Ιστορίες Μέλλοντος: «Το δεντράκι»

Της Ειρήνης Κριτσωτάκη // *

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα μικρό δεντράκι, μεγάλωνε ταπεινά, μέσα σε ένα τεράστιο κήπο.

Ο κορμός του ήταν λεπτός κι ευέλικτος, τα κλαδάκια του ασημοπράσινα παραδινόταν πρόθυμα και στο πιο ελαφρύ φύσημα που ανέμου. Οι ρίζες του βυθισμένες μέσα στο γόνιμο χώμα πάσχιζαν να απλωθούν, να δυναμώσουν.

Μεγάλωνε κι ένιωθε τη δύναμη της ζωής μέσα του να κινεί τους χυμούς από τις ρίζες στον κορμό και τα φύλλα. Χαιρόταν όταν ο ήλιος του χάριζε ζεστασιά και το φεγγάρι έκανε τα φυλλαράκια του να φεγγοβολούν σαν ασημένια στολίδια.

Γύρω του υπήρχαν πολλά μεγάλα καταπράσινα δέντρα. Τα θαύμαζε κι είχε μια ελπίδα πως όταν μεγαλώσει θα μοιάσει σ΄ εκείνα. Ήξερε πως να χαίρεται την κάθε μέρα, περιμένοντας να εξελιχθεί να φτάσει το ύψος που είχαν τα άλλα δέντρα κι από κει να αγναντεύει τον πράσινο κάμπο Ήταν ένα ευτυχισμένο δεντράκι.

Περνούσε ο καιρός, ώσπου μια μέρα έγινε κάτι το οποίο άλλαξε δραματικά τη ζωή του.

Ενώ είχε παραδοθεί στο χάδι του πρωινού ήλιου είδε έναν άνθρωπο να δουλεύει με ζήλο στο μεγάλο κήπο. Σκαρφάλωνε πάνω στα ψηλά οπωροφόρα δέντρα, μάζευε φρούτα και τα τοποθετούσε σε μεγάλα καλάθια. Έπειτα κλάδευε τα ξερά κλαδιά και τα στοίχιζε, δημιουργώντας ένα μεγάλο σωρό στο ξέφωτο που υπήρχε στην άκρη του κήπου.

Μετά από λίγο, το μικρό δεντράκι είδε… κάτι που του προκάλεσε ανασφάλεια και δυσφορία.

Ο κηπουρός με ένα μεγάλο κοφτερό δρεπάνι άρχισε να θερίζει ανελέητα όλα τα μικρά φυτά που είχαν τολμήσει να μεγαλώσουν ανάμεσα στα μεγάλα δέντρα.

Οι κραυγές πόνου και απόγνωσης των φυτών, άφηνε αδιάφορο τον κηπουρό. Είχε ένα χαμόγελο στο ηλιοκαμένο πρόσωπό του σαν να έκανε κάτι ευχάριστο. Ανυποψίαστος για τον πόνο που προκάλεσε, συνέχισε να μαζεύει επιμελώς τα κομμένα φυτά μεταφέροντάς τα στο ξέφωτο.

Το δεντράκι, για πρώτη φορά κατάλαβε πόσο αδύναμο είναι μπροστά στη μοίρα. Δε μπορούσε να βοηθήσει τα φυτά αλλά ούτε και τον εαυτό του. Ήταν θέμα χρόνου να έρθει και η δική του σειρά. Ξαφνικά, απέκτησε τη γνώση της θνητότητας, αυτή η γνώση ήταν βαριά σαν άδικη τιμωρία για κάτι που ποτέ δεν έπραξε…

Η αδικία είναι ένα συναίσθημα που όταν το νιώθεις πληγώνεσαι βαθιά είτε είσαι δεντράκι, είτε είσαι άνθρωπος.

Αυτή η πληγή μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα..

Ο ήλιος βούτηξε αδιάφορα και βιαστικά πίσω από τους λόφους χωρίς να νοιαστεί που το δεντράκι ενιωθε ολομόναχο στον κόσμο.

Δε μπορούσε να καλωσορίσει πια τη νύχτα που απλωνόταν γοργά δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε πλάσμα να παραδοθεί στο ζωογόνο ύπνο.

«Πως να κοιμηθώ» σκεφτόταν «αφού αργά η γρήγορα θα έρθει το τέλος».

Από τότε η ζωή του έγινε δύσκολη.

