Ιστορίες Μέλλοντος: “Κοιμήσου καλύτερα – Ζήσε καλύτερα”

Του Χρήστου Τερζίδη // *

Οι λέξεις, οι οποίες αναπαύονταν πάνω σε ένα ζωγραφιστό συννεφάκι, φάνταζαν μαγικές. Φάνταζαν στον Πέτρο ως η λύση για όλα του τα προβλήματα.

Τις ξανακοίταξε. Σαν να του έγνεφαν από την επιγραφή, πάνω από την μωβ τέντα που έκρυβε μόνιμα την πρόσοψη του καταστήματος. Ήταν λίγο πριν δύσει ο καλοκαιρινός ήλιος και το φως έλουζε με βία την βιτρίνα η οποία προφανώς είχε τα εκθέματα των στρωμάτων που βρισκόταν προς πώληση. Δεν είχε δει ποτέ αυτή την τέντα ανεβασμένη αλλά αυτή ήταν μία λεπτομέρεια που δεν τον απασχόλησε ποτέ. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν μόνο αυτές οι τέσσερις λέξεις. Και αυτό που υποσχόταν…

Ο Πέτρος πλησίαζε πια τα πενήντα του. Η ροή της ζωής του θα μπορούσε ίσως να είναι ολοίδια με χιλιάδων ακόμη συνομήλικων του. Μεγαλωμένος σε μία Ελλάδα που ευημερούσε και σε ένα προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον. Οι ακαδημαϊκές σπουδές του στην Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, ήταν απλώς το εφαλτήριο για την μετέπειτα εντυπωσιακή εκκίνηση της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας. Λίγο μετά τα τριάντα του ήταν ήδη επιτυχημένος. Ότι μπορούσε να κάνει έναν άντρα να νιώθει επιτυχημένος. Μία διευθυντική θέση στην εταιρία του. Ένας μισθός που τον βοήθησε να νιώσει σιγουριά για να ξοδέψει το οικονομικό του απόθεμα και να αγοράσει ένα πολυτελές διαμέρισμα στα βόρεια προάστια, αφήνοντας ένα ποσό που τότε έμοιαζε ευτελές ανά μήνα για το δάνειο το οποίο με άνεση θα μπορούσε να ξεπληρώσει. Ένα ακριβό αμάξι υψηλού κυβισμού. Μία πλούσια γκαρνταρόμπα. Μετά από λίγα χρόνια ήρθε ένας πετυχημένος γάμος. Μαζί και αρκετές πικάντικες εξωσυζυγικές σχέσεις.Στα πλαίσια των κανόνων εχεμύθειας πάντα, που του εξασφάλιζε η δύναμη και η εξουσία που είχε αποκτήσει.

Ήταν μία όμορφη ζωή και ποτέ δεν καταλάβαινε τότε πόσο γλυκιά ήτανε…

Στα σαράντα του έγινε πατέρας.

Και μετά ξεκίνησαν τα χρόνια της κρίσης…

Στην αρχή μειώθηκε ο μισθός του. Αυτό δημιούργησε μία ανασφάλεια αλλά όχι πανικό. Σιγά σιγά όμως άρχισαν να αυξάνονται τα έξοδα. Ο Πέτρος άρχισε να ζορίζεται. Άρχισε να αντιδράει επιθετικά σαν τρομαγμένο ζώο. Η συνεχής μείωση των εσόδων του, η μετακόμιση σε ένα μικρότερο διαμέρισμα για να μην χαθεί το σπίτι λόγω ανικανότητας να πληρωθεί το δάνειο, η σχέση με την γυναίκα του που κυλούσε πλέον σε άσχημα επίπεδα και τέλος η αποκάλυψη μίας από τις απιστίες του, έφεραν τα πάνω κάτω στην ζωή του.

Μετά από διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα, που κινήθηκαν με καταιγιστικούς ρυθμούς, βρέθηκε σαν μέσα σε έναν εφιάλτη άνεργος και να μοιράζεται ένα ημιυπόγειο στο κέντρο της Αθήνας με ένα μετανάστη από την Γεωργία. Μία χαμαλοδουλειά που βρήκε του έδινε τριακόσια ευρώ τον μήνα. Εκατό για το ενοίκιο, εκατό για το φαγητό του και εκατό για οποιαδήποτε άλλα έξοδα έπρεπε να καλύψει. Δεν μπορούσε πια να αγοράσει ρούχα, να διασκεδάσει ή να σκεφτεί κάποια σχέση. Δεν σκεφτόταν καν να αρρωστήσει. Αισθανόταν μόνιμα σκευρωμένος αλλά δεν είχε πια ασφάλεια, ούτε τα λεφτά να επισκεφτεί έναν γιατρό.

Το μόνο που έκανε κάθε βράδυ, μετά την δουλειά, ήταν να κάθεται με τις ώρες στον υπολογιστή του που του είχε ξεμείνει από κάποια άλλη εποχή και να στέλνει εκατοντάδες email προς αναζήτηση εργασίας. Κάθε βράδυ επί μήνες… Επί χρόνια πια….

