Fractal
Home / Διηγήματα / Ιστορίες Μέλλοντος: “Ιρίνα”
28/10/2015, 6:59 μμ

Ιστορίες Μέλλοντος: “Ιρίνα”

Της Σοφίας Δημοπούλου // *

 

mellondimopoulou

 

Δεν ήθελα να κάνω τίποτα σήμερα. Έλα όμως που ήταν η σειρά μου να ασχοληθώ με τη διαχείριση των σκουπιδιών-συγγνώμη, απορριμμάτων ήθελα να πω! Στην οικιακή μας κοινότητα υπάρχουν μη αποδεκτές λέξεις. Επίσης υπάρχουν και μη αποδεκτές σκέψεις. Να, ας πούμε, τώρα που εγώ, η Ιρίνα 3, σκέφτομαι πως θα ήθελα να καθόμουν στον καναπέ πίνοντας μια παγωμένη σοκολάτα, φοβάμαι πως η σκέψη μου θα αποτυπωθεί στο καντράν του μεγάλου δωματίου και θα έχω κακά ξεμπερδέματα. Αλλά πάλι, ο φόβος είναι μη αποδεκτό συναίσθημα για μένα, διότι εγώ είμαι ρυθμισμένη να έχω μόνο θετικά συναισθήματα. Οπότε κανονικά δεν πρέπει να φοβάμαι για τίποτα. Η Ιρίνα 4, αυτή η ψυλομύτα υποχόνδρια με την καθαριότητα θα με καταδώσει στο μεγάλο αφεντικό, την Ιρίνα-σκέτο, και θα έχω περιορισμό κίνησης για τουλάχιστον πέντε ημέρες. Και πάλι όμως, αυτό είναι μια αρνητική σκέψη που εγώ δεν μπορώ να κάνω, διότι για τις αρνητικές σκέψεις είναι προγραμματισμένη η Ιρίνα 2. Επίσης, πού τη θυμήθηκα την παγωμένη σοκολάτα; Αφού εγώ δεν είμαι προγραμματισμένη για να θυμάμαι. Γι αυτό είναι η Ιρίνα 5. Κάποιο λάθος θα ’χει το λογισμικό μου προφανώς. Να θυμηθώ να το πω στην Ιρίνα-σκέτο να το κοιτάξει. Ώρες είναι να μπερδευτούν τα λογισμικά μας και να ανακατευτούν οι αρμοδιότητές μας.

Ωστόσο, αποτολμώ να κάτσω στον καναπέ του μεγάλου δωματίου. Ο ήλιος μπαίνει χλωμός από τα τζάμια με τα UVA φίλτρα. Κοιτάζω τα χέρια μου. Έχουν διάσπαρτες καφέ κηλίδες. Φοβάμαι πως μεταλλάσσομαι σιγά σιγά σε κάποιο είδος σαύρας. Μα τι έγινε πάλι; Καινούρια δυσλειτουργία; Αυτό είναι και αρνητική σκέψη και αρνητικό συναίσθημα. Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω στην Ιρίνα –σκέτο. Οπωσδήποτε, προτού καταρρεύσουν όλα μου τα συστήματα.

«Ιρίνα 3, αν συνεχίσεις να παραμελείς τα καθήκοντά σου, θα εισηγηθούμε στο μεγάλο αφεντικό την κατάργησή σου!» Η Ιρίνα 4 φωνάζει εκτός εαυτού. Οι φλέβες του λαιμού της έχουν φουσκώσει σαν φίδια που έχασαν το δρόμο τους και κρύφτηκαν κάτω από το δέρμα της. Κανονικά θα έπρεπε να μισώ την Ιρίνα 4 για τον τρόπο που φέρεται όχι μόνο σε μένα, αλλά και στις υπόλοιπες κοπέλες του σπιτιού μας, όμως, κάτι τέτοιο πρακτικά μου είναι αδύνατο. Είπαμε, δεν είμαι προγραμματισμένη για αρνητικά συναισθήματα και αυτό μου προξενεί σύγχυση. Θα ήθελα να της φωνάξω κατάμουτρα, πως δεν είμαι του χεριού της, πως έχω κι εγώ αξιοπρέπεια, αλλά δεν το κάνω γιατί ο θυμός δεν είναι για μένα αποδεκτό συναίσθημα. Έτσι, σηκώνομαι από τον καναπέ χαμογελώντας και προσπαθώ να επαναφέρω το διαταραγμένο μου σύστημα σε ορθή λειτουργία. Μάλιστα, νοιώθω πως αγαπώ την Ιρίνα 4 κι ας είναι διαρκώς θυμωμένη και νευρική. Εξάλλου, το να αγαπώ είναι στη φύση μου.

Μαζεύω τα απορρίμματα νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τον ήλιο που χαϊδεύει τα πόδια μου. Οι ακτίνες πέφτουν τώρα πλάγια στο χαλί και ζωντανεύουν τα χρώματά του. Αυτή ακριβώς τη στιγμή διαλέγει η Ιρίνα 5 να μπει στο δωμάτιο χοροπηδώντας.

