ καλή πολιτική. Συνετή. Τα αυστηρά μέτρα λιτότητας φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Είναι μια ανόητη πολιτική.

-Στο βιβλίο σας που γράψατε το 2004, εκφράσατε την ελπίδα ώστε το ευρώ να λειτουργήσει ως εξισορροπητικός παράγοντας, ένα αντίβαρο της Αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας / της ηγεμονίας του αμερικανικού δολαρίου. Περιμένατε ποτέ ότι θα βλέπαμε στη Ευρωπαϊκή Ένωση φαινόμενα όπως αυτά που βλέπουμε, όχι μόνο στη Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και άλλες χώρες;

Αυτό που δεν αντιλήφθηκα τότε ήταν πώς η αυτοκρατορία των εταιριών (κεφαλαιοκρατία) δεν θέλει μια ενωμένη Ευρώπη. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Θέλει το ευρώ, ένα ενιαίο νόμισμα στις αγορές – αλλά δεν επιθυμεί ενιαίους κανονισμούς και ενιαία νομοθεσία. Εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι κάποιες χώρες στην Ευρώπη έχουν πιο ήπιους φορολογικούς νόμους, ενώ κάποιες άλλες πιο αυστηρούς σε σχέση με το περιβάλλον, την κοινωνία κλπ γιατί έτσι μπορούν να τις βάλει πιο εύκολα να συγκρουστούν.

«Ο Ραφαέλ Κορρέα (στον Ισημερινό) έπρεπε να καταλάβει πως αν αντισταθείς με δύναμη εναντίον του συστήματος, αν οι mens δεν είναι ικανοποιημένοι, αν δεν πάρουν αυτό που θέλουν κι όπως το θέλουν, τότε τα «τσακάλια» θα εισβάλουν να σε δολοφονήσουν ή να σε ανατρέψουν με ένα πραξικόπημα».

-Πώς θα ήταν η κατάσταση για τις μεγάλες εταιρείες αν δεν είχαν τα «απάνεμα φορολογικά λιμάνια τους» σε μέρη όπως η Μάλτα ή αλλού;

Νομίζω πως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι μεγάλες αυτές δυναστείες είδαν στη αρχή το ενιαίο και δυνατό ευρώ, την ευρωπαϊκή ένωση με καλό μάτι, αλλά όσο προχωρούσε ο καιρός προέβλεψαν τι θα συνέβαινε: μια ενιαία νομοθετική πολιτική κι αυτό ήταν κάτι που απεύχονταν. Έτσι έδρασαν κατάλληλα ώστε η Ευρώπη να αποτύχει, τουλάχιστο σε ένα βαθμό.

Οι ηγέτες μόνοι τους λίγα μπορούν

-Γράψατε για το παράδειγμα του Εκουαδόρ (Ισημερινός) και άλλων χωρών, οι οποίες μετά την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, βρέθηκαν με τεράστια χρέη, κάτι που έπειτα οδήγησε σε τρομακτικά μέτρα λιτότητας. Ακούγεται γνώριμο, καθώς κάτι ανάλογο βιώσαμε στην Ελλάδα. Πως αντιστάθηκε, τελικά, ο κόσμος σε αυτές στις χώρες;

Το Εκουαδόρ εξέλεξε ένα πολύ ξεχωριστό πρόεδρο: τον Rafael Correa, αυθεντία σε οικονομικά θέματα με διδακτορικά στα οικονομικά από τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Ένας άνθρωπος που γνώριζε καλά το σύστημα κατάλαβε, επίσης, πως το Εκουαδόρ ανέλαβε αυτά τα χρέη όταν ήμουν εγώ ένας από τους οικονομικούς δολοφόνους και τη χωρά του κυβερνούσε η στρατιωτική χούντα που ελέγχονταν από τη CIA και τις ΗΠΑ.Η χούντα φόρτωσε τα τεράστια χρέη, ο κόσμος δεν συμφώνησε. Όταν ο Ραφαέλ Κορρέα εκλέχτηκε δημοκρατικά είπε αμέσως «Δεν πληρώνουμε αυτά τα χρέη, ο λαός δεν πήρε αυτά τα χρήματα, το ΔΝΤ θα πρέπει να τα απαιτήσει από τη χούντα» που είχε, όμως, φύγει από καιρό. «Ίσως πάλι ο John Perkins και οι άλλοι οικονομικοί δολοφόνοι να πληρώσουν αυτά τα χρέη, αλλά όχι, ο λαός μου».

Διαπραγματεύτηκε, ώσπου μείωσε το χρέος σε πολύ μεγάλο βαθμός, λέγοντας «ίσως πληρώσουμε ένα μικρό μέρος». Ήταν έξυπνη κίνηση. Το ίδιο συνέβη στη Βραζιλία και στην Αργεντινή και ακολούθησε το μοντέλο η Ισλανδία και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Πρέπει, όμως, να παραδεχτώ ότι ο Κορρέα αντιμετώπισε κάποια εμπόδια από τότε. Ο ίδιος, όπως πολλοί Πρόεδροι, πρέπει να ξέρουν ότι αν αντισταθείς σκληρά απέναντι στο σύστημα, αν οι δολοφόνοι μείνουν πολύ δυσαρεστημένοι, αν δεν κάνεις μια μικρή υποχώρηση, τότε τα τσακάλια θα εισβάλουν για να δολοφονήσουν ή να σε ανατρέψουν με πραξικόπημα. Και πράγματι επιχείρησαν να τον ανατρέψουν. Όπως κατάφεραν να ανατρέψουν την κυβέρνηση στη γειτονική του Ονδούρα, αλλά αυτοί οι ηγέτες σήκωσαν ανάστημα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι βρέθηκαν σε πολύ ευάλωτη θέση. Τελικά, μόνο οι λαοί μπορούν να αντισταθούν πραγματικά. Οι ηγέτες μπορούν να δράσουν μέχρι ενός σημείου. Σήμερα, σε πολλές χώρες, οι αρχηγοί των κρατών δεν είναι απλώς τρωτοί, δεν χρειάζεται μια σφαίρα για να τους εξουδετερώσουν, υπάρχουν άλλοι τρόποι: ένα οικονομικό ή ερωτικό σκάνδαλο για παράδειγμα είναι αρκετό. Το είδαμε να συμβαίνει με τον Μπιλ Κλίντον, τον Στρος Καν του ΔΝΤ. Πολλές φορές τα είδαμε να συμβαίνουν και οι αρχηγοί των κρατών γνωρίζουν πολύ καλά ότι βρίσκονται σε μια τέτοια τρωτή θέση και πώς, αν αντισταθούν σθεναρά ενάντια του status quo, θα καθαιρεθούν με κάποιον τρόπο. Το γνωρίζουν και είναι αναγκαίο, λοιπόν, για μας τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους να αντισταθούμε και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας.