Έκανε συνεχώς τρομακτικές υποθέσεις , μιλούσε μόνο του για το δράμα του ενώ έτρεμε στην εικόνα, αυτή που το κοφτερό δρεπάνι θα πλησίαζε απειλητικά τον εύθραυστο κορμό, και τα όνειρά του.

Λίγο πριν το χάραμα της ανοιξιάτικης μέρας έπεσε στην αντίληψή του κάτι περίεργο, μια αναστάτωση κάτω απ το χώμα. Ένιωσε κάποιες ριζούλες του να σπάνε και εκτός από την έκπληξη και τον αιφνιδιασμό ένας πόνος διαπέρασε το λεπτό κορμό και έφτασε μέχρι το τελευταίο φυλλαράκι του.

Ο θάνατος λοιπόν είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής…Ζαλίστηκε.

Κοίταξε φοβισμένο γύρω του.

Μετά από λίγα λεπτά αγωνίας, το χώμα κινήθηκε και εμφανίστηκε το κεφάλι ενός τυφλοπόντικα ο οποίος έσκαβε ένα τούνελ κάτω από τη γη. Ο τυφλοπόντικας με ένα απότομο τίναγμα, βγήκε ολόκληρος έξω από το χώμα. Τίναξε το τρίχωμά του που είχε ένα απαλό καστανόγκριζο χρώμα. Είχε δυνατούς κυνόδοντες και πολύ μικρά ματάκια που καλύπτονταν με επιδερμίδα κι αυτό σίγουρα ευθυνόταν για την ασθενή του όραση την οποία ίσα που χρειαζόταν, αφού η φύση τον έχει φτιάξει έτσι ώστε να ζει σε υπόγειες στοές και να τρέφεται με ρίζες χόρτα και σκουλήκια.

«Ε! κάνε στην άκρη να περάσω τι στέκεσαι στη μέση του λέει ο τυφλοπόντικας»

Το δεντράκι ανακουφίστηκε προσωρινά αφού δεν αντίκρισε τον αδίστακτο κηπουρό, και απάντησε με τρεμάμενη φωνή

«Συγνώμη κύριε που θα σας απογοητεύσω αλλά είμαι φυτό και τα φυτά έχουν ρίζες όχι πόδια».

«Α καλά! δε βλέπω και πολύ καθαρά τώρα τελευταία, αλλά ακούω καλά κι έχω να πω ότι όλη τη νύχτα ενώ εγώ δούλευα εσύ παραμιλούσες. Έκανες τέτοια εκνευριστική ανάλυση για το θάνατο, που μου θύμισες ένα ξάδερφό μου ποντικό ο οποίος ζει με την οικογένειά του σε ένα σπίτι ανθρώπων.

Σαν κολλητικό μικρόβιο μοιάζει αυτός ο φόβος και μολύνεται όποιος ζει κοντά σε ανθρώπους. Αυτοί δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της θνητότητας δηλαδή δε σέβονται το θάνατο. ή τον κρύβουν από τον ίδιο τους τον εαυτό και γίνονται εργασιομανείς σαν να επρόκειτο να ζήσουν για πάντα ή τον φοβούνται τόσο πολύ που αντί να ζουν τις μικρές χαρές αναλύουν το καθετί σχεδόν παρανοικά. Ανησυχούν για το μέλλον, κάνουν υποθέσεις, μετά πάνω σε αυτές κάνουν άλλες υποθέσεις νοιάζονται για λεπτομέρειες και χάνουν το χρόνο, η ζωή γλιστρά μέσα από τα χέρια τους. Τελικά φτάνουν στο τέλος ενώ έχουν ξεχάσει να ζήσουν. Δεν είναι αστείο όλο αυτό;» λέει ο τυφλοπόντικας με ύφος αυθεντίας.

«Τι να σας πω κύριε, λίγα κατάλαβα γιατί μιλάτε πολύ επιστημονικά. Ο ξάδελφος σας τι ακριβώς σας λέει;» τον ρωτά με περιέργεια.

«Α! του έκανε κακό η μετακόμιση. Από τότε που πήγε να ζήσει σε ένα σπίτι ανθρώπων αλλιώθηκε ο χαρακτήρας του.

