Fractal
Home / Διηγήματα / Ιστορίες Μέλλοντος: “People have the power?”
21/10/2015, 10:27 πμ

Ιστορίες Μέλλοντος: “People have the power?”

Της Στέργιας Κάββαλου // *

 

mellonstergia

 

Δεν του αρέσουν τα πολλά πολλά. Να τρώει, ναι. Να πίνει, πάλι ναι. Κάνα χάδι, δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη. Υποθέτω πως όλοι έχουμε ανάγκη από αγκαλιές. Εγώ πάντως δεν τον ακουμπάω, είναι βρόμικος, μέσα στην απλυσιά. Είναι του δρόμου, στην καλύτερη του φωταγωγού. Νομίζεις πώς εκεί είναι καθαρά;

Σε λίγο τα σκουπίδια του θα μας πνίξουν. Μη γελάς καθόλου. Οι μυρωδιές ήδη μπαίνουν από τα παράθυρα. Και μπορεί καθόλου να μην ξέρω τα μυστικά των αποπάνω, αποκάτω δεν υπάρχουν, είμαστε στον πρώτο. Ξέρω όμως ότι τρώνε τόνο σε νερό, πολύ μακαρόνι, ροκφόρ, το κέρατό μου, ροκφόρ -λες και μεγάλωσαν σε τίποτα Βερσαλλίες- ληγμένα γάλατα, λαδωμένα φωμιά, χαλασμένα αυγά και λοιπά ευωδιαστά. Ορκίζομαι ότι έχω δει άπειρα κουτάκια μπίρας, Berlin για να την ακρίβεια. Λογικό να διαλέξουν την πιο φτηνή, ποιος θέλει να ξαναζήσει τέτοια κρίση;

Δεν μπορώ να αλλάξω γειτονιά.Τα βράδια κρατάω την αναπνοή μου και χτυπάω το κεφάλι μου στους τοίχους. Ξυπνάω τους δίπλα, τους αποκάτω τους γλιτώνεις, τους διπλανούς ποτέ. Μου χτυπάνε με τη σειρά τους τον τοίχο και απαντάω ξανά. Το βρίσκω παιχνίδι και εδώ που με βάλανε, δεν έχω και πολλά να κάνω. Ποιοι σ’ έβαλαν θα πεις τώρα και θα έχεις χίλια δίκια.

Θα τα πω στα σιγανά γιατί γάμησέ τους τοίχους, αυτοί δεν έχουν αυτιά. Τα παράθυρα όμως, αυτά είναι τα επικίνδυνα. Να μπορούσα να πηδήξω από τα μπαλκόνια τους να σωθώ. Μη νομίζεις πως δεν το σκέφτομαι. Δυο και τρεις τη μέρα. Και μιλάμε για κάθε μέρα.

Το βράδυ έρχεται ο Φρανσουά από τη βόλτα του και βάζουμε ταινία. Είναι του κινηματογράφου, βέβαια. Μεγάλος σινεφίλ. Αγοράζει νάτσος με τσένταρ και χτυπάει τα φιλμ στη σειρά να έχει να σκέφτεται μέχρι την επομένη. Εγώ στο τρίωρο έχω κλείσει μάτι και ονειρεύομαι την παλιά μου ζωή. Δεν είμαι μελό, μη με παρεξηγείς. Άνθρωπος είμαι. Άνθρωπος ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους.

Λέξεις, κατσαρόλες, Γιάρις, κινητάκι, φακούς επαφής, κολλητούλες και ανεπιθύμητα σόγια. Απ’ όλα είχα. Και τηλεόραση, πλάκα κάνουμε τώρα; Όχι όμως την απλή, εκείνη τη χοντρή κι ασήκωτη. Την άλλη, την πλάσμα. Επίπεδη οθόνη, τζάμι ήχος, ένα μισθό χάλασα για την ειδησιομανία μου. Γιατί μη νομίζεις, το μόνο ζάπινγκ, στα νέα το έκανα. Ευτυχώς που τα κανάλια δεν έβαζαν δελτία ίδια ώρα και τα προλάβαινα σχεδόν όλα.

Είχα αδυναμία στις ληστείες, ιδίως των τραπεζών, δεν θα το κρύψω, κοτσάμ εξομολόγηση σού κάνω. Ντάξει, και των κοσμηματοπωλείων δε λέω. Και με την κρίση, είχαμε μπόλικες. Τώρα με τα οικονομικά, τα χρηματιστήρια και τα επενδυτικά, δεν είχα και πολλές επαφές. Άκουγα φυσικά αλλά το χαμπάρι που έπαιρνα δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλο. Τώρα και στα πολιτικά, μη νομίζεις. Μια ζωή ψήφιζα ό,τι μου σταύρωνε ο πατέρας. Να μην προδώσω τα οικογενειακά ιδανικά. Όταν πέθαναν οι δικοί μου, δεν είχα κανένα ιδανικό και παράτησα τις περιττές εμφανίσεις στα εκλογικά τμήματα. Και μάλλον δεν ήμουν η μόνη.

Είχαμε συνηθίσει βλέπεις να μένουμε με γονείς. Και μπορεί να είχα δουλειά και tv αλλά την είχα στο πρώτο και μοναδικό μου δωμάτιο, το παιδικό. Ο κόσμος πεινούσε, ευκαιρίες για μεγάλη ζωή δεν βρίσκαμε και μέναμε στην ασφάλεια της πατρικής στέγης αγαλματάκια. Ακούνητα, αγέλαστα.