Θα τους έλεγα να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν τη μεσαία τάξη, την απασχόληση, τα εισοδήματα. Να παλέψουν για όλα αυτά και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Θα τους έλεγα «Τιμήστε την ιστορία σας και δείξτε τι μπορείτε να κάνετε σε όλο τον κόσμο.

-Αναφερθήκατε στο πρόσφατο παράδειγμα της Ισλανδίας. Εκτός από το δημοψήφισμα τί άλλα μέτρα υιοθετήθηκαν για να βγει από αυτό το αδιέξοδο και να επιστρέψει στη ανάπτυξη, αλλά και σε μια πιο αισιόδοξη κατάσταση;

Επένδυσαν σε προγράμματα, ώστε να επιστρέψουν οι πολίτες στις δουλειές τους. Επίσης, δίκασαν πολλούς από τους τραπεζίτες που προκάλεσαν το πρόβλημα κι αυτό έδωσε μεγάλη ηθική ικανοποίηση και ώθηση στο λαό. Η Ισλανδία λάνσαρε προγράμματα που έλεγαν «Όχι, δεν θα προχωρήσουμε σε αυτά τα ανεκδιήγητα μέτρα λιτότητας, δε θα αποπληρώσουμε τα δάνεια που φορτωθήκαμε άδικα. Θα επενδύσουμε τα χρήματα αυτά σε προγράμματα, έτσι ώστε να επιστρέψουν οι άνθρωποι στις δουλειές τους γιατί, τελικά, αυτό αναμοχλεύει την οικονομία, τις αγορές: οι εργαζόμενοι άνθρωποι συντηρούν την οικονομία. Αν μια χώρα έχει υψηλό ποσοστό ανεργίας, όπως η Ελλάδα σήμερα, η χώρα αυτή θα βρίσκεται πάντα σε δυσχερή θέση οικονομικά. Πρέπει να μειώσετε την ανεργία, πρέπει να επιστρέψουν οι άνεργοι στις δουλειές. Είναι πολύ σημαντικό. Η δική σας ανεργία φτάνει το 28%, είναι ασύλληπτο ποσοστό και το κατά κεφαλήν εισόδημα σας έπεσε στο 40% και θα συνεχίζει να μειώνεται αν έχετε ανεργία. Για να ανακάμψετε πρέπει να παλέψετε την ανεργία, να τη μειώσετε και να πάρετε πίσω το κατά κεφαλήν εισόδημα. Να επενδύσετε στην αγορά και σε καλές υπηρεσίες.

Ο Τζον Πέρκινς

Μηνύματα προς τους Έλληνες

-Κλείνοντας, ποιο μήνυμα θα δίνατε στους Έλληνες, καθώς συνεχίζουν να βιώνουν αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες και τα αποτελέσματα των εξαιρετικά αυστηρών μέτρων λιτότητας, που επιβλήθηκαν στη χώρα;

Θέλω να τους θυμίσω την ιστορία τους. Είστε ένας υπερήφανος δυνατός λαός, ένας λαός σπουδαίων μαχητών. Η Ελληνική μυθολογία βρίθει από άξιους μαχητές, φέρατε στον κόσμο τη δημοκρατία. Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβετε ότι η αγορά είναι μια μορφή δημοκρατίας σήμερα και οι δαπάνες μας είναι οι η ψήφος μας. Οι περισσότερες πολιτικές δημοκρατίες είναι πλέον διεφθαρμένες, ακόμα και αυτή των ΗΠΑ. Η δημοκρατία δεν εφαρμόζεται γιατί στην πραγματικότητα οι εταιρίες κυβερνούν αλλά αυτή πρέπει να ισχύσει και στον στίβο των αγορών. Θα συμβούλευα τους Έλληνες να αντισταθούν. Μη πληρώνετε αυτά τα χρέη, κάντε τα δικά σας δημοψηφίσματα, αρνηθείτε να πληρώσετε, αρνηθείτε τα μέτρα, βγείτε έξω στους δρόμους και διαμαρτυρηθείτε
Θα ενθάρρυνα τους Έλληνες να συνεχίζουν να το κάνουν αυτό. Επίσης να μη δεχτούν την κατηγορία, την κριτική ότι φταίνε, γιατί δεν φταίτε! Φταίνε οι πλούσιοι, όχι ο απλός λαός. Θα τους έλεγα να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν τη μεσαία τάξη, την απασχόληση, τα εισοδήματα. Να παλέψουν για όλα αυτά και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Θα τους έλεγα «Τιμήστε την ιστορία σας και δείξτε τι μπορείτε να κάνετε σε όλο τον κόσμο!»