Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Je suis… Déjà Vu
18/11/2015, 11:18 πμ

Je suis… Déjà Vu

Από τον Τάκη Κάρη //

 

Το θέατρο Bataclan

Το θέατρο Bataclan

 

Υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει όταν παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεών μας και πρόκειται για κάποια πολύνεκρη τραγωδία. Είναι ο ζήλος των τηλεδημοσιογράφων να προλάβουν ο ένας τον άλλο για το πόσοι ήταν τελικά οι νεκροί, με αποτέλεσμα όποιος αναφέρει και τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων, να το ανακοινώνει σχεδόν με ενθουσιασμό, που παραπέμπει σε τηλεμαραθώνιο «είχαμε και μια καινούρια δωρεά και το συνολικό ποσό ανέρχεται σε» ή σε δημοπρασία. Οσο πιο πολλοί τόσο πιο σημαντική η είδηση άρα. Αυτό μου φαίνεται ακόμη πιο αποτροπιαστικό και από την ίδια την τραγική είδηση.

 

Για μένα ένας ίσον όλοι, ειδικά όταν πρόκειται για επιθέσεις όπως αυτές που ζήσαμε πρόσφατα στο Παρίσι. Αν και τις είχαμε ξαναζήσει σχετικά πρόσφατα. Δεν ήταν το «ίδιο» βέβαια, αυτή τη φορά είχαμε περισσότερα θύματα και στρατηγικούς στόχους όπως το Stade de France με τον Πρόεδρο στην κερκίδα των επισήμων και βασικά δεν ήταν το ίδιο γιατί αυτά τα χτυπήματα τα περιμέναμε, όλοι είπαν ότι ήξεραν ότι κάποτε θα γινόντουσαν, ειδικά μετά τις αεροπορικές επιθέσεις στα σύνορα Συρίας-Ιράκ. Τα περίμεναν και δεν έκαναν σχεδόν τίποτα να τα αποφύγουν. Αμέσως μετά τα χτυπήματα αντέδρασαν συμβολικά, ένας πιανίστας έπαιξε το Imagine του Lennon έξω από το Bataclan, το F έβγαλε το app με τη γαλλική σημαία ή το safe μήνυμα για τους Παριζιάνους, όλοι ξέθαψαν τις φώτο τους από παλαιότερες επισκέψεις τους στη γαλλική πρωτεύουσα και κατέκλυσαν τα social media, κτίρια σε όλες τις πόλεις φωτίστηκαν με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας όπως γίνεται και στη παγκόσμια Ημέρα του Καρκίνου του Μαστού (με χορηγό την Estee Lauder) και to # je suis Charlie αναbrandίστηκε σε # je suis Paris. Δημιουργικότητα δε λέω, αλλά πέθανε κόσμος και πού το βρίσκεις το κέφι για όλες αυτές τις cute δράσεις; Γενικά, παρακολουθώντας το TV5, το παγκόσμιο κρατικό κανάλι, και τις συζητήσεις η στάση της πολιτικής ιντελλιγκέντσιας ήταν εντελώς φαταλιστική,  «θα γίνουν κι άλλα χτυπήματα», «θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το φόβο». Ελάχιστος σωβινισμός (που για Γαλλία…), μοιρολατρία (τι να κάνουμε), ζαμανφουτισμός (sic!) όπως το τραγούδι των Ρίτα Μιτσούκο “C’est comme ça”.  Είναι προφανές ότι η γαλλική διανόηση είναι όμηρος όχι μόνο των τζιχαντιστών αλλά και του Βολταίρου με το «μπορεί να διαφωνώ με την άποψή σου, αλλά θα αγωνιστώ μέχρι θανάτου για να μπορείς να την εκφέρεις.» Τόση είναι η αγωνία τους να μη θίξουν μειονότητες και μουσουλμάνους, που αποδέχονται τα πάντα από πολιτική ορθότητα (και πολιτικό ρεαλισμό βέβαια, μην τους τα κάνουν λίμπα). Όπως και να έχει, το «Παρίσι», το κατεξοχήν καταφύγιο της ελεύθερης σκέψης και ελεύθερης έκφρασης, δέχτηκε ακόμη ένα χτύπημα από τις ίδιες τις αξίες που πρεσβεύει. Μακάρι το επόμενο # je suis…, να μην ξανακυκλοφορήσει ποτέ.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top