Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Τζέιμς Ελλρόυ: Αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει δεδικασμένη ζωή
09/12/2015, 12:02 μμ

Τζέιμς Ελλρόυ: Αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει δεδικασμένη ζωή

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

 

Θεωρείται ο βασιλιάς του αστυνομικού μυθιστορήματος. Στη συγγραφική διαδρομή του «Η μαύρη ντάλια», «Ο νυχτερινός ταξιδιώτης», «Οι δρόμοι του δολοφόνου», «Ο λόφος των αυτοκτονιών», «Εκλήματα κατά συρροήν» με τον δικό του προκλητικό και ριζοσπαστικό τρόπο. Ασταμάτητες δολοφονίες γυναικών. Αναζητώντας να ξορκίσει τη μία. Εκείνη της μητέρας του όταν ήταν μόλις δέκα χρονών. Με «Τα σκοτάδια μου» τα κατάφερε. Την αναψηλάφησε, αναζήτησε τον δολοφόνο, θυμήθηκε βασικά, και βραβεύτηκε. Με την αυτοβιογραφία του. Ως το «βιβλίο της Χρονιάς» από τους Times της Νέας Υόρκης. Επιβεβαιώνοντας εκείνο που υποψιαζόμαστε, πώς με το αίμα και τη ζωή μας υπογράφουμε το πιο αυθεντικό έργο μας. Και διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες για το ότι είναι υποθηκευμένες στα παιδικά μας χρόνια οι ζωές.

«Τα σκοτάδια μου» του James Ellroy. Μετάφραση: Ανδρέας Αποστολίδης. Εκδ. Άγρα, σελ. 529

 

«Οι γονείς μου με έβγαλαν Λη Έρλ Ελλρόυ. Με καταδίκασαν σε γλωσσοδέτες με λ και ε – και σε “Ληρόυ” εκ παραδρομής. Μισούσα τα ονόματά μου. Μισούσα να με λένε “Ληρόυ”. Ο πατέρας μου συμφώνησε ότι ο συνδυασμός ”Λη Έρλ” και το ”Ελλρόυ” βρομούσε’ ήταν όνομα νέγρου νταβαντζή […] Το αποφάσισα από νωρίς: κάποια μέρα θα παρατούσα το “Λη Έρλ” και θα κρατούσα το ”Ελλρόυ”».

 

Το βιβλίο ξεκινά σαν κλασικό νουάρ «Τη βρήκαν κάποια παιδιά…» μιλώντας για εκείνη σα να μιλούσε για μια οποιαδήποτε ηρωίδα του. Η νεκρή, όμως, της ιστορίας ήταν η δική του «κοκκινομάλλα», η Τζην Ελλρόυ, η μητέρα του.

Δολοφονήθηκε στις 22 Ιουνίου 1958. Το κορμί της πετάχτηκε σε έναν αυτοκινητόδρομο, σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Λος Άντζελες. Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε ποτέ.

Ο Τζέημς Ελλρόυ ήταν τότε δέκα χρονών. Είχε πάει για Σαββατοκύριακο και σινεμά με τον πατέρα του.

Η ζωή του σημαδεύτηκε από εκείνο το περιστατικό. Έζησε εξόριστος έφηβος, παραβατικά :«Ήμουν μόνος, δεν είχα φίλους. Είχα μια αίσθηση πώς η ζωή μου δεν ήταν και πολύ σωστή. Ήξερα όμως πράγματα». «Κάπνισε», «έκλεψε», χάθηκε μέχρι που αποφάσισε να κάνει λογοτεχνία τα δικά του σκοτάδια. Κι έγινε ο αγαπημένος των μυθιστορημάτων νουάρ.

Μέχρι που αποφάσισε όντως να ρίξει φως στα σκοτάδια. Το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Τα σκοτάδια μου», ας το αποκαλέσουμε συμβατικά έτσι, είναι η ιστορία της Τζην, της «Τζηνήβα Χίλλιγκερ» και του Άρμαντ Ελλρόυ, των γονιών του, από το 1958, πίσω στο παρελθόν και μέχρι το σήμερα. Και η ιστορία ενός παιδιού, η ιστορία του, που περνά μια επώδυνη, εφιαλτική εφηβεία.

Αλλά είναι και ιστορία ενός καταπληκτικού ντετέκτιβ του Τμήματος των Ανθρωποκτονιών, με τον οποίο ξαναγύρισε κι έψαξε για να καταλάβει, για να βρει – αν μπορεί- και τον δικό της πραγματικό δολοφόνο.

Είναι η ιστορία της αμερικάνικης δίωξης εγκλήματος, το πώς λειτουργεί, όλοι της οι αρμοί. Είναι η σκοτεινή πλευρά της ζωής και η αντιφατική εσωτερική ζωή όλων των εμπλεκόμενων χαρακτήρων.

 

 

Μια πραγματεία για τα τριανταοκτώ χρόνια αμερικάνικου εγκλήματος και για τις κατά συρροή, ασταμάτητες δολοφονίες γυναικών. Μια τεράστια συνεδρία στο ντιβάνι ενός αόρατου ψυχαναλυτή του ίδιου του Ελλρόυ για τις πιο τρομακτικές αναμνήσεις του.

Γραμμένο τριτοπρόσωπα, σχεδόν ψυχρά, με χέρι σταθερό ανατόμου. Με το γνωστό κοφτό κινηματογραφικό ύφος του που ζωντανεύει σκληρές σκηνές σα να αφηγείται μια απλή επίσκεψη στο μανάβη.

Το δοκιμιακό μέρος του, εκείνο που αφορά την αμερικάνικη αστυνομία, ασθματικό, κατατοπιστικό, το φιλμ νουάρ της πραγματικής ζωής σε μια ασταμάτητη καταδίωξη.

Το αυτοβιογραφικό, λες και αφηγείται, τελικά, τη ζωή ενός άλλου. Με μοναδική εξαίρεση τα εγκιβωτισμένα γράμματα – ιντερμέδια προς εκείνη, τη δική του κοκκινομάλλα, τη Μητέρα: «Χάθηκες ένα άθλιο Σαββατοκύριακο. Πέθανες βλακωδώς, άγρια, δίχως τα μέσα να υπερασπιστείς την πολύτιμη ζωή σου […] Ο θάνατός σου καθόρισε τη ζωή μου. Θέλω να βρω την αγάπη που δεν είχαμε ποτέ και να την εξηγήσω για χάρη σου. Θέλω να μιλήσω δημόσια για τα μυστικά σου. Θέλω να εκμηδενίσω την απόσταση που μας χωρίζει. Θέλω να σου δώσω πνοή». Και της την έδωσε.

«… Λεηλάτησα τον τάφο σου. Σε φανέρωσα. Σε έδειξα σε άσεμνες στιγμές. Έμαθα πράγματα για σένα. Ό,τι μάθαινα με έκανε να σε αγαπώ στοργικά […] Θα ξαναγράψω την ιστορία σου και θα αναθεωρήσω την κρίση μου καθώς θα σκάνε τα παλιά μυστικά σου. Θα τα δικαιολογήσω όλα στο όνομα της ιδεοληπτικής ζωής που μου πρόσφερες».

Από τις εμμονές μας και τις πληγές μας, τελικά, γράφεται το μεγάλο έργο.

 

* Δημοσιεύθηκε στο ethnos.gr

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top