Fractal

Μετάφραση: Τζων  Άσμπερυ – 5  ποιήματα

Μετάφραση: Κώστας  Λιννός // *

 

 

Ο Τζων Άσμπερυ, που έφυγε στις  3 Σεπτεμβρίου 2017, ήταν Αμερικανός ποιητής, από τους σημαντικότερους των Η.Π.Α., εκπρόσωπος της λεγόμενης «Σχολής της Νέας Υόρκης». Το 1976 έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ και το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου για τη συλλογή Self-Portrait in a Convex Mirror (Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο). Σπούδασε στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Κολούμπια. Είχε εργαστεί ως κριτικός τέχνης μεταξύ άλλων στο Newsweek και στο ARTNews. Δίδαξε λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στα Κολέγια Μπρούκλιν και Μπαρντ, και ως διακεκριμένος καθηγητής ποίησης στο Χάρβαρντ. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Αμερικανών Ποιητών και της Εθνικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Διέμενε στο Χάντσον και στη Νέα Υόρκη.

 

 

 

 

 

ΛΕΥΚΑ  ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

 

Η  χειρότερη  πλευρά  απ’ όλο  αυτό –

Η  λευκή  λιακάδα  στο  γυαλισμένο  πάτωμα –

Επιστρατευμένη,

Κι  ύστερα  το  παράθυρο  κλειστό

Κι  η  νύχτα  τελειώνει  κι  αρχίζει  ξανά.

Το  πρόσωπό  της  πρασινίζει, τα  μάτια  της  είναι  πράσινα,

Στη  σκοτεινή  γωνιά  παίζοντας  ″Τ’ αστέρια  και  τα  γαλόνια

για  πάντα.″

Προσπαθώ  να  σου  περιγράψω,

Αλλά  δεν  θ’ ακούσεις, είσαι  σαν  τον  κύκνο.

 

Δεν  υπάρχουν  αστέρια  εδώ,

Ούτε  γαλόνια,

Μα  ενός  τυφλού  ανθρώπου  το  μπαστούνι  ανασκαλεύοντας,

ωστόσο  αδέξια, μέσα  στις  ενδότερες  γωνιές  του  σπιτιού.

Τίποτα  δεν  μπορεί  να  πληγωθεί! Η  νύχτα  κι  η  μέρα  αρχίζουν

ξανά!

Βάλε  λοιπόν  το  βιβλίο  στην  άκρη,

Τα  λουλούδια  που  φύλαγες  για  να  τα  δώσεις  σε  κάποιον:

Μόνο  ο  λευκός, τρομερός  αφρός  του  δρόμου  έχει  πλέον

σημασία,

Τα  νέα  άσπρα  λουλούδια  που  αρχίζουν  να  ξεπετάγονται  μόλις

τώρα.

 

 

 

ΕΝΑ  ΠΡΟΣΘΕΤΟ  ΠΟΙΗΜΑ

 

Που  λοιπόν  η  ελπίδα  κι  ο  φόβος  τους  στόχους  τους  θα  βρούνε;

Το  λιμάνι  ψυχρό  για  τα  ζευγαρωτά  καράβια,

Κι  εσύ  έχεις  χάσει  καθώς  στέκεσαι  στο  μπαλκόνι

Με  το  δάσος  της  θάλασσας  ήρεμο  και  γκρίζο  από  κάτω.

Μια  δυνατή  εντύπωση  αποσπασμένη  από  το  κατερχόμενο  φως

Αλλά  η  νύχτα  είναι  ένοχη. Ήξερες  πως  η  σκιά

Μες  στο  μπαούλο  λυσσομανούσε

Μα  καθώς  συνεχίζεις  να  μεγαλώνεις  πεινασμένος  ξεχνάς.

Το  μακρινό  κουτί  είν’ ανοιχτό. Ένας  ήχος  κόκκων

Χυμένων  πάνω  στο  πάτωμα  με  κάποια  ανυπομονησία – εμείς

Που  υψωνόμαστε  με  τη  νύχτα  αφημένη  έξω  απ’ το  κουτί  του  ανέμου.

 

 

                                                   Από  τη  συλλογή  The  Tennis  Court  Oath (1962)

 

ΤΟΝ  ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ  ΜΗΝΑ

 

Όχι  αλλαγές  στη  συντήρηση – μόνο

Μπαλώματα  γκρίζου, εδώ  όπου  η  λιακάδα  έπεφτε.

Το  σπίτι  δείχνει  βαρύτερο

Τώρα  που  έχουν  φύγει  μακριά.

Στην  πραγματικότητα  άδειασε  σε χρόνο  ρεκόρ.

Όταν  το  πληκτικό  τραπέζι  συνήθιζε  να  προκύπτει

Ένα  σπίρτο  υποχωρούσε, αργά, μέσα  στη  νύχτα.

Η  ακαδημία  του  μέλλοντος  ανοίγει

Τις  πόρτες  και  την  προθυμία  της

Η  άκαρπη  λιακάδα  κυλάει  μέσα  στους  θόλους,

Οι  καρέκλες  με  στοιβαγμένα  ψηλά  βιβλία  και  χαρτιά.

