Fractal

“Το χάρισμα να τραγουδώ” – Ένα ποίημα του James Weldon Johnson (1871 – 1928)

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

James Weldon Johnson

James Weldon Johnson

 

Το ποίημα περιγράφει με απλά λόγια ότι κάθε φορά που ο αφηγητής είναι λυπημένος, τραγουδάει και στέλνει με τον τρόπο αυτό μακριά όλες τις ανησυχίες του. Πιστεύει ακράδαντα, ότι δεν θα βρίσκεται πλέον σε κακή διάθεση, κι αυτό εξαιτίας του θαυματουργού αποτελέσματος του τραγουδιού. Η βαθύτερη πρόθεση του ποιητή, όμως, είναι να τονίσει ότι όταν ένα άτομο έχει αναστατωθεί, θα πρέπει να αναζητήσει  οπωσδήποτε κάτι που θα το κάνει ευτυχισμένο. Το ποίημα σαφώς έχει άφθονες φιλοσοφικές και πολιτικές προεκτάσεις. Η ζωή,  συχνά, μας κάνει δυστυχισμένους σε κάποιο τομέα της ζωής μας, μας  υπενθυμίζει ο James Weldon Johnson.

Οι πρώτες εικόνες του ποιήματος, τα  μαυρισμένα  σύννεφα, θα μπορούσαν να είναι ο καιρός, αλλά επίσης και τα σύννεφα του πολέμου ή κάποιες ψυχολογικές πιέσεις λόγω προβλημάτων που δείχνουν εκ πρώτης όψεως ανυπέρβλητα. Λίγο παρακάτω, ο ποιητής βλέπει το δρόμο του να σκουραίνει περισσότερο,  κι ίσως αυτό να υπαινίσσεται την ανθρώπινη εμπειρία που με την πάροδο του χρόνου αυξάνεται, βαραίνει. Η συμβουλή του Johnson   είναι σαφής στην τρίτη στροφή στην οποία  δεσμεύεται να μην σταθεί στο σπασμένο και καταστραμμένο παρελθόν, πιθανόν στην έως τώρα οικονομική του δυσπραγία, ίσως σε κάποια  πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά ακόμη και προσωπικά προβλήματα που τον απασχολούν, τον κάνουν να μελαγχολεί και να τον κατακλύζει ένα  βαθύ αίσθημα κακουχίας και μελαγχολίας.

Το ποίημα ‘The Gift to Sing’, προέρχεται από τη συλλογή ‘Fifty Years & Other Poems’ του James Weldon Johnson (The Cornhill Company, 1917).

 

Μερικές φορές αντάρα κρέμεται  στο μονοπάτι μου,

Και μαυρισμένα σύννεφα κολλάνε πάνω μου

Αλλά, ω, έχω ένα μαγικό τρόπο

Να γυρίσω τη σκοτεινιά σε χαρούμενη μέρα

Τραγουδώντας σιγανά.

Και αν ο δρόμος σκουραίνει περισσότερο,

Και σκιάζεται από τη μελαγχολική φτερούγα της Θλίψης,

Με χαρούμενη περιφρόνηση στο λαρύγγι μου,

Διαπερνώ το σκοτάδι με μια νότα,

Και τραγουδώ, και τραγουδώ.

 

Δεν συλλογίζομαι για  το χαμένο παρελθόν,

Ούτε φοβούμαι τι μπορεί να φέρει η ώρα,

Καμιά  νύχτα δεν είναι σκοτεινή, καμιά μέρα μεγάλη,

Ενώ στην καρδιά μου ανεβαίνει ένα τραγούδι,

Και μπορώ να τραγουδώ.

 

poem-1

‘‘Γυρίζοντας τη σκοτεινιά σε χαρούμενη μέρα’’. Κάποιες φορές οι καλλιτέχνες τραγουδάνε και για τον εαυτό τους. Στη φωτογραφία η Μαρία Σουλτάτου σε μια μοναδική ερμηνεία. Την ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση της στιγμής!

 

 

 

The Gift to Sing

(James Weldon Johnson, 1871 – 1928)

Sometimes the mist overhangs my path,

And blackening clouds about me cling;

But, oh, I have a magic way

To turn the gloom to cheerful day—

      I softly sing.

And if the way grows darker still,

Shadowed by Sorrow’s somber wing,

With glad defiance in my throat,

I pierce the darkness with a note,

       And sing, and sing.

I brood not over the broken past,

Nor dread whatever time may bring;

No nights are dark, no days are long,

While in my heart there swells a song,

       And I can sing.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top