Ανησυχεί ακόμα κι όταν τρώει, μην τυχών και δε βρει φαγητό την επόμενη. Αποιμακρύνθηκε από τη γυναίκα του, αδιαφόρησε σταδιακά ακόμη για τα παιδιά του, λόγω έλλειψης χρόνου , αλλά ειδικεύτηκε στην υπερβολική ανάλυση. Αναλύει συνεχώς όλα τα πιθανά σενάρια καταστροφής του κόσμου, καθώς επίσης τις ζημιές μπορεί να κάνει το ποντικοφάρμακο στο σώμα του σε περίπτωση κατάποσης. Με ποιους άλλους τρόπους κινδυνεύει να πεθάνει. Με λίγα λόγια πεθαίνει εκατό φορές τη μέρα. Έχει γίνει τόσο βαρετός και μίζερος τελευταία, που όταν έρθει στη φωλιά μου επίσκεψη ρίχνω κανένα υπνάκο όσο μιλάει. Ακόμη κι αν του μιλήσω δεν ακούει τίποτα.»

«Είναι κουφός»

«Όχι, έγινε κουτός. Μήπως κι εσύ έτυχε να κάνεις παρέα με ανθρώπους» ρωτάει ο τυφλοπόντικας

«Όχι δεν έτυχε. Ο μόνος άνθρωπος που έχω δει είναι ο κηπουρός».

«Έτσι εξηγείται λοιπόν,» σχολίασε ισιώνοντας τα μουστάκια του.

«Κύριε φαίνεσται πολύ καλλιεργημένος, γνωρίζετε περισσότερα από εμένα και θα ήθελα να με συμβουλεύσετε τι να κάνω στην περίπτωσή μου»

«Καθ’ ότι σε συμπάθησα, απλά θα σου πω τι κάνω εγώ.

Ζω την κάθε μέρα της ζωής μου σαν να είναι η τελευταία κι αυτό όχι γιατί φοβάμαι το θάνατο αλλά επειδή τον σέβομαι. Αυτό μου επιτρέπει να χαίρομαι με απλά πράγματα. Έτσι δεν αναλύω υποθέσεις για να χάνω το χρόνο μου, δε με απασχολεί μήπως με φάει κανένα αρπαχτικό, αν θα έχω αύριο αρκετές προμήθειες. Το μέλλον ξέρει να φροντίζει μόνο του τον εαυτό του.

Βέβαια προσέχω και δεν πάω γυρεύοντας , αλλά αν όλη μου τη ζωή ανησυχούσα για πιθανούς κινδύνους κάνοντας υποθέσεις θα γινόμουν σαν τον ξάδερφό μου βαρετός και δυστυχισμένος.

Εντελώς φιλικά σου προτείνω να ξαναγυρίσεις σε αυτό που ήσουν πριν μολυνθείς από το φόβο της θνητότητας και την υπερβολική ανάλυση. Άσε αυτά τα λάθη να τα κάνουν οι άνθρωποι. Ο φόβος και οι μάταιες υποθέσεις σε μπλοκάρουν.. Χρησιμοποίησε τις ρίζες που σου έδωσε η φύση για να αναπτυχθείς και παραδώσου στη ζωή, αυτό είναι το χρέος απέναντι στον εαυτό σου αν θέλεις να έχεις μέλλον.

Κι αν θες να ξέρεις ο κηπουρός ξεριζώνει τα ζιζάνια γιατί δεν του χρειάζονται και μπαίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη των δέντρων.

Τα ζιζάνια έχουν μικρή ζωή. Το ίδιο και οι μέλισσες, Αυτή είναι η μοίρα τους. Να σέβεσαι την ξένη μοίρα»

«Φοβάμαι ότι κι εγώ έχω μικρή ζωή»

«Γιατί το λες αυτό;»

«Σίγουρα δεν είμαι μέλισσα, υπάρχουν πιθανότητες όμως να είμαι ζιζάνιο, αφού δε μοιάζω με κανένα οπορωφόρο δέντρο», λέει με τρεμάμενη φωνή το μικρό φυτό.

«Ε και; Το πολύ να σε θερίσει αύριο ο κηπουρός» του λέει περιπαιχτικά.

«Έχετε δίκιο αν όλο το βράδυ κλαίω θα χάσω το τελευταίο βράδυ μου, καλύτερα να ζήσω όλες τις πολύτιμες στιγμές που μου απομένουν» λέει το δεντράκι αποφασιστικά.

«Τώρα το κατάλαβες το σημαντικότερο όλων. Μπράβο! και παίρνοντας το ύφος του ειδικού συνεχίζει « Οι ρίζες σου, που τυχαία δοκίμασα πριν λίγο, είχαν γεύση δέντρου και συγκεκριμένα ελιάς».