Σκέφτοταν ότι είχε ονειρευτεί την προηγούμενη ζωή του. Ότι ίσως δεν την είχε ζήσει ποτέ. Όμως όχι. Προσπαθούσε ακόμη να κρατήσει την ελπίδα. Πίστευε ότι κάτι θα γινόταν και όλα θα αλλάζανε προς το καλύτερο.

Είχε περίπου ενάμιση χρόνο να δει την κόρη του. Του είχε απαγορευτεί δικαστικά γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει πλέον την διατροφή. Του έλειπαν πολύ τα γελάκια και οι χαζομαρούλες της που ένοιωθε ότι του έδιναν ζωή. Ήταν όμως και κάτι παραπάνω. Δεν ήθελε να φύγει έτσι μία μέρα. Ήθελε να φύγει αξιοπρεπής. Τουλάχιστον προς την κόρη του. Για αυτό πάλευε και έλπιζε ακόμη….

Βλέποντας κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια αυτή την επιγραφή, είχε καταλήξει στην πηγή του προβλήματος και ταυτόχρονα στην πιθανή λύση. Η αλήθεια είναι ότι δεν κοιμόταν καθόλου καλά και προφανώς για αυτό δεν μπορούσε να αποδώσει. Να αποδώσει τόσο ώστε να αλλάξει αυτή την κακή ροή προς το διαφαινόμενο τέλος του.

Είχε μαζέψει με πολύ μεγάλο κόπο μερικές εκατοντάδες ευρώ στην άκρη και έλπιζε ότι η επιχείρηση θα είχε κάτι να του προτείνει για αυτά. Ένα στρώμα που θα τον βοηθούσε να κοιμηθεί καλύτερα. Και να ζήσει καλύτερα για να δουλέψει αποδοτικότερα και να αλλάξει λίγο τα πράγματα προς το καλύτερο. Να ζήσει καλύτερα…

Πέρασε στο ημισκότεινο χώρο σπρώχνοντας μία βαριά πόρτα. Στάθηκε και κοίταξε γύρω του. Δεν μπορούσε να δει κάποιον υπάλληλο ή όπως θα περίμενε κάποια στρώματα. Μόνο ένα άδειο γραφείο σε μία γωνία. Το πάτωμα, ακόμα και οι τοίχοι ήταν επενδεδυμένοι από χοντρή μαύρη μοκέτα που δημιουργούσε ένα είδος απίστευτης ηχομόνωσης. Κανένας θόρυβος εξωτερικός ή εσωτερικός δεν ακουγόταν. Ο Πέτρος αφουγκράστηκε την σιωπή….

Μετά από λίγο άκουσε ή ένοιωσε καλύτερα ένα σύρσιμο πίσω του. Γύρισε και η μορφή που είδε του έκοψε την ανάσα.

Ένας ψιλόλιγνος άντρας απροσδιόριστης ηλικίας, με κιτρινωπά αρρωστημένη επιδερμίδα και ντυμένος με ένα μαύρο κουστούμι ένα νούμερο μεγαλύτερο του, καθόταν και κοίταζε τον Πέτρο περίπου τριάντα πόντους πάνω από το κεφάλι του.

Ο ψηλός άντρας, χωρίς να μιλήσει αλλά με ένα απόκοσμο χαμόγελο, άπλωσε το χέρι του στον Πέτρο. Αυτός ανταποκρίθηκε στην χειραψία νοιώθοντας την ιδρωμένη παλάμη του να ακουμπάει μία παγωμένη, κρύα δερμάτινη σακούλα που περιείχε ένα μάτσο κόκκαλα στον σχηματισμό ενός χεριού.

«Εγώ, ξέρετε…» ξεκίνησε να πει ο Πέτρος.

Ο άντρας τον διέκοψε με ένα συγκαταβατικό νεύμα του κεφαλιού.

«Ξέρω» ακούστηκε μία φωνή σαν ελαφρύ σφύριγμα. «Θέλετε να κοιμηθείτε καλύτερα για να ζήσετε καλύτερα»

Μετά, σχεδόν τελετουργικά, άπλωσε το χέρι δείχνοντας μία πόρτα που ξαφνικά είχε εμφανιστεί στον έναν από τους τοίχους.

«Ακολουθήστε με» είπε επιβλητικά και κινήθηκε πάνω στην μαύρη μοκέτα περισσότερο σαν να κυλάει παρά να περπατάει.

Οι δύο άντρες πέρασαν σε μία μεγάλη σκοτεινή αίθουσα με χαμηλό φωτισμό, όπου ήταν παρατεταγμένα μία ντουζίνα ανοιχτά μαύρα φέρετρα με λευκή μεταξωτή επένδυση.

Ο άντρας με μία θεατρική κίνηση τα έδειξε στον Πέτρο και μετά τον κοίταξε σοβαρός.

Ο Πέτρος άφησε ένα αυθόρμητο γελάκι.

«Ξέρετε εγώ…» ξεκίνησε να λέει.

Ο άντρας με αυστηρό βλέμμα σήκωσε το χέρι και τον σταμάτησε.