 

Ο  νηφάλιος  είναι  αυτού  του  μήνα  ο  επιπόλαιος

Επιβεβαιώνοντας  την  ιδιότητα  ότι,

Μια  διαχρονική  αξία, έχει  αλλάξει  χέρια.

Και  μπορούσες  να  έχεις  ένα  καινούργιο  αυτοκίνητο

Ένα  σετ  πινγκ  πονγκ  και  γκαράζ, αλλά  ο  ληστής

Έκλεψε  τα  πάντα  ως  εκ  θαύματος.

Στο  βιβλίο  του  υπήρχε  μόνο  μια  εικόνα  προδοσίας

Και  στον  κήπο, κραυγές  και  χρώματα.

 

 

                            Από  τη  συλλογή  Rivers  and  Mountains (1966)

 

 

 

ΚΙ  ΑΛΛΕΣ, ΠΙΟ  ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΕΣ  ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ

 

Είναι  χτισμένες  από  το  δίχτυ  της  ζωής  και  του  διαστήματος

Στο  σημείο  όπου  είμαστε  ολοκληρωτικά  φανερωμένοι

Μες  στα  ανοίγματα  με  το  σχήμα  του  ρόμβου. Επειδή

Υπάρχει  διαφωνία  στο  ότι  αυτές  οι  κατασκευές  είν’  αφοσιωμένες

Αποκλειστικά  σε  αισθητικές  ανησυχίες, όπως  οι  ανεμόμυλοι

Σε  μια  πελώρια  πεδιάδα. Στο  οποίο  έχει  απαντηθεί

Ότι  δεν  υπάρχουν  άλλες  ερωτήσεις  από  κείνες,

Μισοζουλιγμένες  στη  λάσπη, προβάλλοντας  έξω  από  τη  στιγμή

Που  όλοι  ζούμε, μαθαίνοντας  να  τους  αρέσει. Κανένα  σονέτο

Πάνω  σε  τούτη  την  απόμακρη  λουρίδα  γης, ούτε  βότσαλα,

 

Μήτε  φυτά. Το  να  παρατείνει  κάποιος  τη  ζωή  του

Όλη  μέρα  στο  βρώμικο  λιθόστρωτο  μιας  πλατείας,

Εν  αγνοία  του  ανάμεσα  στις  όμορφες  επιθέσεις  του  ανέμου,

Του  φωτός  και  της  σκιάς, είναι  σαν  να  βγαίνει

Από  ένα  κώμα  που  είναι  μια  λευκή, ενδιαφέρουσα  χώρα,

Προετοιμασμένος  να  χάσει  την  κύρια  μνήμη  σε  μια  συνάντηση

Υπό  το  φως  των  πυρσών  κάτω  απ’ το  στριφογυριστό  τέρμα  της  σκάλας.

 

 

                                                                Από  τη  συλλογή  Houseboat  Days (1977)

 

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ  ΚΡΑΥΓΕΣ

 

Οι  χειρότεροι  φόβοι  μας  πραγματοποιήθηκαν.

Ύστερα  μια  σειρά  από  επιτυχίες, ή  αποτυχίες, ακολουθεί.

Εκείνη  μας  θερμοπαρακαλεί  να  μείνουμε: ″Μείνετε,

Μόνο  για  ένα  λεπτό, δεν  μπορείτε;″

 

Είμαστε  εκδιωγμένοι  μέσα  στη  σκόνη  των  αποφάσεών  μας.

Γνωρίζοντας  πως  θα  ήταν  έτσι  δεν  έχει

Κάνει  τίποτα  απ’ αυτό  ευκολότερο  να  καταλάβουμε, ή  να  υποφέρουμε.

Ο  Μάιος  λυσσομανά. Οι  ανακεφαλαιώσεις  του

 

Εξαντλούν  το  έδαφος. Κατά  μήκος  του  βάλτου  κάποιο  πουλί

Χάνει  τον  στόχο  του, πισωγυρίζει, σαστισμένο, βγάζοντας  οξείς  ήχους.

Ο  ισθμός  είναι  λευκόχρυσος. Άνθρωποι  επιστρέφουν

Στον  όρμο: Ενήλικοι  κολυμβητές, όλοι  τους.

 

 

                                              Από  τη  συλλογή  And  the  Stars  Were  Shining (1994)     

 

       

 

 

*Ο  Κώστας  Λιννός  γεννήθηκε  στην  Αθήνα  το  1975. Έχει  εκδώσει  τρεις  ποιητικές  συλλογές (Μετασχηματισμοί  Α´ – Γ´), μεταφράσεις  αγγλόφωνης  ποίησης, και  διάφορα  άλλα  κείμενα. Ποιήματά  του  έχουν  μεταφραστεί  στα ισπανικά  και  αγγλικά. Επίσης  επιμελήθηκε  ένα  ποιητικό  ανθολόγιο  για  την  εφημερίδα  Η  ΑΥΓΗ. Από  το  2009  έως  το  2015, μέλος  της  συντακτικής  ομάδας  του  περιοδικού ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ. Από  το 2015, μέλος  της  ομάδας  εικαστικών  και  λόγου ΤΕΧΝΟΠΑΙΓΝΙΟΝ.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top