«Τι εννοείς;»

«Κοίτα, σου έχω κάνει πολλές χάρες, και πρέπει να το εκτιμήσεις αυτό και να μη δοκιμάζεις την υπομονή μου, σου έδωσα πολύτιμο χρόνο και ανεκτίμητες πληροφορίες, σε ενημέρωσα για τον τρόπο που ζω κάθε στιγμή την υπέροχη ζωή μου, σου είπα γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά δεν θα κάτσω να σου εξηγώ τι είδους δέντρο είναι η ελιά.

Μάθε μόνη σου τον εαυτό σου, έχουμε και δουλειές άντε γεια!»

Ο τυφλοπόντικας εξαφανίστηκε πριν το μικρό φυτό προλάβει να τον ευχαριστήσει. Το συμπέρασμα από τη συνομιλία τους ήταν πολύ ανακουφιστικό: τελικά δεν έχει σημασία αν έχουμε πολύ η λίγο χρόνο ζωής, σημασία έχει να μην το σπαταλάμε άδικα.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν γαλήνια με μια βαθιά γνήσια εσωτερική χαρά που δεν είχε σχέση με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Δεν αγωνιούσε δεν φοβόταν, Κάθε στιγμή ήταν σαν γλυκιά μουσική, σαν ύμνος για την ύπαρξη, το πολύτιμο δώρο της ζωής.

Μετά από αρκετές μέρες, είδε τον κηπουρό να το πλησιάζει, αλλά δεν ένιωσε φόβο. «Ας γίνει ότι είναι καλύτερο να γίνει» ευχήθηκε.

Ο κηπουρός, κάρφωσε με προσοχή ένα ξύλινο στήριγμα δίπλα στη ρίζα του κι έδεσε σ΄αυτό το λεπτό κορμό του με ένα κορδόνι. Μετά έριξε λίγο λίπασμα γύρω του, άγγιξε ένα από τα ασημο-πράσινα φυλλαράκια του και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό, συνέχισε να ξεριζώνει τα ζιζάνια για το καλό του κήπου του.

«Ξέρω ποια τι είμαι, Αποφάσισα να είμαι μια ευτυχισμένη ελιά!» ψιθύρισε το μικρό δεντράκι και ο άνεμος σαν να του χαμογέλασε καταφατικά χαϊδεύοντας τα κλαδάκια του, που στράφηκαν με ευγνωμοσύνη προς το ζωογόνο ήλιο …

* Η Ειρήνη Κριτσωτάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1968. Είναι σύµβουλος ψυχικής υγείας και νευρογλωσσικού προγραµµατισµού N.L.P. Είναi εκπαιδεύτρια του επιτυχημένου προγράμματος αυτοβοήθειας Θετική Δράση. Από το 2009 συντονίζει ομάδες, οργανώνει ομιλίες σεμινάρια και άλλες παρεμβάσεις σε φορείς, συλλόγους και το γενικό πληθυσμό.

Είναι δημιουργός και εκπαιδεύτρια στη σχολής της απλοποίησης ( School of Simplicity) www.schoolofsimplicity.gr η οποία περιλαμβάνει ένα σύνολο εξειδικευμένων καταρτίσεων για επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, εκπαιδευτικούς αλλά και για το ευρύ κοινό που αφορούν: Απεξάρτηση, αυτοεκτίμηση, Ηγεσία για γονείς και εκαπαιδευτικούς, επικοινωνία, ηγεσία, επαγγελματική εξέλιξη, εκπαίδευση στην ενήλικη στάση, διαχείριση θυμού, Bullying, υποστηρίζεται από την Αlpha Hospitality Consultants (εκπαιδευτικός οργανισμός).
Επίσης από το 2011 είναι εξωτερικός συνεργάτης του κέντρου απεξάρτησης από Ναρκωτικά, τζόγο, αλκοόλ, «όασις» στη Θεσσαλονίκη.
Παλαιότερα, εργάστηκε στις δηµόσιες σχέσεις εκδοτικών οργανισμών, και στο ραδιόφωνο. Γράφει μουσική, τραγούδια και παραµύθια για μικρούς και μεγάλους.

Βιβλία:
• Καραγκιόζης η Κοκκινοσκουφίτσα και ο κατηραμένος λύκος (Εκδ. Λιβάνης)
• Θέλω να Θυμάμαι (Εκδ. Μύστης)
• Η γοργόνα (Ενυδρείο Κρήτης, οικολογικό παραμύθι dvd)
• Η Σχολή των Απλών, εκδόσεις Καλέντη
• Το παραμύθι της εξάρτησης εκδόσεις «όασις»