«Ξέρω!» είπε χωρίς να αφήσει περιθώρια. «Θέλετε να κοιμηθείτε καλύτερα για να ζήσετε καλύτερα»

Ο Πέτρος παρατήρησε έκπληκτος την σοβαρότητα του άντρα και τώρα σοβάρεψε και αυτός.

«Νομίζω ότι έχει γίνει κάποια παρεξήγηση κύριε….» είπε όσο πιο σοβαρά μπορούσε. «Εγώ θέλω να ζήσω. Να κοιμηθώ καλά για να ζήσω. Καταλάβατε?»

Ο άντρας δεν αντέδρασε και παρέμεινε ανέκφραστος. Ο Πέτρος ένοιωσε έναν μικρό θυμό μέσα του.

«Να ζήσω κύριε!» είπε. «Αν είναι δυνατόν…»

Ο άντρας πλησίασε σε απόσταση αναπνοής και ακούμπισε το ένα χέρι στον ώμο του Πέτρου.

«Κύριε μου» ξεκίνησε ανάμεσα από τα ανύπαρκτα χείλη του. «Η έννοια της λέξης ζω είναι τελείως σχετική. Μπορεί να νομίζετε ότι ζείτε αλλά να μην ζείτε πραγματικά και απλώς να βασανίζετε σε αυτό τον κόσμο την ύπαρξη σας. Από την άλλη μπορεί να συνεχίσετε να ζείτε μέσα από κάποιο άλλο σώμα γιατί κάποιο κομμάτι του σώματος σας μπορεί να έχει δοθεί σε αυτό. Τα μάτια σας, ας πούμε. Αυτά που αντικρύζουν ανούσιες και φτωχές γκρίζες εικόνες, θα μπορούσαν μέσα από το σώμα ενός κατοίκου κάποιας εξελιγμένης χώρας να συναντήσουν την ομορφιά, την τέχνη ή ότι άλλο έχετε ονειρευτεί να συναντήσετε στην ζωή σας. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να το αντικρύσετε…»

Έκανε μία παύση χωρίς να τραβήξει το χέρι του.

«Από την άλλη, με αυτό τον τρόπο, σας δίνετε μία και μοναδική ευκαιρία στην ζωή σας να επιλέξετε τα οφέλη προς τους δικούς σας ανθρώπους. Και έτσι να μπορέσετε να σταθείτε με αξιοπρέπεια απέναντι τους. Και το σημαντικότερο?»

Τράβηξε το χέρι από τον ώμο του Πέτρο και με μάτια που ξαφνικά γυάλιζανσήκωσε τον δείκτη του θεατρικά.

«Η οικονομική επιβάρυνση αφορά μόνο εμάς»

Κατέβασε τώρα το χέρι και χαμογέλασε αποτυχημένα όσο πιο ανθρώπινα μπορούσε.

«Σκεφτείτε το» είπε και ρίχνοντας μία ματιά στα φέρετρα συμπλήρωσε. «Μπορείτε ελεύθερα να δοκιμάσετε»

Ο αποσβολωμένος Πέτρος έμεινε μόνος του λίγη ώρα στην αίθουσα με τα φέρετρα.

Και μετά, σαν μία εσωτερική παρόρμηση να τον οδηγούσε, ανέβηκε και ξάπλωσε σε ένα από αυτά κλείνοντας τα μάτια και σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του.

«Τελικά μήπως όλα γίνανε για να καταλήξουμε εδώ?» αναρωτήθηκε.

Όταν άνοιξε τα μάτια είχε πάρει την απόφαση του.

* Γεννημένος στην Κολωνία αλλά μεγαλωμένος στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης ο Χρήστος Τερζίδης ξεκίνησε την καριέρα του από το χώρο της δημοσιογραφίας ασχολούμενος με το μουσικό ρεπορτάζ. Τον Σεπτέμβριο του 1991 εξέδωσε το πρώτο free press που κυκλοφόρησε σε πανελλαδικό επίπεδο, το In Rock. Η αγάπη του για τη μουσική αλλά και η επιτυχία μουσικών διοργανώσεων που ανέλαβε τον οδήγησε σύντομα στο μουσικό μάνατζεμεντ συνδέοντας το όνομα του με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής hip hop και ροκ σκηνής όπως ο Δημήτρης Πουλικάκος, οι Goin’ Through, οι ΝΕΒΜΑ, οι Professional Sinnerz, ο STAN και οι My Excuse. Από το 2010 επέκτεινε την επαγγελματική του δραστηριότητα στη Νέα Υόρκη με τη συνεταιρική σύσταση της Terret Entertainment. Έχει εκδώσει συνολικά τρία βιβλία Το Hip-Hop Δεν Σταματά (2003), …Και Το Τέλος Πάντα Κοντά (2009), Bright Nights (2010). Τα Άδεια Δωμάτια είναι το τέταρτο βιβλίο του. Tον τελευταίο χρόνο αρθρογραφεί και στην Αμερική, για τη Huffington Post. Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα: www.christosterzides.com