«Θυμάσαι εκείνη την ηλιόλουστη μέρα στο Θησείο; Οι δυο μας είμαστε και περπατούσαμε χέρι χέρι. Ωραία που ήταν! Να, τέτοιον ήλιο είχε όπως και σήμερα». Απλώνει τα χέρια μέσα στη δέσμη του φωτός. Τα δάχτυλα παίρνουν μια πορφυρή απόχρωση, τόσο έντονη που προς στιγμή σκέφτομαι μήπως κυλάει μέσα της αίμα. Έπειτα συνειδητοποιώ πως είναι η ζωτική της ενέργεια. Πλούσια και άφθονη, όσες οι αναμνήσεις που κουβαλάει μέσα της. Εγώ όμως, τίποτα δεν θυμάμαι. Το απόλυτο κενό. Κρίμα! Είμαι καταδικασμένη στο παρόν, εγκλωβισμένη στο τώρα. Θα ήθελα να θυμώσω με τον κατασκευαστή μου, αλλά δεν έχω καμιά τέτοια δυνατότητα. Θέλω να κλάψω, αλλά ούτε αυτό μου επιτρέπεται.

Ξαφνικά ακούγονται φωνές από το μέσα δωμάτιο. Τρέχουμε για να δούμε τι συμβαίνει. Η Ιρίνα 4 έχει επιτεθεί στην Ιρίνα 2, διότι λέει πως δεν την αφήνει σε ησυχία και όλο τη βάζει να κάνει δουλειές. Επιτέλους, ας την αφήσει και λίγο ήσυχη, διότι δεν το έχει σε τίποτα να φύγει για πάντα. Εγώ, είναι αλήθεια πως ακούγοντας αυτή την απειλή, γελώ από μέσα μου και λέω: « Δεν πάει να ξεκουμπιστεί η παλιοστρίγγλα!», αλλά αμέσως θυμάμαι πως δεν μου επιτρέπεται να αισθάνομαι έτσι. Χαμογελώ πάλι και ψιθυρίζω:

« Ελάτε βρε κορίτσια, ας δούμε τη ζωή από την καλή της πλευρά. Είναι ωραίο που έχουμε η μια την άλλη!»

Με κοιτούν όλες παράξενα. Πάλι τα έχω κάνει μούσκεμα. Αυτό, μόνο η Ιρίνα 1 θα μπορούσε να το πει. Μονάχα αυτή μπορεί να εκφράζει θετικές σκέψεις.

Στέκομαι στο μέσο του δωματίου κρατώντας τα τελευταία απορρίμματα στα χέρια, έτοιμη να τα αποθέσω στον κατάλληλο κάδο. Η μια κατόπιν της άλλης οι Ιρίνες όλες, εκτός από την Ιρίνα-σκέτη, μαζεύονται στο δωμάτιο. Καμιά δεν μιλάει. Κοιταζόμαστε στα μάτια. Όλες μάλλον κάνουμε την ίδια σκέψη, μα καμιά δεν τολμάει να την εκφράσει. Από πότε έχουμε να κοιταχτούμε στα μάτια; Διαρκώς απασχολημένες να εξυπηρετούμε το μεγάλο αφεντικό, την Ιρίνα –σκέτο, έχουμε ξεχάσει να κοιταζόμαστε στα μάτια. Κι όμως! Όσο κοιτώ την Ιρίνα 4, τόσο αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά της, πως η ζωή μου θα ήταν ανιαρή χωρίς τη δική της παρουσία. Το ίδιο μάλλον σκέφτονται και οι υπόλοιπες. Απλώνουμε όλες τα χέρια και τα δένουμε σ έναν κύκλο. Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν μέσα στον κύκλο αυτό, σχεδόν καθορίζουν το κέντρο του. Μικρά μόρια σκόνης στροβιλίζονται στον αέρα σ’ έναν αέναο χορό. Είμαι ευτυχισμένη που είμαι μέρος ενός συνόλου. Είμαι ευτυχισμένη που μπορώ και συνειδητοποιώ την υποτέλειά μου. Μέσα από την ένωσή μου με τις άλλες τέσσερεις Ιρίνες παίρνω δύναμη, συμπληρώνομαι και συμπληρώνω.

Ο ήλιος τώρα χαϊδεύει τα κλειστά μου τα βλέφαρα. Ξυπνώ στον καναπέ με την αίσθηση πως έχω κοιμηθεί ώρες. Κοιτάζω το ρολόι. Έχω κοιμηθεί μονάχα μερικά λεπτά. Ο ήλιος έχει ζεστάνει το κορμί μου. Λίγο λίγο αρχίζω και επανέρχομαι σε πλήρη συνειδητότητα. Θυμάμαι πως πρέπει να αποτελειώσω την εργασία μου «Κλωνοποίηση και βιοηθική». Θυμώνω με τον εαυτό μου που με πήρε ο ύπνος. Από την άλλη, είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να θυμώνω.

Ακούγεται από μέσα η μάνα μου να φωνάζει: « Ιρίνα, επιτέλους παιδί μου συγκέντρωσε το μυαλό σου στο παρόν. Έτσι όπως πας, το πτυχίο θα το δεις με τα κιάλια. Πού τρέχει το μυαλό σου; Πρέπει να σκεφτείς το μέλλον σου!»

Ανατριχιάζω με στη σκέψη. Τέτοιο μέλλον να μου λείπει. Πάλι καλά που μπορώ ακόμα και κουμαντάρω τους πολλαπλούς εαυτούς μου.

Φτιάχνω καφέ και αρχίζω να γράφω.

 

sofia_d* H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012) και Άλμα θα πει ψυχή (2013). Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί το μυθιστόρημά της «Σε σωστή ώρα νυχτώνει».

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top