Η οθόνη που λες, χτύπαγε δωδεκάωρο, ντάξει έπαιζε κάνας καφές, σινεμά, βόλτα στο λιμάνι, στο τρελό κέφι ακόμα και γουίκεντ για μπάνιο. Τη μέρα της 21 ης Ιουνίου του 2015, δεν πήγα ούτε θάλασσα ούτε πουθενά. Γιορτή της μουσικής, μεγαλύτερη μέρα του χρόνου but who cares? Ο Μαρσέλ ήταν άρρωστος και δεν ήθελα να ξεμυτίσω. Στο νεκροκρέβατο η μάνα είχε φωνάξει «τον Μαρσέλ και τα μάτια σου!» και εγώ τη μάνα μου την αγαπούσα. Ήταν το μόνο αρσενικό που είχε απομείνει στο σπίτι και εγώ η μόνη γυναίκα. Κάπως έπρεπε να τα βρούμε.

Στις ειδήσεις των οκτώ, ο παρουσιαστής δεν ήταν στη θέση του. Ένας άλλος πιο μαύρος, με πιο μεγάλο κεφάλι και γκρίζα μάτια εκφώνησε κάτι που τότε μου είχε φανεί παράξενο μα που τώρα είναι η ζωή μου. Πέντε χρόνια μετά από το πιο αλλόκοτο δελτίο όλων των εποχών, έχω αφήσει τη δουλειά μου, πώς αλλιώς;

Ο Μαρσέλ είναι ο ένας και μόνος κύριος του σπιτιού. Δεν βγαίνω έξω, από φόβο. Οι μειονότητες πάντα κινδύνευαν και εγώ είμαι η μοναδική. Έτσι τουλάχιστον μαθαίνω από την τηλεόραση, ότι δεν έχει μείνει άλλος κανείς. Όμως εγώ υπάρχω, σου το ορκίζομαι!

Ούτε ο Μαρσέλ θέλει να βγαίνω, δεν έχω πολλά να δω πια. Η πόλη άλλαξε, ο νέος κόσμος δεν μοιάζει με τον παλιό και θα με φάει. Άσε που έχω στο νου μου και τον Φρανσουά που δε μαζεύεται σπίτι για μπάνιο που να του τάζεις τον ουρανό με τα άστρα. Στην αρχή τρελάθηκα με το μπαστάρδι, δεν ήμουν έτοιμη για παιδί. Έγινα όμως μάνα, όπως σιγά σιγά άρχισα να βγάζω μουστάκια. Όλοι το ξέρουν πως τα ζευγάρια που μένουν χρόνια μαζί, με τον καιρό μοιάζουν μεταξύ τους. Και μπορεί ο Φρανσουά να μη μου έφερνε, από άλλη μάνα βλέπεις, όμως με τον Μαρσέλ πλέον έχουμε γίνει μια κοψιά.

Σήμερα πάνε πέντε χρόνια. Που οι γάτες, αδέσποτες και οικιακές, έφαγαν τους ανθρώπους. Είχαν κουραστεί από την τόση αναποφασιστηκότητα, ήθελαν σίγουρες και καθαρές λύσεις για τη χώρα. Πήραν την εξουσία στα πόδια τους. Τις εξουσίες. Δικαστήρια, κοινοβούλια και δεν συμμαζεύεται.

Μετανιώνω που όταν ζούσαμε όλοι εμείς δεν είχαμε μυαλό παρά μόνο για τα ζωώδη μας ένστικτα. Μου λείπουν πολλά όμως οφείλω να παραδεχτώ πως αν δεν φροντίσεις εσύ για σένα, θα το κάνει κάποιος άλλος. Και θα το κάνει βίαια. Και θα το κάνει προς όφελος του. Θα σε αφήσει στην απέξω, αμέτοχο αφού δεν πρόσεξες όταν είχες τις συνθήκες με το μέρος σου.

Τώρα είναι πολύ αργά για κλάματα και πολύ αργά στην κυριολεξία γιατί ο νεαρός Φρανουσά Μαρσέλ Ντε Λα Συνδίκα, αποφάσισα πως πρέπει να έχει ένα όνομα ταιριαστό αφού σε άλλη οδό από τη Συνδίκα δεν πατάει. Ο νεαρός λοιπόν πορτοκαλί γατούλης, το μπασταρδάκι του Μαρσέλ με ένας Θεός ξέρει ποια, δεν έχει γυρίσει ακόμα και είναι ώρα για βραδινό.

Οι υπόλοιποι γάτοι της πολυκατοικίας έχουν ήδη γλείψει τα κουτάλια τους μα εγώ ακόμα περιμένω τέκνο και κύριο να επιστρέψουν. Στο μεταξύ η τηλεόραση δείχνει ένα μιούζικαλ με κάτι σιαμέζες, άλλο πράμα!

 

kavvalou_s* Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε τον Μάρτη του 1982 στην Αθήνα. Τελείωσε το τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας και έχει πτυχίο λογοτεχνικής μετάφρασης. Με τη συλλογή διηγημάτων της “Αλτσχάιμερ trance” ήταν υποψήφια στην κατηγορία ‘Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα’ του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω 2011. Συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του Ε.ΚΕ.ΒΙ. μετά από πρόταση του ίδιου περιοδικού. Το 2012 έλαβε υποτροφία ενθάρρυνσης από το CNL (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας) για το επόμενο βιβλίο της με τίτλο “Αντίστροφα-Love will tear us apart”. Με την ποιητική συλλογή της «Πλαστική άνοιξη» ήταν υποψήφια για το «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη 2014». Το καλοκαίρι του 2014 κυκλοφόρησε η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Φαμιλιάλ» από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ και το παιδικό βιβλίο «Η ερωτευμένη μπόσα νόβα» από το ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ. Αρθρογραφεί στον ηλεκτρονικό Τύπο και φοιτά στο cultural management μεταπτυχιακό της Παντείου.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top